Το σπίτι,
Η ζωηρή ραπτομηχανή και το χαμόγελο
Το δεμένο πανί στις τέσσερις γωνιές
κι η αγκαλιά
Το σπίτι,
Μια χούφτα βροχή στην ποτάμια κοίτη,
στον ασταμάτητο ρού που θάβει κεντίδια
και παρασύρει τρυπημένα σώματα
Ταξιδεύει μέσα σε σφραγισμένα αμπάρια
πλάι σε θολωμένες ελπίδες και χέρια παραδομένα
Κλείνει στα τείχη του τη λήθη της Έριδας,
θυμάται τον ασεβή Λαοκοωντα
και το παιδί που κάποτε περπάτησε αμέριμνο στους δρόμους
Γίνεται η άκατος όταν δεν έχει μείνει πια πέτρα
και η μήτρα της νέας ζωής
***
Παρακάτω μπορείτε ν’ ακούσετε την απαγγελία του ποιήματος από την ίδια την ποιήτρια: