Ακούω τα νέα
μ’ ερειπώδη διάθεση
και νιώθω τόσο ανυπέρβλητα καταραμένη
που πια δεν μπορώ ν’ αντικρίζω
αυτό το κακό
αμετακίνητο
μέρα νύχτα
σα φτωχός συγγενής
που μοιραία τυχαία
βρέθηκε μπροστά
στα άγρια τσιμπολογήματα
των πέτρινων ηγετών
του κόσμου αυτού
με μηδαμινά φεγγάρια
και ήλιους παρενεργούς
σιγά σιγά λυγίζω
μέσα σε μια εξαθλίωση
που δε χαλάει χατίρια
αντιθέτως θα έλεγα
υπόσχεται τρόμους αισιόδοξους
και έναν κόσμο πιο κατεστραμμένο
ακόμα κι απ’ αυτόν
που ο ίδιος ο θεός
θα μπορούσε να φανταστεί.
Το μόνο καλό είναι πως πιστεύω στη μετά θάνατον ζωή.
Μάγδα Χριστοπούλου
4/2024