Και πρόσταξε η ζωή, να πέσουν οι νεκροί.
Και μέσα στο πρωί σκοτείνιασε ο ήλιος.
Ανοίξαν οι ουρανοί.
«Πρόσφατες και ξεχασμένες μορφές κατρακυλούν απ’ τις κορφές κι αφρίζουνε τις θάλασσες»
Νεκροί και ζωντανοί στην ίδια γειτονιά, συνομιλούν για τη κοινή τους τη ζωή.
Θυμούνται και θυμώνουν.
Θυμούνταν κι αλάφρωνε το βάρος τους.
Μα οι νεκροί , οι πιο πολλοί, στοιβάζονταν ο ένας πάνω στον άλλο και η φωνή τους χανόταν.
Η φωνή των ζωντανών τρυπούσε τον καλοχτισμένο τοίχο από τα πετούμενα σώματα
κι έφτανε ως και το τελευταίο παγωμένο αυτί.
Μνήμη: επιλεκτικό, συγκυριακό αίσθημα που ευφραίνει και δυσαρεστεί το μηχανικό βήμα ή τη βαρετή αναμονή στην καρέκλα.
******
Η αναζήτηση σπιτιού συνεχίζεται.
Κάθε στόμα και κάθε ματιά σε φιλοξενούν μέσα τους, από λίγα δευτερόλεπτα μέχρι μερικά χρόνια.
Μια βόλτα στα πεζοδρόμια τις ώρες αιχμής θα σε πείσει.
Κάθε μέρα, χωρίς πολλές φορές να το νιώθουμε, γινόμαστε μάρτυρες σε διαδικασία πλειστηριασμών για τα σπίτια που κρύβουμε μέσα μας.
Για τα σπίτια που ζητούν πότε ιδιοκτήτες και πότε συγκατοίκους.
******
Τα λουλούδια εξήγγειλαν 24ωρη απεργία για την 1η Μαΐου. Έτσι ντύθηκαν με αγκάθια ακόμα και τα κυκλάμινα. Τα τριαντάφυλλα χάρισαν τα πέταλά τους στο χώμα κι έδωσαν κόκκινο χρώμα στη διαδήλωση που έφτασε έξω από τ’ ανθοπωλεία. Τα λουλούδια εξήγγειλαν 24ωρη απεργία για την 1η Μαΐου κι έτσι φέτος δεν θα δεχτούν να κοπούν από ανθρώπινο χέρι.
******
Θα τα καταφέρεις
αν ψάχνεις στις σελίδες ποιητικών συλλογών
και βρίσκεις στάλες ιδρώτα που έχυσαν οι ποιητές.
Θα τα καταφέρεις
αν το αήττητο πάθος του έρωτα νικηθεί από ένα άλλο αήττητο πάθος για έρωτα.
******
Όποιος αγαπά δεν περιμένει πληρωμή. Εργάζεται και πίνει από τον ιδρώτα του.
Όποιος αγαπά κόβει τους λαιμούς των αγαπημένων του και μέσα τους φυτεύει τριαντάφυλλα.
Αυτές οι δύο προτάσεις είναι γραμμένες στην είσοδο του εργοστασίου των αισθημάτων που έχει χτιστεί στο κέντρο της πόλης μας.
Όσο παίζεις την αγάπη στο χρηματιστήριο, θα χρεοκοπείς.
Όσο λες «επενδύω πάνω του», τόσο θα βουλιάζεις στη θάλασσα των μετοχών φούσκα, γιατί πάνω από το καλοραμμένο κοστούμι σου φοράς μόνο παιδικά μπρατσάκια.
Να έχεις στόχο την ανεξήγητη αγάπη.
Εκείνη που γεννάς χωρίς να ξέρεις τον τρόπο.
Σαν τη γυναίκα από τη Συρία που γεννάει χωρίς καμία τεχνική ενώ γύρω της οι βόμβες πέφτουν βροχή.
Να αγαπάς όπως αγαπά το παιδί.
******
Τη λογική την καταπίνεις και πάντα τα καταφέρνεις να την κουρδίσεις.
Το πάθος το φοράς και σε καταπίνει.
Κι έτσι το ακολουθείς πάντα μεθυσμένος.
Βυθίζεσαι μέσα στην κραυγή του θηρίου που δαμάζεται μόνο όταν η θέληση του φορά καπέλο στο σχήμα του Λάμδα κεφαλαίου.
Εκεί το θηρίο βρίσκει μια γωνιά να κουρνιάσει.
******
Όλη τη ζωή σου, στάζεις σταγόνες στους γύρω σου.
Σταγόνες νερού μέσα στο δωμάτιο,
ώσπου να γεμίσει μέχρι τη μέση.
Τότε αρχίζεις και μαθαίνεις να κολυμπάς.
Αργότερα μαθαίνεις να κρατάς την αναπνοή σου.
Όλη τη ζωή σου στάζεις σταγόνες στους γύρω σου.
Σταγόνες νερού πάνω στα σώματα που φτιάχνουν τον κόσμο σου.
Το μόνο που θέλεις να έχουν, οι άλλοι, ένα σφουγγάρι για να μαζεύουν τις σταγόνες σου.
******
Ντύσε με κουρέλι μου.
Μου φτάνουν τα χέρια σου.
Δε θέλω ρούχα ακριβά μόνο τα δάχτυλα σου τα καυτά τρύπες ν’ ανοίγουνε στο στήθος μου να χαίρεσαι την αλήθεια μου.
Πόση αλήθεια χωράει μέσα σε δύο παλάμες με ρωτάς;
Τόση όση χωράει στο φτυάρι του θερμαστή που ταΐζει την αχόρταγη μηχανή της ατμομηχανής.
Κώστας Παπαστεργίου