Βρέχει – δακρύζει ο ουρανός
η Γή αναστρέφεται –ανατρέφει- ανατρέφεται.
Η μικρή πόρνη βρέχει–δακρύζει,
τα γλυκά μικρά μαγουλάκια
με δυό κάθετες μαύρες γραμμές
γιατί, είναι μακριά απ’ το σπίτι, κι ο
κόσμος είναι σκληρός, κι η μάσκαρα σχεδιάζει
με μαύρο δάκρυ που λένε˙
ή κλαίνε˙
Άχ, μασκαράδες που παγιδέψαν τους ποιητές.
-Άκη, Αγησίλαε, Αναστάση,
τις ομπρέλες σας ανοιγοκλείστε,
γιατί βρέχει. Και γιατί δακρύζει.
Δακρύζει και βρέχει.
Κι αφού ξαπλωμένος στο λιθόστρωτο,
προσεύχομαι στον ουρανό, έρχεται ο παπάς˙
«Καλά είσαι τέκνον μου;», ρωτάει.
«Καλά πάτερ.», του απαντώ.
Κι ο κόσμος είναι άδικος και ίδιος˙
κι όμορφος, και βρέχει και κλαίει.
Κι οι ανεμόσκαλες που οδηγούν στον ουρανό,
είναι έξοδοι κινδύνου, στην ανάμιχτη ευτυχία-δυστυχιά μας.
Τελικά, κι η ηθική σου ας γίνει ξεχάρβαλη και μπάζει,
πρέπει πάντοτε, τους άλλους να βλέπεις σαν ανθρώπους.

Βρέχει – δακρύζει
Βρέχει – δακρύζει
Βρέχει – δακρύζει
Βρέχει – δακρύζει
Βρέχει – δακρύζει
Βρέχει – δακρύζει
Βρέχει – δακρύζει

Με το μοτίβο των υαλοκαθαριστήρων.