Η ποιητική συλλογή της Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου Η Αφηρημένη Τέχνη του Έψιλον αποτέλεσε μια ουσιαστική μελέτη ανανέωσης της επαφής μας με την ποίηση. Πρόκειται για έργο εμπνευσμένης σύλληψης και πραγματικού μόχθου. Η ποιητική οθόνη καλύπτεται από ένα εστιασμένο και ευαίσθητο φωτισμό της ανθρώπινης αγωνίας σε καίρια ζητήματα. Ο ορίζοντας του δράματος, μέσα στον οποίο κινείται η ανθρώπινη ύπαρξη, εκτείνεται σε όλο το μήκος της ζωής, χωρίς όρους.
Τα ποιήματά της καταγράφουν μια τέμνουσα αποφασιστικότητα κι ένα ήθος, μέσα από το βλέμμα της άγρυπνης συνείδησης, παρά το πλήθος των αποριών και των διλημμάτων μπροστά στη βούληση για κατάφαση της ζωής.
Στη σφαίρα των προσώπων, συχνά η ζωή συνθλίβεται κάτω από το βαρύ βήμα του χρόνου και η αφήγηση γίνεται λυπητερή. Όμως η ένταση η ποιητική, η αυθεντική και υψηλή συμβαίνει έξω από τα πρόσωπα! Υψηλότερα από τα πρόσωπα εντοπίζεται ο παλμός του αιωνίου που ανεβαίνει σε μελαγχολικούς δρόμους. «Η Αφηρημένη Τέχνη του Έψιλον» μας εκτοξεύει σε ύψος και μας μετεωρίζει πάνω από τα πεπραγμένα του κόσμου σε δύσβατες κορυφές.
Με γνώση της ποίησης σε βάθος, η ποιήτρια έχει κατορθώσει να ανασύρει στο φως την ενδότερη ποιητική της ενόραση, αφήνοντας μια αίσθηση πληρότητας σε κάθε της στίχο. Έτσι απλώνεται μεγαλεπήβολα μπροστά μας η ποίηση στην υψηλή της ουσία ως ηχείο Λόγου και σύμπαντος. Τα θέματα της ποιητικής της σκέψης αποτελούν συνεκτικό σημείο του πνεύματος, όπου τα στοιχεία της ζωής δεν συλλαμβάνονται αντιθετικά˙ υπάρχει διαπιστωμένη αποστροφή στα αντιθετικά ζεύγη. Αποφεύγοντας τις εικονοκλαστικές λύσεις παρουσιάζει τις απηχήσεις που έχουν στον εσωτερικό κόσμο του ποιητή τα οριακά εξωτερικά γεγονότα.
Με διαλεκτική ικανότητα και γνώση του πανοράματος της ανθρώπινης περιπέτειας, αφήνει βαθιά τα ίχνη μιας ποιητικής ερμηνείας και μιας εύστοχης κρίσης. Η αναπνοή της ποίησής της, πέρα από τα εκφραστικά μέσα του Λόγου, μας μεταφέρει στο μυστηριακό πεδίο της στοχαστικής ανάβασης και του δραματικού προβληματισμού.
Το θεματικό της κέντρο επικεντρώνεται όχι μόνο στη βαθύτερη αντίληψη του ανθρώπου χωρίς πλάνες αλλά και στην ανίχνευση της ατελεύτητης ανθρώπινης αναζήτησης. Σε αρκετές της στιγμές «Η Αφηρημένη Τέχνη του Έψιλον» δεν κοιτάζει προς την αλήθεια της φθοράς αλλά προς τον νόμο της αιώνιας νεότητας.
Στα ποιήματά της παρακολουθούμε την εξέλιξη πολλών αρχετύπων που φθάνουν στο τέλος του χρόνου για να γίνουν σύμβολα μιας μεγάλης καθολικής αλήθειας. Με ωριμότητα ποιητικής έκφρασης και διαύγεια έμφορτη από ελευθερία, η Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου οδηγεί συμμετρικά στην απερίφραστη αλήθεια, αγγίζοντας ακόμα και τις μεταφυσικές της χορδές.
Με συνείδηση της απώλειας, μ’ αντίλαλους από τον κόσμο των ονείρων, χωρίς κέρινα ομοιώματα, με τη γοητεία του έσχατου, η ποιήτρια σμίγει τη φωνή του ενθαδικού ανθρώπου με τη φωνή μιας εποχής, καταφέρνοντας προεκτάσεις οικουμενικές.
Με τόλμη σε συγκεκριμένες ποιητικές τεχνικές και ακουμπώντας στον δημιουργικό πλούτο της Ελληνικής γλώσσας οδηγεί τον αναγνώστη σε ιδιαίτερους ποιητικούς τόνους και ρυθμούς. Ο ποιητικός της Λόγος ορίζεται από έναν αισθητικό χαρακτήρα που ίσως μόνο σε έξοχές της στιγμές, μάς έχει χαρίσει η σύγχρονη ποίηση.
Δρ Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου
***
Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου Η Αφηρημένη Τέχνη του Έψιλον, Ποίηση, Εκδόσεις Μανδραγόρας, Σεπτέμβριος 2020, σελ. 96