Να είμαστε άνθρωποι όχι χαλαστές…
Έζρα Πάουντ
Εμφανίστηκε το βράδυ στη Βενετία
γυμνός από χρόνο
προκλητικός
είχε συνθέσει μια παράξενη μελωδία
δίχως τρυφερότητα
να την ακούν οι φίλοι
οι άσπονδοι και μόνο
έβρεχε
τ’ αστρικά του μαλλιά έφεγγαν το χώμα
αντικατοπτρίζονταν τα νερά
―Λήθη επειγόντως―
τον υποπτεύονται για φόνο
μα φόνο δε είχε διαπράξει
μόνο φόβο είχε
το αμόλυντο αίμα του
προπαγάνδιζε το ποίημα
εκείνο που έκλαιγε για τη Dorothy
τίποτα πια δεν αρκούσε
για να στεγνώσει η στέρηση
πήγαινε κι έρχονταν
στο ατσάλινο κλουβί έκαιγε το πάτωμα
φέγγιζε η σιωπή
κι αυτός μονολογούσε
ακόμα θυμάμαι τα λόγια του
κι αυτήν την παράξενη μελωδία…
Πολεμώντας τον κόσμο
έχασα το κέντρο μου
ποιος εγώ…
ο ονειρευτής
ποιος εγώ…
ο ονειρευτής ονείρων!