ανίσχυρος γραφιάς
σ’ αυτόν τον κόσμο της οδύνης
ας ήμουν ένα άγριο βότανο
που ανακουφίζει κάθε πόνο
και σύννεφο που σκορπίζει τη χαρά
σαν καλοκαιρινή βροχή
σε διψασμένο χώμα
είμαι όμως μόνο ένας γραφιάς
που θαύματα ονειρεύεται
με λέξεις στο χαρτί ανίσχυρες
μπροστά στα δακρυσμένα μάτια
στη χώρα του αιώνιου τώρα
μ’ ένα κόκκινο σύννεφο
ο άνεμος στη χώρα θα μας ταξιδέψει
χωρίς αύριο και χωρίς χτες
θα ‘ναι βουνό θα ’ναι νησί
θα είναι καταπράσινο λιβάδι
με μια εκτυφλωτικά γαλάζια θάλασσα
η χώρα της αιώνιας νιότης
η κάθε ανάσα και το κάθε φύλλο
η κάθε στάλα της βροχής
ή αχτίδα του ήλιου
θα είναι έρωτας και αγάπη
πάθος δημιουργικό κι ατέλειωτο
θα ‘χουμε φτάσει επιτέλους στην πατρίδα
για πάντα ένα εσύ κι εγώ μέσα στο φως
έτος πρώτο του ανθρώπου
τελικά λοιπόν ο κόσμος άλλαξε
αργά κι επώδυνα
όχι σε εκατό ή διακόσια
αλλά σε μερικές χιλιάδες χρόνια
κι από το θεωρείο του μέλλοντος
ιστορικοί και επιστήμονες
μελετούν πώς ακριβώς
μεταμορφώθηκε το αρπακτικό
κι εξαφανίστηκαν σταδιακά
πρωτόγονα ένστικτα και δοξασίες
ο κόσμος άλλαξε
μέσα από ωκεανούς αίματος
έφτασε σε μια μακρινή ακτή
η κάποτε ουτοπία έγινε πραγματικότητα
και στη διαδικασία της εξέλιξης
τον τρελό πίθηκο που ρήμαξε τη γη
για πρώτη φορά διαδέχτηκε ο άνθρωπος
το ατέλειωτο ταξίδι
ποτέ πια δεν θ’ αξιωθώ
τον γύρο του κόσμου που ονειρεύτηκα
αρχίζοντας με τον υπερσιβηρικό
από τη Μόσχα ως το Βλαδιβοστόκ
δεν θα γνωρίσω εξωτικά νησιά
στον μακρινό Ειρηνικό
ούτε θα δροσιστώ σε όαση της Σαχάρας
το ανέλπιστο όμως και μαγικό
το πιο συναρπαστικό ταξίδι
είναι στα βάθη των ματιών σου
που εκπέμπουν φως
το πιο μεγάλο ρίγος
στον ηλεκτρισμό που σπινθηρίζει
στις άκρες των δαχτύλων σου
στη μουσική των λέξεων
που εκστατικά προφέρεις
εξερευνώ τα μυστικά και θαύματα
στα πέρατα του κόσμου
με το ατέλειωτο αυτό ταξίδι
η γέννηση των πουλιών
τον εγκλεισμό για λίγο αντέχουν
κι αφήνοντας ένα ισχνό αποτύπωμα
τα κάγκελα σπάζουν της γραφής
κι ελεύθερα στον ουρανό σκορπίζουν
όσοι έχουν ανοιχτή καρδιά
και μάτια παιδικά ψηλά στραμμένα
βλέπουν εκστατικά τα χίλια χρώματα
ακούν το μουσικό φτερούγισμα τους
έτσι γεννιούνται τα πουλιά
και με το σπέρμα τ’ ουρανού
κυοφορούνται τα νέα ποιήματα