Το πρόγραμμα που επέλεξαν φέτος οι εξαίρετοι σολίστες του Duo GoliardiΔημήτρης Κούντουρας (φλάουτο με ράμφος) και Κωνσταντίνος Ράπτης (μπαγιάν) για να παρουσιάσουν στο κοινό του Μουσικού Χωριού στον ‘Αγιο Λαυρέντιο, ξεπέρασε τους ευσεβείς πόθους κάθε μουσικού, ακόμη και φίλου της μουσικής, που αναζητά στην προσωπικότητα του κάθε καλλιτέχνη το θελκτικό κάλεσμα των συνθετών.

Η συναυλία ξεκίνησε με χορούς του Bela Bartok, στη συνέχεια ήχησαν σαν από θαύμα, οι χοροί σαραμπάντα και ζιγκ του J.S. Bach από τη σουίτα για λαούτο BWV 997, για να ακολουθήσουν απνευστί ένας χορός (Γέρανος) της Ζακύνθου και κατόπιν της Κάτω Ιταλίας (Τζαμπόνια). Η δε διασκευή σε παραδοσιακή Ταραντέλλα η οποία καταγράφηκε στο βιβλίο του A. Kircher «Ars Magnetica» (17ος) έλαμψε ως φωτεινό επιστέγασμα ολόκληρης της σύλληψης, την οποία είχε τιτλοφορήσει ο Δημήτρης  Κούντουρας ωςPiccola storia della danza.

   Στην ανακαινισμένη αίθουσα του Στρατώνα, η προσέλευση του κόσμου ήταν παροιμιώδης: σε ανταμοιβή του έντονου ενδιαφέροντος, οι ήχοι εκείνης της Τετάρτης 20 Αυγούστου απέδειξαν για άλλη μια φορά πως δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με βραβευμένους και έμπειρους σολίστες, αλλά με Μύστες του κάλλους και της θειότητας έτσι όπως την προτάσσουν, μεταξύ άλλων, οι αρχαίοι πρωτεργάτες της έκστασης. Είτε ακούμε τον Δ. Κούντουρα να εναλλάσσει, ιλιγγιωδώς, ήχους με μια σειρά από φλάουτα, ερμηνεύοντας τα εκάστοτε έργα των δημιουργών, με την φωνή ενός Βάκχου, ως υπέργεια τέρψη, είτε τον Κ. Ράπτη με την αξεπέραστη τεχνική του και τον χαρακτηριστικότατο ήχο του, να αναδύεται από τα βάθη της γης, ως υπόγειο ορφικό τραγούδι, όλα μας παραπέμπουν στην κρεμβαλυαστύν που έψαλλαν οι ιέρειες προς τιμήν του Απόλλωνα. Διότι οι εκλεκτοί αυτοί δεξιοτέχνες ξεχωρίζουν, τόσο για το προσωπικό τους στίγμα, τον ιδιαίτερο ήχο τους, όσο και για τις ανυπέρβλητες μουσικολογικές προσεγγίσεις τους ως προς την ανάλυση και απόδοση των κειμένων. Κάθε φορά που τους απολαμβάνουμε, έχουμε την αίσθηση ότι τα έργα τα έγραψαν οι ίδιοι, έτσι όπως όριζε τον σπουδαίο σολίστα ο Μότσαρτ.

Το παρατεταμένο και ενθουσιώδες χειροκρότημα ήταν αναμενόμενο. ‘Ισως επειδή δεν επιθυμούσαμε να αποκολληθούμε από τον ομφάλιο της μαγείας που μας «έδεσαν» αμφότεροι οι καλλιτέχνες. Με την πλήρη σημασία που φέρει μέσα της η λέξη.

Χρυσούλα Αγκυρανοπούλου

Σεπτέμβριος 2014