Μανιφέστο ✽ Δήμος Χλωπτσιούδης

In Λογοτεχνία, Ποίηση by mandragoras

 

 

Ι

μπροστά στις αρχές σας θα θυσιάσω τον τελευταίο μου στίχο. θα δαμάσω την τιποτένια έξαψη της δημιουργίας, φωνάζοντας όταν μου ζητάτε να σιωπήσω, ανόητοι λαθροθήρες της αυταπάτης

νομίζετε ότι βγήκατε από τη μιζέρια σας και ζητάτε να σας σεβόμαστε

να ορκιστώ δεν γίνεται, μήτε να υπακούσω στην παρακμή της τέχνης σας. τα σάβανα του εύκολου λόγου θέλω να κάψω και με τις φλόγες του θα εξαγνίσω τον δρόμο του Ποιητή

σε κοπάδια άβουλων αναγνωστών δεν θα γίνω αρχηγός. μόνο λύκος π’ αψηφά τα σκυλιά ενός πολιτισμού χωρίς ουσία

βουτηγμένοι στα περιττώματα της ακαλλιέργειας απαιτείτε να γράφουμε αρεστά, να ικανοποιούμε αξίες αποστεγνωμένες γεμάτες στερεότυπα

μωροί,

πνίγεστε σε λέξεις που ξεφτιλίσατε

μπροστά σε πλήθος σαστισμένο τ’ άσειστα μάρμαρα θα κλωτσώ δείχνοντας τη δειλή ψυχή καλλιτεχνών που πνίγονται απ’ τη θνητή σκόνη της φιλοδοξίας και υπομένουν ακόμα σαν υποζύγια τις αποφάσεις της αγοράς


ΙΙ

τυφλά απόβλητα,

μολύνετε το μυαλό όσων τολμούν να αμφιβάλλουν. μεθυσμένοι από εγωπάθεια απολαμβάνετε τα βοθρολύματα που ονομάζουν τέχνη

δέχεστε τα σκουπίδια της αισθητικής ως άποψη και πολιτισμό

λακέδες της κατανάλωσης,

μάς πνίγετε με φωτογραφίες πλάι σε καλλιτέχνες για να αποκτήσετε αίγλη στον βάλτο της εγωπάθειας

η τέχνη δεν είναι ρόλος. είναι στάχτες που χωνεύουν τα κόκαλα των συμβάσεων, σεισμός που καθαρίζει τις λάσπες των λέξεων σβήνοντας τα σύνορα των ιδεών και τις γραμμές των περιορισμών

στην εγκατάλειψη του περιθωρίου λάμπει το αύριο, τσιμεντένιο και θηριώδες, με κερατά αποκρουστικά

στα σκοτάδια της σήψης αναζητά η τέχνη τη μαχόμενη ουσία των λέξεων

 

ΙΙΙ

ο Ποιητής

δεν είναι στρατιώτης να δίνει αναφορά, είναι αντιρρησίας συνείδησης

ακονίζει τα φτερά της τέχνης. στέκεται στο φως της ιστορίας με την ορμή του ανέμου στα νεκρόρουχα της αστικής τέχνης. μετρά τα αγκάθια της γλώσσας και ερμηνεύει τον κόσμο

άοκνος τρέφεται με τη φωτιά της αμφισβήτησης. πυρομανής αυτοπυρπολείται στο πρώτο φως της μέρας ακυρώνοντας την ύπαρξή του

σκαφτιάς

φτιαρίζει κάρβουνα για να κάψει τα σωθικά της ηθικής

φωτίζει την προσευχή του παιδιού όταν απολαμβάνει ένα γλειφιτζούρι. φυλακίζεται εκούσια σε γκρεμισμένα ναυπηγεία που πουλάνε σάρκες αμφισβήτησης

όταν ο γαμημένος ο απεργοσπάστης βολεύεται στο δικό του αίμα, ελπίζοντας σε μια ατομική σύμβαση

 

IV

ο Ποιητής

διεκδικεί διέξοδο από τον ίλιγγο της αφάνειας

επιχειρεί τη δική του απελπισμένη ηρωική έξοδο σπέρνοντας γιοφύρια. οικοδομεί την αμφισβήτηση πάνω στον αστικό τρόμο, θρηνώντας κάθε μέρα συντρόφους. εργάτης της αβύσσου φέρνει τη χαμένη ισορροπία στον βούρκο

δεν είναι γραφειοκράτης να υπακούει σε νόμους

δεν πολεμά σκοτεινά πάθη, ούτε νηφάλια στέκεται ουδέτερος. αγκαλιάζει τις Σειρήνες και φτάνει στην αμαρτία. οδηγεί τον δρόμο στην υποτροπή της Πόρνης να αγκαλιάσει το πρωτόγονο αγκομαχητό της δημιουργίας

αντάρτης της αισθητικής

υλοτομεί τις αντιστάσεις του νου. σκορπά φλόγες στην υποκρισία και στις αυταπάτες του τίποτα

θερίζει από την αναρχία τον καρπό και προσφέρει ένα πρόσωπο στο χάος για να κυνηγούν όσοι αναζητούν εύκολους στόχους. γιατί ο καλλιτέχνης θα παραμένει πάντα ο εύκολος στόχος

μύστης της ελεύθερης σκέψης γίνεται η εμπροσθοφυλακή που στήνεται στον γκρεμό της μοιρολατρίας για τον εκφυλισμό της τέχνης, υψώνει το ακρωτηριασμένο χέρι της γλώσσας απέναντι από τη χίμαιρα της αυτονομίας του καλλιτέχνη. φάρος φωτίζει την αιθαλομίχλη της επανάπαυσης και της βεβαιότητας

 

V

ο Ποιητής

έχει επίγνωση της δύναμης του λόγου και της αλαζονείας της γλώσσας να γεννά ιδέες

η τέχνη τους δεν αμφισβητεί. πουλά κορμιά γυμνά, εξευτελίζει τον έρωτα σε πορνογραφικά ρεπορτάζ. ρουφά τη χυδαιότητα σα λιωμένο παγωτό που καλύπτει το σπυρί στο αυτιστικό σώμα της μαζικής κουλτούρας

σε πραγματικότητα πλαστή εκθειάζει ψυχές ανάπηρες και γλώσσες τυποποιημένες που δεν αμφισβητούν, αλλά μόνο σιωπούν κι αποδέχονται το εύκολο

η τέχνη τους σάς μετατρέπει σε ξεχαρβαλωμένες μαριονέτες που χορεύουν με το πιστόλι στο χέρι. καταντήσαμε μηχανές που δουλεύουν και αγοράζουν απορρίμματα. τρεφόμαστε με σάρκες πνευματικής ανέχειας και λύματα τηλεοπτικά

αυτή τη βαρβαρότητα σχίζει η σαΐτα του Ποιητή στον αργαλειό  της ανάγκης

γιατί τα έργα τους δεν ξεκινούν από ένα ιδανικό. δεν έχουν παρόρμηση και πάθος. αποτελούν μόνο επαναχρησιμοποιημένα υλικά ανακύκλωσης που φονεύουν το αισθητικό

 

VI

όσο όμως η αστική μη-τέχνη βρίσκεται σε πόλεμο με την εποχή της, άλλο τόσο ο Ποιητής θα σχίζει με κραυγές τις συμβάσεις της μωρολογίας

θα φορά το άρωμα της ανατροπής μπροστά στην ηγεμονία της ακαλλιέργειας και προκλητικά θα αποκαλύπτει το σάπιο κορμί του κομφορμισμού. ανυπότακτος δαίμονας θα πολεμά για να δώσει καλλιτεχνικό όραμα στην ταυτότητα της δημιουργίας

το κάλλος, ηλίθιοι, είναι υπόθεση ιδεολογίας που ανοίγει τον δρόμο στην ντροπαλή έναρξη της άνοιξης με μια αγκαλιά λέξεων για τις υποταγμένες συνειδήσεις. θεραπεύει τη μακαριότητα της εμπορικής κενότητας και την αυτοεπιβεβαίωση των ενστίκτων σας

γιατί η αληθινή ποίηση είναι παράσιτο που δεν συμμορφώνεται με τα αποδεκτά σας πρότυπα, παραβιάζει τις αντιλήψεις για το ωραίο και το σωστό, αλλάζει τον προσανατολισμό των λέξεων, ακόμα κι αν αισθάνεστε άβολα, ακόμα κι αν με βλέπετε ως παρέκκλιση

αλκοολικός σε αποτοξίνωση από τον φετιχισμό του ορθολογισμού,

θα γεύομαι την ηδονή του πόνου που χαρίζουν οι αυταπάτες του περιθωρίου, κατεδαφίζοντας τη λογική σκέψη και τους ηθικούς προβληματισμούς σας