30.8.19 Παρασκευή. Το πρωί αρχίζουμε με φέρυ μπωτ να περνάμε απ’ το Νυδρί της Λευκάδας απέναντι στην Ιθάκη. Ένας μούτσος μας λέει ιστορίες για τον Ρώσο Ολιγάρχη που αγόρασε από την Αθηνά Ωνάση τον Σκορπιό. Πηγαίνουνε συχνά και τροφοδοτούνε με υλικά τους μαστόρους που κάνουν έργα στο ιδιόκτητο νησί. «Στο πάρτι της κόρης του έβαλε να μαζέψουν όλα τα φίδια γιατί έχει πολλά το νησί. Ο άνθρωπος έχει λεφτά, όχι σαχλαμάρες, κάνει δωρεές, χάρισε ένα αυτοκίνητο στο ΕΣΥ και στην προσωπική του καθαρίστρια –επειδή είναι ευχαριστημένος– της έδωκε ένα φάκελο με δύο χιλιάρικα έξτρα. Μιλάμε για λεφτά», λέει ο μούτσος και τρέχουν τα σάλια του, «έφερε μια καραβιά άλογα ράτσας γιατί τους αρέσουν τα άλογα που τα συνόδευαν τσέχες για να τα ικανοποιούνε».
Ώχου, μπλέξαμε με βιτσιόζο μούτσο. Ευτυχώς τον φωνάζει ο καπετάνιος να σκουπίσει το κατάστρωμα κι αυτός αρχίζει να σαρώνει χιλιάρικα.
Κάθε φορά που έβγαινα έξω κι ερχόμουν σ’ επαφή με ανθρώπους επέστρεφα λιγότερο άνθρωπος Θωμάς Κεμπήσιος (1380-1471. Γερμανός μοναχός που τη ρήση του αναφέρει ο Σοπενχάουερ).
Η απίστευτη ομορφιά του Ιουνίου και της Ιθάκης. Το φέρυ αράζει στις Φρίκες ένα πολύ ωραίο χωριουδάκι που έχει μάλιστα και αρχαιολογικό Μουσείο για αστραπιαία επίσκεψη. Επίσης υπάρχει κι ένα μουσείο Θαλάσσης, στο ίδιο πάντα χωριό, με θεματική τι άλλο; τα θαλάσσια ταξίδια του Οδυσσέα και πώς προσανατολιζόντουσαν οι αρχαίοι ναυτικοί στο πέλαγος.
Οδικώς πάντα για Βαθύ να προλάβουμε το Λαογραφικό παύλα Ναυτικό Μουσείο στην πρωτεύουσα του νησιού. Στα δέντρα του δρόμου αφίσες του ΚΚΕ «για την επόμενη μέρα», στη Δευτέρα Παρουσία δηλαδή, because την «επόμενη μέρα» την έχουν αγκαζάρει τα μονοπώλια, οι πολυεθνικές και το Υπερταμείο. Toυλάχιστον από οργάνωση πάνε πολύ καλά μέσα στη φύση. Φτάνουμε στη μία και δύο λεπτά, αλλά το μουσείο έχει κλείσει στη μία. Ο Τηλέμαχος το έκλεισε στην ώρα του. Φτου σου. Πήγε να βρει τον πατέρα του τον Οδυσσέα που ήλθε απρόσκλητος και θα δημιουργήσει προβλήματα στους συμπεθέρους. «Δημόσιοι υπάλληλοι», λέει μία κυρία που μας βρίσκει δυσαρεστημένους στην αγορά. «Άκου να κλείνουν το μουσείο στην ώρα του!» Πάμε στο Αρχαιολογικό που κλείνει στις τέσσερις. Και δεύτερο αρχαιολογικό στην Ιθάκη παρακαλώ, όλα με δωρεάν είσοδο, με ευρήματα από το νότιο μέρος του νησιού 2.500 χρόνων πόρπες, περόνες, ψέλια, αναθηματικά δόρατα, πινάκια και πώματα κορινθιακών αγγείων. «Το Λαογραφικό ανοίγει και το απόγευμα» λέει η φύλαξ, η οποία τηλεφωνεί και για δωμάτιο που δυσκολευόμαστε να βρούμε, να κοιμηθώ με την Παρθένο Πουλχερία. Προσπαθώ να θυμηθώ και βρίσκω την οικία Καλλιανού κλειστή. Εδώ έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο παππούς μου, ο πατέρας της μητέρας και απεβίωσε στο νησί ύστερα από κρασοκατάνυξη και πολυφαγία. Ο μόνος που γνώρισα από τους γονείς των γονέων (τους άλλους τρεις δεν τους γνώρισαν ούτε οι γονείς μου!) μέγας παραμυθάς -κρεμόμουν από τα χείλη του μικρός, μέγας λαϊκός γλεντζές, καλλίφωνος κανταδόρος με ρεπερτόριο συνήθως άγνωστο σ’ εμέ ξεκινούσε πάντα εις τον αφρό της θάλασσας, τσαγκάρης στο αρβυλάδικο του στρατού (είπα πως απειλούσε να σφάξει τον αξιωματικό επιτηρητή με τη φαλτσέτα) κομμουνιστής από ταξική ανάγκη, μέγας ατομιστής. Η μάνα μου ντρεπόταν για το επάγγελμα και για τις ιδέες του πατέρα της και έκρυβε, αυτή, μία αθηναία αριστούχος γυμνασίου, το απολυτήριό της από τις συμμαθήτριές της γιατί έγραφε επάγγελμα πατρός: υποδηματοποιός. Θα τον είχαν και φακελωμένο υποθέτω στην Ασφάλεια αν και δεν ήταν ’κανας αγωνιστής.
Δημήτρης Τζουμάκας