ΆΛΓΗ
Είχαμε ένα σπίτι πλάι στη θάλασσα
Απ’ το κρεβάτι μας ακούγαμε την παλίρροια
Κι εγώ ήμουν, λέει, μια Άμα
Μια γιαπωνέζα δύτρια των μαργαριταριών
Σηκώθηκα
Έδεσα μόνο μια κορδέλα στα μαλλιά μου και βούτηξα
Με κάθε ανάσα σφύριζα σαν δελφίνι
Μάζεψα φύκια, κοχύλια, όστρακα
Άλγη
Άλγη
Άλγη
Σ’ τα ‘φερα πίσω στο κρεβάτι.
ΡΙΞΙΜΟ ΆΓΚΥΡΑΣ
Κι όσο για σένα μικρό αηδόνι
που δεν ανήκεις σε κανέναν αυτοκράτορα
ποτέ δε θα μπορέσω να σου ξεπληρώσω
που τις νύχτες εκείνες των κρίσεων πανικού
από τις μικρές κιόλας ώρες τραγουδούσες το ξημέρωμα.
Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ
Οι φλέβες υπάρχουν,
για να ενώνουν τα σημάδια από τον ήλιο στα χέρια της
σαν αστερισμούς.
Τσιμπάω το δέρμα της
κι αυτό μένει εκεί
σαν κύμα που δεν ξαναπέφτει ποτέ
σαν καινούριο, ελάχιστο βουνό στο χάρτη.
ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ
Αν η νύχτα μάς ανήκε,
μέσα από τα συρματοπλέγματα θα περνούσαμε
που χωρίζουν το δάσος απ’ την πόλη
σαν αλεπούδες.
Αν η νύχτα μάς ανήκε,
καμιά μας δε θα κοιτούσε πια πάνω απ’ τον ώμο της,
αλλά σταματώντας ακριβώς στη μέση του δρόμου
θα μυρίζαμε τα βρεγμένα φύλλα και το νυχτολούλουδο.
***
Η Μαρία Ζεπάτου γεννήθηκε το 1991 στην Αθήνα και σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σήμερα πραγματοποιεί έρευνα στη Συναισθηματική Εργασία ως μέρος του μεταπτυχιακού της στο Πανεπιστήμιο του Έσσεξ. Παρακολούθησε επίσης το εργαστήριο ποίησης του Ιδρύματος Τάκης Σινόπουλος, ενώ ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό «Τα Τετράδια του Ελπήνορα», σε συλλογική έκδοση της Εταιρίας Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά, και αλλού.
Παρακάτω μπορείτε ν’ ακούσετε σε ηχητικά την ποιήτρια να απαγγέλει τα ποιήματα: