ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ
Ἔτσι
κοψοχρονιὰ
ποὺ ἔδωσα τὰ σύννεφα
δὲν ἔχω
καταιγίδες
γιὰ τὰ πρὸς τὸ ζῆν.
Ἕνα ρετάλι
ὑψολαγνείας
ἀπ’ τὰ ἐγκαύματα τοῦ πάθους
μοῦ ἔμεινε.
Ἀλλὰ πῶς νὰ μιλήσω
στὴ γλώσσα μου
μὲ τέτοια μουσική
μποτιλιάρισμα;
μὲ τὸ ἀπολωλὸ γιατί
νὰ γίνεται ἀρχιφύλακας;
Εἶναι ὕπουλη πατερίτσα
ἡ συνήχηση:
πήγα να γράψω
“βρέχει ἄπνοια”
καὶ γλίστρησα σὲ
“ἄυπνη βροχή”..
ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΜΗΣ
αχρηστεύουμε το όνειρο
έτσι όπως μπαινοβγαίνουμε
καλοσιδερωμένοι
μην ψάχνεις
δεν έχει ζώνη ασφαλείας
η φλεγόμενη πραγματικότητα
όλη κι όλη μια ομίχλη
κι αυτή από νεκρά δάκρυα
άσε το ουράνιο τόξο να λέει
περπατάμε
πάνω σε κόκκινα χρώματα