Βρεθήκαμε ξαφνικά σε μια έρημη πόλη. Εμείς περιπλανώμενοι σε ανύπαρκτη ζωή. Οι άλλοι φευγάτοι. Συνάδελφοι, γείτονες, συγγενείς και φίλοι είχαν πάρει το δρόμο τους για την ασφάλεια· μπορεί και για τον αγύριστο. Σπίτια και μαγαζιά με πόρτες ανοιχτές έδιναν την εντύπωση πως οι ιδιοκτήτες τους έτρεξαν να προλάβουν τον τελάλη που πέρασε διαλαλώντας γεγονότα. Μια δυνατή μυρουδιά εγκατάλειψης περιέβαλε την εκκωφαντική σιγή που κυριαρχούσε. Όλα έδειχναν να έχουν σταματήσει ξαφνικά και αμετάκλητα. Τριγύρω υπολείμματα περιοριστικών μέτρων –απεγνωσμένων θα έλεγε κανείς– που δεν έδειχναν να απέδωσαν για την επαναφορά της κανονικότητας. Σε κάθε κλαδί, σε κάθε ρείθρο, σε κάθε σημείο που λίμναζαν νερά, φυσικής ή τεχνητής προέλευσης, μούλιαζαν υπολείμματα από μάσκες και φεϊγβολάν.
«Σκότωσαν τον “Φύλακα της πόλης”. Έπεσε νεκρός σε ενέδρα, από πυρά παράνομων σφετεριστών. Τον πυροβόλησαν πισώπλατα σ’ έναν από τους έρημους δρόμους που περιπολούσε τις νύχτες. Ένας ακόμα ντόπιος πυροβολήθηκε και νοσηλεύεται ενώ μετά το αιματηρό επεισόδιο ο δράστης ή οι δράστες αγνοούνται. Ο υπουργός Δικαιοσύνης επιβεβαίωσε ότι η πολιτεία καταβάλει κάθε προσπάθεια για τον εντοπισμό τού ή των δολοφόνων. Δεν παρέλειψε να τονίσει πως οι κάτοικοι είχαν μερίδιο ευθύνης στην εξέλιξη της κατάστασης». Αυτές τις πληροφορίες είχαμε.
Αναρωτιόμαστε για το μερίδιο ευθύνης. Οι κάτοικοι ήταν δεμένοι μεταξύ τους. Είχαν υπομείνει πολλά μέχρι να δημιουργήσουν τη φρουρά τους. «Φύλακες της πόλης και του δάσους» έγραφε η ταμπέλα στο κτήριο της Δημαρχίας, όπου στεγάζονταν τα γραφεία τους, και από κάτω: «Ένας για όλους και όλοι για έναν». Από την ίδρυσή τους είχαν αντιμετωπίσει πολλές απόπειρες λεηλασίας· τόσες πολλές που είχαν γίνει διάσημοι για τις αποκρούσεις τους. Το δάσος τους ήταν το πιο ελκυστικό της περιοχής. Είχαν χαθεί αρκετοί φύλακες μέχρι να οργανώσουν τις ένοπλες περιπολίες και να γίνουν ανίκητοι. Ο Δήμαρχος της πόλης επικύρωσε σιωπηρά αυτή την απόφαση, παρά την αντίθετη θέση της κυβέρνησης. Δεν το φανέρωσε ποτέ στους ανωτέρους του. Τυπικά η ένοπλη ομάδα δεν υπήρχε κι ας ταξίδευε ο θρύλος της, μόνο ομάδες περιφρούρησης.
Σε κάποιες συνελεύσεις ο Δήμαρχος εξέθεσε τους φόβους του. Είπε πως οι άνθρωποι είναι τα περισσότερο απειλούμενα όντα επειδή επιτίθενται στο ίδιο τους το είδος. Αυτό δεν θα αποτελούσε πρόβλημα αν υπήρχαν δυνατότητες δεύτερης ζωής. Τα πράγματα όμως ήταν επικίνδυνα καθώς η συνοχή και ο συντονισμός της ομάδας τους είχε μαθευτεί και πολλοί από τις γύρω περιοχές υποπτεύονταν ότι προστάτευαν κάτι πολύτιμο. Γι’ αυτό προσπαθούσαν να τους ληστέψουν. Οι ίδιοι πάλι δεν γνώριζαν τον εχθρό. Ήταν δύσκολο ν’ ανακαλυφθεί η ταυτότητά του καθόσον δρούσε ανώνυμα και ανάλογα τις πληροφορίες που έπαιρνε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο, μπορούν να γίνουν ανθρωποφάγοι. Η ανωνυμία, βάσει της ψυχολογίας της μάζας, απαλλάσσει από ευθύνες και φόβους. Εμείς δεν γνωρίζαμε τον δολοφονημένο φύλακα ούτε και κάποιο άλλο μέλος της κοινότητας. Το γεγονός όμως ότι η πόλη νεκρώθηκε απότομα αποδείκνυε ότι αυτός ο θάνατος ήταν μια προειδοποίηση που βρήκε το στόχο της. Όλα γύρω μας έμοιαζαν με σενάριο επιστημονικής φαντασίας, που μας έδινε την ευκαιρία ν’ αντιληφθούμε την αξία κάποιων μικρών απολαύσεων της καθημερινότητας και να εκτιμήσουμε περισσότερο τη ζωή. Οι πληροφορίες, που είχαμε, έλεγαν πως οι «Φύλακες της πόλης και του δάσους» είχαν προειδοποιήσει κάθε επίδοξο εισβολέα να μην τολμήσει να τους πλησιάσει απειλητικά. «Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να διεκδικήσει τον τόπο μας» έλεγαν σε κάθε συνέλευση. «Δεν θα δώσουμε την δυνατότητα σε κανέναν να καταστρέψει τη γη μας. Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να απειλήσει την πόλη ή το δάσος μας να ξέρει ότι δεν θα τα καταφέρει. Είμαστε αποφασισμένοι να δώσουμε και τη ζωή μας για την προστασία τους» διαβεβαίωναν τους συντοπίτες τους.
Παρόλα αυτά, οι απρόκλητες επιθέσεις και οι παραβιάσεις σε εντόπιες εκτάσεις είχαν αυξηθεί καθόσον ο συγκεκριμένος τόπος είχε γίνει στόχος συμμοριών. Η κυβέρνηση, παρότι επισήμως όφειλε να προστατεύει την περιοχή τελευταία είχε ατονήσει τις δραστηριότητές της, δίνοντας την ευκαιρία στις συμμορίες να δημιουργούν βίαιες επιθέσεις και εμπλοκές. Οι περικοπές στον προϋπολογισμό των κονδυλίων για την ασφάλεια και οι κρυφές εξυπηρετήσεις και παροχές σε γειτονικούς τοπικούς άρχοντες, ευνοούσαν τη λεηλασία και ενέτειναν την αδυναμία της αστυνομίας να εντοπίσει τους ενόχους, υποθάλποντας ένα καθεστώς ατιμωρησίας. Σύμφωνα με τα στοιχεία που διαθέταμε σε κάποιες αιματηρές συγκρούσεις είχαν χαθεί αρκετοί Φύλακες. Είχαν χαθεί κυριολεκτικά και για το λόγο αυτό ελάχιστες υποθέσεις έφταναν στα δικαστήρια. Στο παρελθόν οι ντόπιοι είχαν καταγγείλει τη νέα ηγεσία γιατί, παρότι είχε περάσει αρκετός καιρός από τότε που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, δεν είχε εφαρμόσει όσες παροχές φύλαξης είχε εξαγγείλει προεκλογικά. Όμως, δεν υπήρξε καμία εξέλιξη και επειδή οι εισβολείς είχαν αποθρασυνθεί οι αμυνόμενοι δημιούργησαν τις ένοπλες ομάδες.
Μέχρι τώρα οι κάτοικοι αυτής της πόλης ήταν δέντρα ριζωμένα στη γη τους, φιλειρηνικοί, καλόβολοι και ήσυχοι φύλακες όσων είχαν παραλάβει από τους προγόνους τους. Η πόλη τους φάνταζε εύπορη, χαρούμενη, όμορφη, σαν κοπελιά σε ηλικία γάμου. Εκείνη τη νύχτα σκότωσαν έναν «Φύλακα της πόλης και του δάσους». Κανείς δεν έμαθε αν ήταν ξένοι ή γνωστοί. Όποιοι και να ήταν σημασία είχε ότι τον σκότωσαν. Η ομάδα του εγκλωβίστηκε σε ενέδρα και δέχθηκε πυρά. Η σφαίρα τον βρήκε στο κεφάλι. Τραυματίστηκε ακόμα ένα μέλος της ομάδας. Με το που μαθεύτηκε το νέο η πόλη νέκρωσε.
«Η περιφρούρηση της πόλης και του δάσους είναι επικίνδυνη αλλά δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε στο φόβο» είχε δηλώσει ο νεκρός στους δημοσιογράφους των συστημικών καναλιών πριν κάποιες εβδομάδες, όταν τους είχαν επισκεφτεί για ενημέρωση της κοινής γνώμης. Το όνομά του ήταν Λευτέρης Ελευθερίου. Ήταν το πρώτο μέλος της ομάδας περιφρούρησης και ο επικεφαλής της. Πραγματοποιούσε μόνο νυχτερινές περιπολίες. Ήταν μόλις είκοσι τριών χρόνων και άφησε πίσω του όλα τα όργανά του για δωρεά. Οι αρμόδιοι φορείς της χώρας υποσχέθηκαν ότι θα στείλουν στην περιοχή ειδική ομάδα για τη διερεύνηση των συνθηκών του θανάτου του. Τα ίδια έγραψαν και οι εφημερίδες. Σε μας είπαν άλλα. Η εντολή που μας έδωσαν ήταν σαφής: «Η υπόθεση πρέπει να κλείσει άμεσα και οριστικά!»
Κατερίνα Παναγιωτοπούλου