Το ρόδο του Ισπαχάν αντέχει ανθισμένο έξι εβδομάδες. Τόσες βδομάδες θέλησα να αφιερώσω κι εγώ στο ταξίδι μου στην Περσία. Θα ήταν ένα ταξίδι με κάποιες ενδιάμεσες στάσεις στην Τουρκία και από εκεί η πτήση μου έως την πρωτεύουσα του Ιράν, την Τεχεράνη, θα με πήγαινε πιο μακριά, με λεωφορείο, έως την παλιά πρωτεύουσα του Ισπαχάν.
Ποιο αλήθεια θα αναρωτιέται κανείς είναι το κίνητρο αυτού του ταξιδιού; Καμιά φορά η ζωή μας δοκιμάζει με απρόσμενες εμπειρίες τις οποίες καλούμαστε αίφνης να βιώσουμε. Στην περίπτωση των περίφημων ρόδων του Ισπαχάν, αυτά ταξίδεψαν σε αντίθετη κατεύθυνση με εμένα κατά τον μεσαίωνα στην Ευρώπη χάρη στις σταυροφορίες. Το υπέροχο ροζ χρώμα τους ανθοβολούσε σε κάθε αυλικό κήπο των Άγγλων και των Γάλλων ευγενών μοιράζοντας απλόχερα τα άνθη του σε πριγκηπικούς χορούς και βασιλικές συνεστιάσεις έκτοτε ανά τους αιώνες. Ο δικός μου σκοπός δεν απέχει και πολύ από την ομορφιά των ρόδων αυτών.
Το δικό μου μοναδικό «λουλούδι» είναι ένας άνθρωπος της καρδιάς και της μοίρας μου. Το επίθετό του σημαίνει στα φαρσί «ροδοπρόσωπος» και διαβάζεται «γκουλτσερέ» καθώς «γκουλ» σημαίνει «τριαντάφυλλο» ή «λουλούδι» στην περσική γλώσσα. Η καταγωγή του είναι από το Ισπαχάν, και όπως καταλαβαίνει κανείς, βρέθηκε «ταξιδεμένος» σαν ένα άλλο ρόδο, κομμένο από την δικτατορία και τον θεοκρατισμό στον αχανή «κήπο» της Αθήνας. Εδώ, «φυτεμένος» όπως όπως ανάμεσα σε άλλα «κηπευτικά είδη», άνθιζε τα λιγοστά μα υγιή πέταλά του ανάμεσα σε δουλειές του ποδαριού και της βιοπάλης. ‘Όμως, όπως και τα ρόδα του Ισπαχάν αντέχουν περισσότερο από κάθε άλλο είδος τριαντάφυλλου ανθισμένα, έτσι κι εκείνος άντεχε να διατηρεί ακέραια τα πέταλα της καρδιάς και της ψυχής του σε έναν τόπο γκρίζο και αφιλόξενο για δεκαέξι συνεχή χρόνια.
Το ταξίδι του έως την Αθήνα ήθελα λοιπόν να το αντιστρέψω. Από την ελληνική τσιμεντούπολη πετάξαμε με ένα αεροπλάνο των αερογραμμών της «Turkish airlines» έως την Κωνσταντινούπολη. Από το τουρκικό αεροδρόμιο έως το ιρανικό εγώ διάβαζα και προσπαθούσα να αποστηθίσω και τις άλλες ονομασίες του Ισπαχάν, Ασπάδανα, Νεσφ-ι Τζαχάν, το Μάντσεστερ της Περσίας. Επίσης, άγχος με διακατείχε για τα λιγοστά ιρανικά που μπορούσα να προφέρω όταν θα αντίκρυζα την οικογένεια του.
Σε έξι εβδομάδες θα βρίσκαμε χρόνο να περιδιαβούμε τα βασιλικά ανάκτορα της πόλης, ό, τι περισώθηκε δηλαδή από τις αφγανικές καταστροφές του παρελθόντος, τα αναρίθμητα τζαμιά, την τεράστια πλατεία, τα δημόσια λουτρά και την αχανή αγορά με τα περίφημα υφαντά της. Πόσα απίστευτης ομορφιάς χαλιά θα είχα την τύχη να ατενίσω, πόσα διαφορετικά πιάτα περσικής κουζίνας να γευτώ και πόσους κήπους θα αντίκρυζα με τα ομώνυμα λουλούδια της πόλης… Από την άλλη, θα μου δινόταν η δυνατότητα να γνωρίσω και τους υπόλοιπους Γκουλτσερέ της οικογένειας, ένας «κήπος» ολόκληρος ο οποίος θα μας φιλοξενούσε με αγάπη και ειλικρινή ευγνωμοσύνη για το δώρο της επιστροφής.
Ο «ροδοπρόσωπος» στο μεταξύ στέκεται μπροστά μου στις «αφίξεις» του αεροδρομίου της Τεχεράνης. Ενημερώνεται για τα τελευταία νέα της χώρας του, τον θάνατο του πρωθυπουργού Ρεϊσί, την εμπλοκή της χώρας του στον αιματοβαμμένο πόλεμο στη λωρίδα της Γάζας, τις εκτελέσεις συμπολιτών του λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων. Φοβάται κάθε τόσο και γυρίζει πίσω το βλέμμα του σε μένα, σαφώς αλλαγμένη από την πρόχειρη μαντίλα που φόρεσα μόλις πατήσαμε το πόδι μας στο Ιράν. Το ταξίδι μας προβλέπεται να είναι περίπου έξι ώρες με το πούλμαν και όταν φτάσουμε στο Ισπαχάν μου εκμυστηρεύτηκε πως το πρώτο πράγμα που θα κάνει θα είναι να βρει λίγο χώμα έξω από τον σταθμό των λεωφορείων και να κυλιστεί πάνω του. «Τί καλύτερο από ένα λουλούδι όταν ξαναφυτεύεται στον δικό του κήπο», σκέφτηκα. Με προειδοποίησε πως θα κάτσει εκεί κλαίγοντας κάμποσο και πως όταν νιώσει ψυχολογικά έτοιμος θα πάρουμε τους δικούς του ένα τηλέφωνο.
Εγώ μάλλον θα καθίσω δίπλα του, πάνω σ’ αυτό το χώμα να προσευχηθώ ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου. Από τα εκατόν εξήντα τζαμιά του Ισπαχάν εγώ θα έχω δημιουργήσει ένα ακόμα στις «αφίξεις» του σταθμού, μαζί με έναν κήπο. Ο φόβος τότε θα έχει ανθίσει στο πιο όμορφο λουλούδι της Ανατολής.
Πηνελόπη Ζαρδούκα