Ο ΟΙΚΤΟΣ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΡΩΤΙΣΜΟΣ
Η Βασιλεία Γεωργίου, αν και πολύ νέα, έχει ήδη διακριθεί με το Κρατικό βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα το 2016 για τη νουβέλα της Η έκτη μέρα. Ο έρωτας με τη γυναίκα του είναι το δεύτερο βιβλίο της. Πρόκειται για τρεις νουβέλες, που βασικό τους θέμα είναι η συμπόνια, ο οίκτος, που κατά παράξενο τρόπο μέσω της τρυφερότητας βρίσκει την κορύφωσή του σε έναν επώδυνο, ανολοκλήρωτο ερωτισμό, που συναντάει κανείς και στις τρεις νουβέλες. Οι πρώτες δυο μάλιστα μοιάζουν σε βαθμό που η μία να είναι σχεδόν φωτογραφικό είδωλο της άλλης, με αναστροφή των ρόλων γυναίκας / άντρα και του φιλοξενούμενου πάσχοντα ήρωα, μα και του οικοδεσπότη. Μέχρι και το ντεκόρ είναι ομοιότυπο –το σπίτι είναι σαν μεζονέτα με το καθιστικό– κουζίνα στο ισόγειο και τα υπνοδωμάτια στον επάνω όροφο. Μέσα σε παράξενες καταστάσεις κι ένα περίεργο, απροσδιόριστο ψυχολογικό κλίμα, έρχεται φυσιολογικά και δεν αιφνιδιάζει η έλξη ατόμων του ιδίου φύλου, όπως γίνεται εν μέρει στη δεύτερη και βασικά στην τρίτη νουβέλα. Αυτή είναι σίγουρα και η πιο δυνατή από τις τρεις αφηγήσεις με τον ευρηματικό της τίτλο, που είναι και τίτλος του βιβλίου. Εδώ οι ψυχολογικές αναλύσεις είναι στο φόρτε τους και έχουμε μια καινούργια κατάσταση –ο ανταγωνισμός για τον ίδιο άντρα, να φέρει μια συγκρατημένη, αν και στην αρχή γεμάτη καχυποψία, αλληλοκατανόηση που μετά δειλά δειλά θα καταλήξει στην φροντίδα, στην περιποίηση, στην τρυφερότητα και τον ερωτισμό.
Η αφήγηση τρέχει στο πρώτο πρόσωπο, κάτι που επιτρέπει στη συγγραφέα να επισημάνει και τις παραμικρές λεπτομέρειες στις συνεχόμενες ψυχολογικές παρατηρήσεις καταστάσεων, κινήσεων, προθέσεων, ενοχών των ηρώων, πάντα μέσα από τη σκοπιά του ήρωα αφηγητή. Περισσότερο βέβαια εστιάζει στις δικές του αντιδράσεις. Εντυπωσιακή είναι η απόλυτη ευαισθησία των αισθητήρων της γράφουσας, που μέσα από κάποιο ασήμαντο εκ πρώτης όψεως, πετάρισμα των βλεφάρων, λοξών ματιών, σκιών που περνούν από το προσώπου, αμυδρών χαμόγελων κ.λπ. αντιλαμβάνεται και περιγράφει τις παραμικρές διακυμάνσεις στις διαθέσεις και τις λεπτές αποχρώσεις στα συναισθήματα των πρωταγωνιστών της. Οι αναλυτικές, ψυχολογικές παρατηρήσεις σίγουρα είναι το δυνατό σημείο της αφήγησής της και σίγουρα θα εξιτάρει όλους όσους έχουν τους δικούς της αισθητήρες κι απολαμβάνουν τις πολύπλοκες ψυχολογικές καταστάσεις μέσα στη λογοτεχνία.
Το άλλο μεγάλο προτέρημα των κειμένων της Β. Γ. είναι η γλώσσα της: εκλεπτυσμένη, πλούσια, υψηλού επιπέδου, που ασφυκτιά και συχνά εκφράζεται με μια σύνθετη αλλά και ταυτοχρόνως βατή λιτή πέραν της καθομιλουμένης γραφή. Η ροή της αφήγησης είναι ομαλή, κινεί την περιέργεια του αναγνώστη που τελικά ανυπομονεί να διαβάσει τη συνέχεια. Και βέβαια δε χρησιμοποιεί ειδική ορολογία, και μόνο όταν είναι άκρως αναγκαίο, σχεδόν ντροπαλά, αναφέρει πως οι ήρωες της είναι ιατροί, κάτι που προσωπικά εκτιμώ ιδιαίτερα και μου αρέσει μια που και η ίδια είναι γιατρός. Συνήθως αυτοί που είναι εκτός ιατρικού χώρου παρουσιάζουν με λάθος, πολλές φορές υπερβολικό τρόπ τους ιατρούς και την καθημερινότητά τους, ενώ όταν οι ίδιοι οι γράφοντες είναι ιατροί, δεν αντέχουν να μην επιδείξουν προς τα έξω τις πλούσιες επαγγελματικές τους γνώσεις. Όλα αυτά η Β.Γ. τα αποφεύγει. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε τρεις καλογραμμένες και ενδιαφέρουσες νουβέλες
Χρήστος Χαρτοματσίδης
Βασιλεία Γεωργίου, Ο έρωτας με τη γυναίκα του, Τρεις Νουβέλες, εκδ. Μανδραγόρας, Νοέμβριος 2021, σελ. 176