Να γράψουμε έναν έστω στίχο σαν Θεό.
Να ανασταίνει τους νεκρούς μας.
Περισσεύει το νερό από το θαύμα της Κανά.
Ξεδιψάμε που και πού μες στη ζωή, μα δεν μεθάμε.
Τόσοι τρόποι πλέον να γίνει κανείς Ιούδας,
μα όλοι εμμένουν στο φιλί.
Το εμβαδόν της σκέψης είναι που φυλακίζει. Όχι η περίμετρός της.
Ρηχοί άνθρωποι πνιγμένοι στον βαθύ τους φθόνο.
Τα όρια της ανοχής μας είναι εκεί που είναι τα όρια της αγάπης μας.
Τα πιο βαθιά μας τραύματα τα γλείφει η σιωπή.
Άνθρωποι που δεν πήραν αυτό που ήθελαν, ήθελαν ό,τι άλλο μπορούσανε να πάρουν.
Το παρελθόν είναι ένα ηφαίστειο που λαγοκοιμάται.
Να επιβιβάζεται κανείς στο όνειρο με το σωστό εισιτήριο.
Ό,τι αγαπήσουμε παιδιά, γίνεται μοίρα και πατρίδα.
Είναι κι η σιωπή ένας φλύαρος τρόπος να πεις αντίο
Ένα λάθος στο παρελθόν είναι μια σφαίρα ακίνητη στον αέρα που περιμένει τον κατάλληλο άνεμο για να λαβώσει.
Συνήθως σπεύδουν να κρυφτούν οι άνθρωποι, αν δεν μπορούν να κρυφτεί καλύτερα από αυτούς η ενοχή τους.
Είναι στιγμές που πρέπει να ζωγραφίζεις μια πόρτα στον τοίχο και να βγαίνεις.
Η γη μας κατακτά μέχρι την τελευταία ικμάδα ενώ εμείς νομίζουμε ότι προελαύνουμε θριαμβευτικά πάνω στο σώμα της.
Από ένα παράθυρο κλειστό βλέπεις όλο τον κόσμο μέσα σου.
Δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω στο παραμύθι της ζωής σαν παπουτσωμένο σύννεφο .
Oι προσευχές είναι ζυμωμένες με ψυχή. Λίγο να τις αφήσεις στη βροχή
και μαλακώνουν.
Φυσάει απόγνωση η νύχτα κι ανεβαίνει το φεγγάρι.
Ερωτικό ηλιοστάσιο θα πει ο πόθος να ισούται με αγάπη.
Κάθε βράδυ πρέπει να σκοτώνω την αλεπού, όταν μπαίνει στον κήπο με τα κρυφά μου αηδόνια.
Και συνοψίζεται άξαφνα η ζωή σε ό,τι σε κρατάει άγρυπνο τη νύχτα.
Ο καιρός θα δείξει τι αγαπήσαμε περισσότερο από τη λιακάδα μας.
Να θηλάζεις το μέλλον από τον μαστό της μέρας. Μέλι και γάλα για το παρόν επαγγελίας.
Πιότερο κι από τη σάρκα, φθείρεται ο έρωτας.
Καινούρια παπούτσια σε δρόμο παλιό αλλάζουν την ταχύτητα μα όχι τον προορισμό.
Στη μάχη των φιλιών πάντα λευκό πανί το σώμα.
Κι από ευτυχία πλήξαμε κι αυτό πόνεσε περισσότερο από δυστυχία.
Από τη μια η μνήμη των κήπων, από την άλλη της ανομβρίας η λήθη. Ταξιδιωτικός οδηγός για εύκρατο μέλλον.
Κυνηγάμε το ίδιο ελάφι, μα εδώ στην απόγνωση είμαστε μόνο λαθροθήρες.
Κάθε εμπόδιο βρίσκει τη λύπη του.
Άνθρωποι λυόμενοι σαν χαρτόκουτα γίνονται εύκολο κατάλυμα για άστεγες αλαζονείες
Όλα μπορούν να κρύψουν το κίνητρό τους και μόνο ο φθόνος το διαλαλεί
Λιπόψυχος ο άνεμος, αν δεν φυσάει από καρδιά.
Και το κορμί είναι μια άλλη μέρα της ψυχής. Η πιο βασανισμένη.
Από πηγές κι από κανάτια ίδια η σταγόνα της ζωής. Κι από κρασί κι από νερό βγήκαμε μεθυσμένοι.
Ο θυμός είναι σαν πυροτέχνημα. Σκάει και επανέρχεσαι στη γη.
Η απογοήτευση είναι διάβρωση του πιο εύφορου εδάφους σου.
Σηκώνει ανάστημα ο τόπος κι αγγίζει τον ουρανό του.
Από τα λάθη των ανθρώπων προέρχεται η εμπειρία τους και από τα πάθη η απειρία τους.
Το χρέος είναι να πληρώνουμε αυτούς που μας δανείσανε ελάχιστο έστω από τον χρόνο.
Aπόλυτη αλήθεια σημαίνει ευγένεια με το καλό κοστούμι της αγένειας .
Να είσαι καλός, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κρατήσεις το μπόι σου αναμμένο.
Ψάχνω μια δύναμη να ξεκουράσω τη δύναμή μου.
Οι άνθρωποι προτιμούν συχνά μια φτηνή απομίμηση της ωραιότητας αντί το γνήσιο πρωτότυπο. Θα τους κοστίσει λιγότερο όταν τη χάσουν.
Το εκπληκτικό δεν είναι πόσοι επιθυμούν να χειραγωγήσουν άλλους , αλλά πόσοι άλλοι τελικά συνειδητά γίνονται υποχείριά τους.
Από ένα σεισμό μέσα μας κλυδωνίζονται τα σύννεφα στον ουρανό.
Τι εύκολα που η μετριότητα ενδύεται τη γελοιότητα.
Αναλαμβάνει ο καιρός ένα δελτίο ψευδαισθήσεων.
Παράλογος πάντα ένας όχλος, αν ο Μεσσίας δεν του κάνει τη χάρη να αποτύχει.
Ο ελεήμων ύπνος δίχως όνειρα. Μόνο με λήθη.
Από την ελπίδα ως την απελπισία ένα τίποτα δρόμος.
Τα παιδιά μας τόξο έτοιμο πάντα να πετάξει μακριά από τα χέρια μας, μα ποτέ τόσο μακριά ώστε να μην τα ακουμπάει ισοβίως η καρδιά μας.
Στη διεκδίκηση, από ένα σημείο και μετά παύεις να εύχεσαι και αρχίζεις να απεύχεσαι.
Μία σιωπή αγάπης είναι πιο δυνατή από μια λέξη μίσους.
Τόσο κόκκινο στα σύννεφα που έβρεχε όλη τη μέρα τραύμα.
H αξιοπρέπεια είναι κάποτε μια άλλη λέξη για τη δυστυχία.
Από ένα κλαδί κρέμεται η λύπη στο δέντρο του κόσμου
Μα είναι το πιο λεπτό.
Κι όταν λυγίζει, φτάνει μέχρι το χώμα.
Η πιο μεγάλη μοναξιά είναι όταν φεύγει η αυτοπεποίθηση.
Αλίμονο
και της λίμνης που έδιωξε τους κύκνους
και της θάλασσας που έσπασε τον φλοίσβο.
Στα ηλιοστάσια παρηγορούνται και οι νύκτες.
Είναι κι αυτοί που σε αποκλείουν, ελπίζοντας ότι σε καταργούν.
Αποπλέει κάποτε η θάλασσα, αν το καράβι προσκολλάται στη στεριά.
Όλα τα χρόνια μας κλωστή κι εμείς ραμμένο ψέμα.
Ας κεντήσουμε το μέλλον στην περισυλλογή. ΄Εχει τον καλύτερο φωτισμό.
Στο τέλος όλοι βγάζουμε φτερά για έναν ουρανό που δεν μας δόθηκε.