17.7.19 Τετάρτη. Κυβέρνηση τεχνοκρατών, κακός καιρός, έκανα, τη φορολογική μου δήλωση. Κοιτάζεις τον εφοριακό με την ίδια αγωνία που κοιτάζεις το γιατρό, τι θα σου πει: Χίλια ευρώ για την Αρετή κι άλλα τόσα για σένα. Μόνο εγώ πληρώνω, λέω, –σε διαβεβαιώνω όχι, λέει ο Δήμος ο λογιστής, που έχει ένα πατρικό στη Δονούσα χωρίς στέγη, μισογκρεμισμένο και τι να φτιάχνεις τώρα στους πέντε ανέμους; λέει.
18.7.19 Πέμπτη. Στις έξι το απόγευμα αναχώρηση με Blue Star από Πειραιά για Ανάφη. Δεν παίρνω βάρος μαζί μου, ένα βιβλίο μόνο κι αυτό Κομφούκιος. Την τελευταία στιγμή και τον Μιχάλη Μήτρα ένα ultra μοντέρνο ποιητή κι ένα γλυκύτατο άνθρωπο που δυστυχώς τον χάσαμε πέρυσι και δεν χάρηκα όσο θα ήθελα τη φιλία του.
Τίγκα το καράβι, μία σαχλή δεν βάζει μέσα γλώσσα, έχει κι ενοχλητική φωνή και δεν μ’ αφήνει να διαβάσω τον Μήτρα μου, αλλά ευτυχώς μπήκε στο σκάφος πεινασμένη και βγάζει συνέχεια από μία ατέλειωτη τσάντα προμήθειες και μετά, αντί να σκάσει , ξαναρχίζει το λακριντί, θα τρώει ή θα μιλάει, αλλά κι η Μπέμπα έχει κάνει σάντουιτς, κι εγώ έχω βράσει αυγά έτσι το κάνουμε μαθητική εκδρομή σε ένα νησί εναλλακτικό, που μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204, ακολούθησε τη μοίρα των άλλων Κυκλάδων: Τα νησιά δόθηκαν στη Βενετία και εκείνη επέτρεψε σε Βενετσιάνους πολίτες να τα καταλάβουν. Έτσι διάφοροι ευγενείς κυρίεψαν 17 Κυκλαδονήσια γι αυτό κι οι άνθρωποι είναι ευγενικοί. Ανάμεσα σε αυτά και η Ανάφη που ξαναέγινε Βυζαντινή, για λίγο καιρό όμως. Η Ανάφη έμεινε σε ελληνικά χέρια μέχρι το 1307. Μετά πάλι σε βενετούς και από το 1397 έως το 1528 διοικούσε ο Οίκος των Κρίσπι (όχι των Κρίστι).
Το πλοίο τερματίζει στην Ανάφη και έχουμε πιάσει κουβέντα με τον κ. Νίκο που μελετάει στην «Καθημερινή» μέχρι και τις κηδείες και περιμένω να μου δώσει την εφημερίδα, καθώς δεν την αγοράζω λόγω ιδεολογίας, αλλά είναι καλή εφημερίδα εδώ που τα λέμε, έχει σπίτι στην Ανάφη αλλά δεν είναι από το νησί. «Αν σας πω την ιστορία για το σπίτι δεν θα το πιστεύετε. Ο ανεψιός της γυναίκας μου είναι γιατρός, έκανε το αγροτικό του στο νησί, του άρεσε και αγόρασε σπίτι. Η μητέρα του άρχισε να ψήνει της αδελφή της κι η δικιά μου, που είχε κάτι λεφτουδάκια δικά της, ήλθε, είδε ένα σαράβαλο και μια μέρα μου τηλεφωνάει και μου λέει: πήραμε σπίτι στην Ανάφη! Δεν κατάλαβα! Εγώ έχω 20 στρεμματάκια στην Αμαλιάδα με όλα τα καλά του Θεού, από τα αγγούρι μου μέχρι και τα σταφύλια μου, πού να τρέχω συνταξιούχος άνθρωπος της ΔΕΗ». Είσαστε ακτιβιστής του ηλεκτρισμού; ρωτάω με τη σειρά μου. Όχι παιδί μου, ήμουν δηλαδή, για δύο τρία χρόνια αλλά τους σιχάθηκα. Εν πάση περιπτώσει όταν ήλθα εδώ μου άρεσε, μικρό ήταν το σπίτι κι ήθελε δουλειά αλλά οι ντόπιοι μαστόροι είναι σπουδαίοι και το σπουδαιότερο «μας πληρώνεις όταν έχεις» λένε, οπότε κι εγώ τους πλήρωνα όταν είχα. «Ποια είναι η γνώμη σας για το Ρούκουνα»; ρωτάω. Είναι καλός δεν τον πιάνει ο αέρας αλλά έχει πολλούς γυμνιστές. Μας αφήνουν κι εμάς μιαν ακρούλα. Εκεί πηγαίνουμε συνήθως για μπάνιο.
19.7.19 Παρασκευή. Φτάσαμε μαύρη νύχτα, κοντά τέσσερις και καταλαβαίνω τι θα τράβαγαν οι εξόριστοι επί Μεταξά που έφταναν σ’ ένα άγνωστο βραχονήσι που δεν τους περίμενε κανένα λεωφορείο, αλλά ένας αέρας οκτώ μποφόρ και ξύλο.
Εν τω μεταξύ ο τούρκικος στόλος άρχισε να εμφανίζεται στο Αιγαίο και να προκαλεί καταστροφές στα νησιά. Τα ειρηνικά χρόνια κύλησαν για το νησί μέχρι το 1522 όταν εμφανίστηκε στη θάλασσα ο τούρκος πειρατής Κούρτογλου που λεηλάτησε όλες τις Κυκλάδες και αργότερα ο διάσημος Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα ως ναύαρχος του τουρκικού στόλου και κατέλαβε τα νησιά το ένα μετά το άλλο. Βικιπέδια για να ξέρουμε πού πάμε. Σέρνοντας βαλίτσες στα σκοτεινά καλντερίμια της Χώρας καταλήγουμε επί τέλους στην Κατερίνα η οποία μας βάζει σε ένα δωμάτιο και πέφτουμε ξεροί για να μην ακούσουμε παραβιάσεις τουρκικές εκ του αέρος τώρα.
Το δωμάτιο είναι στην καλύτερη θέση κι από εδώ η θέα είναι ζαλιστική. Αργότερα απ΄ το κέντρο της Χώρας θα δούμε να δεσπόζει ένας Βράχος που θεωρείται ως δεύτερος μεγαλύτερος μονόλιθος της Μεσογείου μετά το Γιβραλτάρ. Κι όπως λέει ένας γάλλος περιηγητής του 18ου αιώνα «πρόκειται για τον τρομαχτικότερο βράχο του κόσμου». Το πρώτο λεωφορείο για το Ρούκουνα ξεκινάει δώδεκα παρά είκοσι, εντάξει, τώρα Ικαρία γίναμε, να μην αρχίσω τις οδοιπορίες κι έχω μόνο σαγιονάρες.
Ο Ρούκουνας είναι απάνεμο καταφύγιο κι η θάλασσα του αριστούργημα, αλλά η ακτή είναι γεμάτη σκηνίτες.
–Γιατί κύριε είστε γυμνοί; ρωτάω.
-Διότι δεν κολλάμε μικρόβια από την άμμο, ούτε μας τσιμπάνε τσούχτρες στη θάλασσα, που μπορούν να χωθούν στο μαγιό σου και να πάθεις ζημιά.
–Μάλλον άμα είσαι ξεβράκωτος τα παθαίνεις αυτά.
–Και διότι οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν γυμνοί για πολλούς αιώνες κι ο Μεσαίωνας μας κατέστρεψε.
–Και πιστεύετε ότι δεν προκαλείτε;
–Υπάρχει ερωτισμός αλλά δεν υπάρχει σεξουαλική πρόθεση
–Πώς γίνεται αυτό; Ερωτισμός σημαίνει σεξ.
–Συνηθίζεις το γυμνό, δεν βλέπεις κανένα καυλωμένο.
–Τι γνωρίζεις από κινήματα γυμνιστών; Πόσο προοδευτικά είναι;
–Η εκκλησία δεν μας θέλει και μας δεν μας μέλλει, αλλά αν θέλετε να ξέρετε στις αρχές του περασμένου αιώνα Gερμανοί γιατροί απέδειξαν ότι η υγεία των ραχιτικών και των φυματικών παιδιών βελτιωνόταν σημαντικά με την έκθεση του σώματος τους στον ήλιο. Έτσι ο γερμανικός λαός στο σύνολό του εντυπωσιάστηκε από αυτά τα ιατρικά παραδείγματα και άρχισε να κάνει ηλιοθεραπεία γυμνός. Το 1933 οι ναζί απαγόρευσαν τις δραστηριότητες του κινήματος των γυμνιστών.
–Να γδυθώ κι εγώ τότε.
–Γδυθείτε
–Μία τελευταία ερώτηση, δεν φοβάστε τον κακό Κρητικό;
–Εδώ όλοι οι άνθρωποι είναι φυσιολογικοί. Γδυθείτε ελεύθερα εσείς και η φίλη σας.
Σκέφτομαι πάλι τον σεξομανή Κρητικό αγρότη που σκότωσε την τουρίστρια. Πρέπει να στήσουν άγαλμα με την προτομή της αγρίως δολοφονηθείσης. Κι από κάτω: Suzan Eaton θύμα νεκροφιλικού Κρητικού παρανοϊκού.
Κάτω από τον ήλιο συνειρμικά θυμάμαι τα λόγια μίας γαλλίδας πόρνης : «Δεν είναι όλοι οι Έλληνες κακοί». Είμαστε με έναν φίλο μου αργά, τον καιρό εκείνο στο Παρίσι στην οδό Saint Denis και μας πλεύρισαν δύο νεαρές πόρνες «Ελάτε να πάμε και οι τέσσερις μαζί σε ένα δωμάτιο είπαν». Ενθουσιάστηκα, αν και δεν είχα καμία εμπειρία από πληρωμένο έρωτα τα κορίτσια ήταν πολύ όμορφα, αλλά ο φίλος μου βιαζόταν να διαβάσει ένα μάθημα κοινωνιολογίας κι έτσι έχασα τη μοναδική ευκαιρία για μια «επαγγελματική συνεύρεση». Από πού είστε; ρώτησε η ιερόδουλος. Απ’ την Ελλάδα. Οι Έλληνες είναι πολλοί καλοί, είπε η μία. «Οι Έλληνες δεν είναι όλοι κακοί, είπε η δεύτερη».
Νάτο! Οι Κρητικοί δεν είναι όλοι κακοί. Οι Κύπριοι δεν είναι όλοι κακοί. Οι Πελοποννήσιοι δεν είναι όλοι κακοί . Οι Βρετανοί δεν είναι όλοι ομοφυλόφιλοι. Όπως και οι Αλβανοί δεν είναι όλοι κακοποιοί. Οι Καλαματιανοί δεν είναι όλοι σωματέμπορες. Οι Πυργιώτες δεν είναι όλοι αιμομίχτες, οι Ψαριανοί δεν είναι όλοι ήρωες, οι Κεφαλλονίτες δεν είναι όλοι τρελοί και τα ελληνικά νησιά είναι όλα υπέροχα κι ο Ρούκουνας καλύτερος. Το βράδυ μπύρες, φρέσκος ξιφίας και κολοκυθόπιτα. Ρεμπέτικη μουσική και αέρας. Ζακέτες και ρακόμελο.
Δημήτρης Τζουμάκας