Πάνω σε μία ρόδα πάω στη ζωή Καμιά φορά πέφτω μα σηκώνομαι
Αστείο κλόουν με αποκαλούν Μα δεν φαντάζονται πως μπορεί και να πληγώνομαι
Τα μάτια μου κοιτούν τον ουρανό Παιδιά τα χέρια μου αγκαλιάζουν
Λουλούδια βλέπω και χαμογελώ Που με τ’ αρώματά τους κουβεντιάζουν
Σπίτι δεν έχω να με περιμένει Στου δάσους κατοικώ τις φυλλωσιές
Μα πότε πότε φτιάχνω χάρτινες βαρκούλες κι έτσι σαλπάρω στου ονείρου τις ακτές
Μένω μακριά απ’ τη φασαρία του πλήθους
Φίλους δεν έχω που αγαπούν χωρίς καρδιά
Τα βράδια τραγουδώ δικούς μου στίχους
και τ’ αστεράκια μου χαμογελούν βαθιά
Άνθρωποι μάγοι αυτής της πλάσης Μην βλέπετε τη ρόδα που κυλάω
Φτερά έχω στην ψυχή μου κεντημένα
Που με πετούν ψηλότερα απ’ τα θλιμμένα
Ένα κορίτσι με καπέλο πράσινο
Σαν του δεντρόσπιτού μου το χρωματισμό
Με κοίταξε στα μάτια και του είπα
Τον πόθο της καρδιάς μου τον κρυφό
Πήρα απ’ του ήλιου το χρυσάφι και απ’ του φεγγαριού τα μυστικά και έφτιαξα έτσι
την αγάπη για να της τη δωρίσω φανερά
Σταμάτησα να είμαι πια μονάχος Στη ρόδα ανέβηκε κι αυτή Αν και το βάρος ήταν
μέγα Με δυο καρδιές είναι πιο όμορφη η ζωή
23/06/2017