Διψασμένοι στην έρημο γι’ ανθρώπινες λαλιές
Βαδίζουμε ανυπόδητοι πάνω σ’ αγκάθια
Οι ίσκιοι μας χάνονται κάτω απ’ το βάρος της
Ανάγκης
Συνωστισμένοι πρόσφυγες όσοι φτάνουμε στις
Άκρες της Θαλάσσης
Μας τυραννά ο θάνατος κι η δίβουλη γνώση
Όλο περπατάμε γυρεύοντας νερό,
Και το νερό κόκκινο από σφαγμένους
Και η απόγνωση παραστράτημα
Και οι Φίλοι χάνονται από το πείσμα του Ανένδοτου
Ούτε Φως
Ούτε ήλιος
Απόηχοι θρήνων μονάχα απ’ τον Σιμούν
Φτάνουν στο Αιγαίο, ελεγείες και μοιρολόγια
Ψίθυροι χωρίς λέξεις, χωρίς λαλιές, χωρίς Λόγο
Μόνοι, κατάμονοι, βγάζουμε τις σκλήθρες
Χνάρια αίματος στην άμμο.
Όλοι βαδίζουμε δίχως προορισμό
Ούτε καν αυτή τη βεβαιότητα του θανάτου
Διψασμένοι, διψασμένοι, διψασμένοι….