11.11.18 Ο Χρήστος έρχεται με το αυτοκίνητό του στις τρεις το πρωί να με πάρει για το αεροδρόμιο. Είναι ταξίδι ζωής, λέει και το πιστεύει. Πιστεύω κι εγώ πολύ στον ενθουσιασμό του και στη μεταδοτικότητά του. Άπαντες βρίσκονται ήδη στο αεροδρόμιο. Ανυπομονησία, αναβρασμός, κάποια έχει ξεχάσει τα χάπια της. Τι είστε; ρωτάει ο φρουρός της τάξεως βλέποντας το εθνόσημο. Α τέτοιοι; Εθνική αστέγων! Και πάτε και στο Μεξικό ; (Παρένθεση: Αχ πόσο λίγο, πόσο φτηνό, να είσαι ένα φτωχό «ανώτερο» πλάσμα, μπάτσος αεροδρομίου! κλείνει η παρένθεση χωρίς ιδιαίτερη κακία, σχεδόν γλυκά, όπως κλείνουν όλες οι παρενθέσεις).
Κατεύθυνση προς τη Ρώμη με την Alitalia. Είμαι ανάμεσα στον Μάγο της Μπάλας που έχει τα χρονάκια του και τα κιλάκια του και στο Λάμπρο που παίζει σε όλες τις θέσεις, αλλά προτιμάει τερματοφύλακας. Ο Λάμπρος διαβάζει ένα βιβλίο για τον ηγούμενο Παΐσιο και με ρωτάει αν πιστεύω ότι υπήρξε ο Χριστός. Γιατί είναι μερικοί άθεοι μου λέει, που δεν πιστεύουν καθόλου, ούτε σ’ αυτό. Βεβαίως του λέω, ο Χριστός υπήρξε, ποιος λέει πως δεν υπήρξε; Υπήρξε κι ήταν ένας πολύ καλός θεάνθρωπος.
Δεν μπορούσα να του πω ότι είμαι άθεος από πεποίθηση. Ο Λάμπρος θα ήθελε να πάει να ζήσει στο Άγιο Όρος αλλά έχει το κορίτσι του. Αν δεν το είχα, θα πήγαινα, λέει. Τι σου αρέσει εκεί; τον ρωτάω, Έχει ησυχία μου λέει, δεν έχει drugs, ψαρεύεις, κόβεις ξύλα στο δάσος, περνάς ήσυχα, χωρίς άγχος. Έχει κάνει τρία χρόνια ψυχανάλυση και ο ψυχαναλυτής του έσβησε πέντε χρόνια από τη μνήμη του όπως διατείνεται, εντελώς, του έσβησε όλα τα χρόνια με τα ναρκωτικά, έχει μία διπολική διαταραχούλα, λέει, δεν είναι άστεγος ζει σε ίδρυμα, δηλαδή σε τρελάδικο. Εντάξει, μήπως έχει καμία θέση εκεί και για μένα; τον ρωτάω. Δεν παίρνουμε τόσο βαριές περιπτώσεις, μου λέει με χιούμορ. Ο Λάμπρος θα μ’ εντυπωσιάσει σε επόμενες συζητήσεις με τη μαρξιστική του παιδεία που με κάνει να φαίνομαι άσχετος. Πώς κόλλησε με τον Παΐσιο αυτός ο τύπος; Σαν μία άμυνα τελευταίας γραμμής ίσως. Φτάσαμε στο Φιουμιτσίνο Ρώμης και βγήκανε όλοι στο καπνιστήριο για τσιγάρο και καπουτσίνο. Αρειμάνιοι καπνιστές γαρ.
Ξεκινήσαμε πάλι σε δύο ώρες πάντα με Alitalia. Το αεροπλάνο αντί να κινείται δυτικά ανεβαίνει β/δυτικά. Ένα ταξίδι ο γύρος του κόσμου. Περνάει από Βρετανία, μετά Ισλανδία και καθώς βλέπω στο χάρτη να κινείται προς Γροιλανδία κοιτάζω από το φινιστρίνι και βλέπω τις ακτές της νότιας Γροιλανδίας, νερό και πάγο. Απίστευτο θέαμα. Ο πιλότος λέει θα πάμε Καναδά, μετά ΗΠΑ και Μεξικό. Ωραία. 14 ώρες ταξίδι Γολγοθάς. Οι αθλητές και οι αθλήτριες είναι όλοι φανατικοί καπνιστές ως ανεφέρθη θα σκάσουμε, λένε. Σκάστε. Ουδείς απεβίωσεν από έλλειψη νικοτίνης. Παίρνω ένα ποτήρι κρασί μαζί με το κακό φαγητό της Αλιτάλια ετοιμάζομαι να κάνω μία ευχή: Είθε οι δυνάμεις της τίγρης να μας συνοδεύουν και ο Χρήστος μου το παίρνει από το χέρι. Όχι αλκοόλ, ναρκωτικά και σεξ στην αποστολή! Θα ζηλέψουν οι άλλοι. Το ρίχνω στο σκάκι κι ο Γιάννης σερβίρει συνέχεια παρτίδες. Τον ξεσκίζω τον εναέριο σκακιστή. Ας μη κορδώνομαι πολύ, έχουν βάλει απ’ ό,τι φαίνεται παιδικό πρόγραμμα στον υπολογιστή για να χαίρονται οι επιβάτες.
Φτάνουμε πτώματα, εγώ εντελώς άυπνος όπως πάντα σε ένα αεροδρόμιο φτωχικό (έχει εγκριθεί κατασκευή μεγάλου αεροδρομίου, θα μου πει αργότερα η εθελόντρια Βιριδιάνα, αλλά η νέα κυβέρνηση «πρώτη φορά αριστερά στο Μεξικό» κωλυσιεργεί, άλλωστε δεν ήταν υπέρ του σχεδίου που το θεωρεί αβάσταχτα δαπανηρό) με πολύ ωραίες ναΐφ τοιχογραφίες με το χέρι, σαν μίμηση του μεγάλου Ριβέρα. Δεν ξέρω αν θα διατηρηθούν με την κατασκευή του νέου αερολιμένος. Στην είσοδο – στην έξοδο για μας – του αεροδρομίου, επικρατεί χάος. Φωνές, αυτοκίνητα όπου δη, τσιγάρα, αστυνομία σαν αστακός ακόμη και πυροβολισμοί ακούγονται! Το αυτοκίνητο που διαθέτει η οργάνωση έχει μία μικρή καθυστέρηση. Η καθυστέρηση μεγαλώνει κι όταν είσαι γκολ ο χρόνος σου φαίνεται ατέλειωτος.
Οι εθελοντές. Η Βίρι, γιατί Βίρι; Βιριδιάνα λέω, η Γκάμπι –Γκαμπριέλα διαμάντια αληθινά, μικρόσωμα κοριτσάκια αναλαμβάνουν να κάνουν τις διαπιστεύσεις να μας πάνε στα δωμάτια και θα είναι πάντα μαζί μας. Μαζί και οι εθελοντές Πατρίτσιο, γκόμενος Μεξικάνος, έξυπνος όμως και καλό παιδί και ο Αντριάνο συμπαθέστατος αθλητικογράφος. Το ξενοδοχείο πολυτελείας. Μια εικοσαώροφη πολιτεία που φιλοξενεί όλες τις αποστολές. Hola και buenos dias ή καλύτερα buenas tardes. Όλα τα κομφόρ. Εσωτερικό γυάλινο ασανσέρ με δικό του οδηγό ώστε να νιώθεις περίφημα. Δωμάτια εξαιρετικά. Τελικά είχε δίκιο ο Αλμπέρ Καμύ που του αρέσανε τα ξενοδοχεία. Έπαιζε μπάλα τερματοφύλακας μάλιστα στην εθνική Αλγερίας.
Μετά το βραδινό φαγητό συγκέντρωση υπό τον Αρχηγό «να πούμε δυο λόγια για τη διαμονή, για τους αγώνες, για την προσήλωση στην ομάδα κλπ. Η οργάνωση και η πειθαρχία είναι προϋπόθεση για να μην υπάρξουν εκπλήξεις». Παίρνουμε τα δωμάτια κι ο Χρήστος χωρίζει τους φίλους, «να γνωρίσετε καινούριους ανθρώπους», βάζει το Λάμπρο μαζί μ’ ένα παιδί απ’ το Αφγανιστάν που το πήρανε από τον κέντρο φιλοξενίας του Ελαιώνα και χωρίζει τις αχώριστες από τη Θεσσαλονίκη που μουτσουνιάζουν. Είμαστε εδώ για ν’ ανοίξει το μυαλό μας σε νέους κόσμους, σε νέους ανθρώπους. Κρατάει την ομάδα σε απόλυτη πειθαρχία. Ίσως επειδή είναι η πιο ζόρικη αποστολή. Δεν γίνεται αλλιώς, λέει ο Σάκης. Τα «παιδιά» έχουν βαριά βιογραφικά, κι όμως είναι Παναγίες μπροστά στις άλλες αποστολές.
12.11.18 Lunes 12 de Noviembre. Έχω ξυπνήσει από τις τρεις το πρωί. Δεν με πειράζει το φως λέει ο Σάκης διάβαζε, αλλά είναι φανερό ότι τον ενοχλεί, λογικό. Βόλτα στην πόλη καθώς δεν έχει ματσάκια σήμερα. Από αύριο είναι βαρύ το πρόγραμμα και πρέπει να πω ότι δεν είναι το κλασικό ποδόσφαιρο που παίζουμε, ούτε το 5X5, αλλά κάτι άλλο με δικούς του κανόνες 4Χ4. Το κάθε παιχνίδι διαρκεί 14 λεπτά, οπότε μέχρι την Κυριακή θα έχουν διεξαχθεί όλοι οι αγώνες. Το ξενοδοχείο από την πλατεία Zócalo όπου έχουν στηθεί τέσσερα γηπεδάκια με εξέδρες είναι μία ευθεία, περισσότερο από είκοσι λεπτά, γερό περπάτημα όμως.
Πρώτη εντύπωση από την πόλη. Χρώματα και μουσική, αλλά και μία δυσοσμία από τους υπόνομους. Πωλητές παντού στα φαρδιά πεζοδρόμια (Δεν είναι όλα φαρδιά όπως θα διαπιστώσω σε λίγες μέρες. Έχει κι εδώ τη Σόλωνος και τη Θεμιστοκλέους) και παντού είδη τροφίμων. Μνημεία και άστεγοι από κάτω. Ναι, οι σύγχρονες πόλεις έχουν αυτοκίνητα, μνημεία και ανέστιους. Οι αστυνομικοί μου φαίνονται χαλαροί. Μία αστυνομικίνα έχει ένα γλειφιτζούρι στο στόμα, το μετακινεί με προκλητικό τρόπο. Η Δώρα είναι η καλύτερη μας παίκτρια βγάζει συνέχεια φωτογραφίες. Κάτι που στο τέλος κουράζει και εκνευρίζει το Χρήστο. Είμαστε σε αποστολή δεν μπορεί να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει.
Έχει προπόνηση. Είναι υπεύθυνος και γι αυτό ανήσυχος. Καλεί τους συνοδούς να μας πει ιδιαιτέρως ότι έγινε το χειρότερο: η ομάδα των κοριτσιών κληρώθηκε στο πρώτο ματς με το Μεξικό, που μάλλον θα σηκώσει το κύπελλο, βλέπετε είναι πιτσιρίκες και θα μας συντρίψουν, γι αυτό πρέπει να δούμε πώς θα το διαχειριστούμε να μην πάθουν ’κανα τραλαλά τα κορίτσια.
Το βράδυ τρώμε στο ξενοδοχείο γνωρίζεις σιγά σιγά τους ανθρώπους στην αποστολή. Τη Χρύσα, τη Μαρία, το Γιάννη, το Σάκη. «Η αδιάκοπη, παράλογη ανάγκη να εξομολογηθώ. Κοιτάζω κάθε άνθρωπο και σκέφτομαι αν θα μπορούσα να εξομολογηθώ σ’ αυτόν κι αν θα μου έδινε την ευκαιρία» (Κάφκα). Όλοι τους θαυμάσιοι. Και πώς μπορούσε σε μια τέτοια αποστολή να μην είναι κάποιος θαυμάσιος;
Για το Μεξικό τώρα, απ’ ό,τι αλιεύω από εγκυκλοπαίδειες και εθελοντές: Μόνο το 2008, έχασαν τη ζωή τους 5.700 άτομα στον πόλεμο ανάμεσα σε συμμορίες εμπόρων ναρκωτικών και του στρατού. Να προσέχετε και να μην παίρνετε ταξί στο δρόμο, λένε. Μη σηκώνετε το χέρι γιατί μπορείτε να βρεθείτε σε ’κανα κρεβάτι με ένα νεφρό λιγότερο, μπορεί και καθόλου. Όου όου. Καλύτερα να τηλεφωνάτε, να παίρνετε το Uber και τον αριθμό του αυτοκινήτου, δεν είναι ακριβό.
Θεωρητικά δεν είναι καθόλου φτωχό το Μεξικό: έχει το 15ο μεγαλύτερο ονομαστικό ΑΕΠ και την 11η μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη. Η ετήσια αύξηση του ΑΕΠ την περίοδο 1995-2002 ήταν 5,1%. Μέχρι το 2050, το Μεξικό μπορεί να έχει γίνει η πέμπτη με έβδομη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη. ¨Όμως απέξω από το ξενοδοχείο είδα τους πρώτους ζητιάνους.
Το Μεξικό είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο στην εξαγωγή αργύρου, πέμπτη στο χρυσό, δεύτερη στο χαλκό, μόλυβδο και ψευδάργυρο. Υπέδαφος φοβερό. Υπάρχουν ακόμη τεράστια κοιτάσματα κάρβουνου, τσίγκου, καδμίου, ενώ ακόμη εξορύσσονται ουράνιο, αντιμόνιο, σιδηρομεταλλεύματα, πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Το Μεξικό είναι ο έκτος μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου παγκοσμίως, με ημερήσια παραγωγή 3,7 εκατομμυρίων βαρελιών. Λοιπόν; Κι επί πλέον η βιομηχανία ηλεκτρονικών του Μεξικού έχει αναπτυχθεί ιλιγγιωδώς την τελευταία δεκαετία. Το Μεξικό αποτελεί τον έκτο μεγαλύτερη παραγωγό ηλεκτρονικών στον κόσμο και τα ηλεκτρονικά αποτελούν το 30% των εξαγωγών της χώρας. Επίσης, το Μεξικό παράγει τα περισσότερα αυτοκίνητα από οποιαδήποτε χώρα στη βόρεια Αμερική. Τι συμβαίνει λοιπόν και βλέπεις τόσους άστεγους σε κατάσταση εγκατάλειψης κι αυτά μόνο μέσα στο κέντρο της πόλης; Ο άνισος καταμερισμός εργασίας. Η συγκέντρωση του πλούτου στους λίγους. Ο υπερπληθυσμός. Είκοσι εκατομμύρια κάτοικοι μόνο στην πρωτεύουσα σε ύψος 2.200 μέτρων. Οι άνθρωποι φαίνονται ευγενείς και είναι εκδηλωτικοί. Εξαιτίας της πλούσιας ιστορίας και πολιτισμού του, το Μεξικό διαθέτει τον μεγάλο αριθμό μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και τον μεγαλύτερο στη Βόρεια Αμερική. Το 2015 πραγματοποιήθηκαν 32,1 εκατομμύρια διεθνείς αφίξεις. Όσους τουρίστες περίπου έχει και η Ελλάδα σήμερα. Σκέφτομαι πώς πρέπει εξάπαντος να επισκεφτώ το σπίτι της Φρίντας Κάλο που είναι και Μουσείο, ευτυχώς ενδιαφέρονται και η Χρύσα της Interamerican και η Μαρία η δημοσιογράφος. Είναι εκ των ουκ άνευ αυτή η επίσκεψη
Δημήτρης Τζουμάκας
Share this Post