– Ντυβάλ συλλαμβάνεσαι εν ονόματι του νόμου
– κι εγώ σε σκοτώνω στο όνομα της ελευθερίας
όλο ζητάς τους λεττριστές
άμωμοι εν οδώ
εστίες πολυεδρικές
φωτιά σφυρί κι αλάτι
χυμένοι όγκοι σκοτεινοί
στου χρόνου τα χαντάκια
κοιμούνται μνήμες μακρινές
σφαγμένες στο μαχαίρι
τι να σου πει η πρόσθεση
μια πρόθεση στη θέση
καθόλου δε μαζεύεσαι
δε στένεις χαλινάρι
γυρίζεις ξεκαπίστρωτη
φολιδωτή ευκταία
ευάερη ανοξείδωτη
κυλινδρικά ωραία
και φλογισμένη αναίτια
του Στίρνερ άγρια κόρη
βουκεντρισμένο όραμα
που εξέφυγε τ’ αλώνι
Ραούλ
σε ποιου το όνομα
να πέσει η σπονδή μας;
θα πινες άραγε ποτέ
εν ονόματι του νόμου;
τσιγκάκια τίγκα ραζακί
και μαύρη σουλτανίνα
τρέχει στα χείλη σου ζουμί
καθώς τρυγάς τη ρώγα
διατρέχει το πηγούνι σου
και γδέρνει το λαιμό σου
και κατασταίνεται κρασί
στο στήθος σου απάνω
θα πινες άραγε ποτέ
στο όνομα του νόμου;
κοιμίζω αράχνες στρογγυλές
ανάσκελα γερμένες
σαγόνι μύτη μέτωπο
πάλλεται η κοιλιά σου
πετάς τα ρούχα
ξέφτισαν
τι να ντυθείς δεν έχεις
έτσι αφεθήκαμε άντυτοι
γυμνοί όμως καθόλου
θα σκότωνες ποτέ εσύ
εν ονόματι του νόμου;