6.1.19 Κυριακή. Αν και δεν είμαι στα καλύτερά μου, στα χειρότερα μου είμαι, βγαίνω με το σούπερ αμάξι της Μαρίας που το οδηγεί η Αρετή και το πληρώνει ο Αντώνης και ψάχνω τον Τιμ. Πάω γύρω γύρω απ’ το γήπεδο του γκολφ στο Έρλγουντ, θυμάμαι το δρόμο και πάνω κάτω που μείνει , αλλά δεν είμαι σίγουρος καθώς όλα λίγο πολύ τα σπίτια μοιάζουνε, δεν θυμάμαι ακριβώς τον αριθμό, ρωτάω μία ξανθιά μητέρα με μωρό για τον Τιμ. «Στο 84» μου λέει, ωραία ευχαριστώ, χτυπάω, μου ανοίγει ένα παλικάρι που φιλοξενεί. Είμαι ο Δημήτρης μου λέει κι εγώ Δημήτρης (σκέφτομαι έτσι ήμουν κι εγώ πριν 50 χρόνια). Μου δίνουν το τηλέφωνό του. Μετά πάω στο Γιώργο Μιχελακάκη που ζωγραφίζει την ώρα που μπαίνω στο σπίτι του ένα φάντασμα. Κατεβαίνουμε να πάμε στα παζάρια, στο χίπικο του Μάρικβιλ και στο Γκλιμπ με το δικό του αυτοκίνητο, αφού πρώτα είχε φροντίσει να φτιάξει κάτι πρόχειρο με μαρούλια και καλαμπόκι.
Κλειστά λόγω εορτών άπαντα. Βλέπουμε μία έκθεση ζωγραφικής με άμμο στα πλακάκια της γκαλερί του Μάρικβιλ και σχέδια με γυμνά στους τοίχους. Η κουλτούρα της παραλίας. Μπαίνουμε στο βιβλιοπωλείο του Γκλιμπ εγώ θέλω να αγοράσω ένα Κουνέλλη, ο Γιώργος τελικά αγοράζει Αndrea Paul Weber και τα γεννημένα τυφλά παιδιά του AugustSander.
Μετά πηγαίνουμε στη Εθνική Πινακοθήκη να δούμε τα βίντεο του λευκού Νοτιοαφρικάνου καλλιτέχνη William Kentridge.
Άψογος! Αριστουργηματική δουλειά με πολιτικό περιεχόμενο, φοβερή κριτική του σταλινισμού αλλά και ειρωνεία για τη ρωσική πρωτοπορία που συνυπήρξε κάποια στιγμή μαζί του, μία γελοιογραφική αποδόμηση της τέχνης σε καθεστώς πολιτικής ασφυξίας. Και μετά οι αγωνίες του καλλιτέχνη, η ώρα της δημιουργίας, οι πρόσφυγες που πνίγονται στη θάλασσα ενώ στην ακρογιαλιά ο ευτραφής καπιταλιστής μελετά το Χρηματιστήριο αραγμένος στη σεζλόνγκ απ’ όπου κρέμονται τα κρέατά του και μια μουσική θεσπέσια, αλέγκρο, μουσική, παιχνιδιάρα, ένας συνδυασμός Μότσαρτ και ασμάτων των ιθαγενών απαλύνει και κοροϊδεύει τη φριχτή αντίθεση.
Ο Kentridge είναι ο πιο επιδραστικός καλλιτέχνης σήμερα με τα σκίτσα του και τα φιλμάκια κινούμενων σχεδίων με τον τέλειο συνδυασμό περιεχομένου και μορφής. Ο καλλιτέχνης αναδείχτηκε την περίοδο του απαρτχάιντ και στο έργο του, τέχνη, ιδεολογία, μνήμη, ιστορία γίνονται ένα. Η καλλιτεχνική επικοινωνία έχει μία αξία όταν συνδέεται με μία πράξη αντίστασης. Το έργο του είναι μία πράξη αντίστασης.
Όταν γυρίζουμε στο αυτοκίνητο του Γιώργου, τον έχουν γράψει γιατί έχει περάσει ο χρόνος στάθμευσης. Το λέω στην κόρη μου τη Μαρία και λέει δεν είναι πρόβλημα, θα πάρει ένα παραπεμπτικό και θα πούμε ότι έχει άγχος. Είναι ένα νέος κανονισμός της Πολιτείας που εφαρμόζεται αδιακρίτως και καθ’ υπερβολή. Το λέω στο Γιώργο και λέει όχι, ευχαριστώ. «Εγώ φταίω», λέει, «έπρεπε να βάλω πιο πολλά λεφτά, όχι οχτώ δολάρια αλλά δεκάξι ή έπρεπε να φύγω νωρίτερα από την γκαλερί. Πρέπει να μάθουμε να πληρώνουμε τα λάθη μας».
Σήμερα ο εορτασμός των Φώτων εκατοντάδες βουτάνε για ένα σταυρό και μόνο ένας ρίχνεται στο νερό για να σώσει ένα προσφυγόπουλο από πνιγμό. Ίσως το καλύτερο βίντεο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο: Από τη μια οι «βουτηχτάδες» σταυρών και από την άλλη ένας αλληλέγγυος με το σώμα στα χέρια, ενός παιδιού νεκρού ή ζωντανού ακόμη.
Δημήτρης Τζουμάκας