Σημειώνει η Καίτη Βασιλάκου στο πρώτο ποιητικό της βιβλίο με τίτλο «αγαπημένε μου ψυχίατρε πες μου…». Μια σταδιακή προσπάθεια προσέγγισης στα εσώτερα της ψυχής μας μέσα από επώδυνες μνήμες και μοναχικές διηγήσεις στο παρόν. Ένα αίτημα να τιθασευτεί το θηρίο, «να δούμε ως πού θα φτάσει,/ πόσες φορές θα με καταβροχθίσει/ μέχρι να χορτάσει […] να μαραζώσει επί τέλους/ και να συρρικνωθεί». Να θεραπευτούν οι ανάπηρες αισθήσεις μας, να ανασυνθέσουμε τις αντοχές μας αφού «Ο κόσμος προχωρεί/ κι εμείς ακολουθούμε/ πάνω στα δεκανίκια μας» που έγιναν συνέχεια του κορμιού μας.

Η ποίηση της Καίτης Βασιλάκου πάντοτε υπαρξιακή, σε αναζήτηση του «εγώ» της, σε αναζήτηση του δικού μας «εγώ», συχνά ερωτική, όπως αρμόζει στον άνθρωπο που οφείλει να δικαιώνει τις ηδονές της ύπαρξής του, ή τον πανικό, τη βαθειά πίκρα και τη συστολή της απόρριψης και της απελπισίας, κινούμενη μεταξύ πολλών απουσιών «ένα μεγάλο, άδειο σπίτι/ φορτωμένο τρομερές αναμνήσεις», κι ενός αγώνα να διασκεδάσει/προσποιηθεί προκειμένου να επιβιώσει –να επιζήσουμε, έστω και μέσα στην πλάνη και την αυταπάτη της ελπίδας, αναμετριέται και παρατηρεί τις διαστάσεις του Κόσμου, του Χρόνου, της Ηδονής, του Πάθους. Περιγράφει δηλαδή τη ζωήμέσα από τα υποθετικά, ως συμβάντα, πάσχει με τα πραγματικά παρελθόντα και τρέμει το σκοτάδι στο δικό της παρόν και στο απροσδιόριστο μέλλον που υποπτεύεται.

Μια ποίηση ψυχαναλυτική που σταδιακά κάποτε με το ξεδίπλωμα και άλλοτε με την αναδίπλωσή της, επιτυγχάνει να εκφράσει με λόγο υποθετικό και απραγματοποίητο, (που σημαίνει με λέξεις λιτές-απλές-ανθρώπινες), τη διάσταση του Αδύνατου, αλλά και τους φόβους, την ελπίδα, την ικεσία μας: «Μόνο μη μ’ αγγίξεις εσύ./ Μη μ’ αγγίξεις εσύ/ και με διαλύσεις.»

«Μ»

Μανδραγόρας, 2012
93 σελ.
ISBN 978-960-9476-42-3