Ως ανάγκη, αυστηρώς προσωπική μου, ονομάζω και βιώνω την παρουσίαση αυτή της ποιητικής συλλογής REM, της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου. Στα ποιήματα της Ελένης ανταποκρίθηκα ακούσια, και αυτό είναι σημαντικά ιδιαίτερο, με διάθεση συνεχούς, μέχρι τέλους, διαβάσματος, ως να μην υπήρχε χρόνος και λόγος διακοπής του. Αλλά και με μία εκούσια πρόθεση να ανακαλύψω, και να αποκαλύψω, τα καίρια σημεία των εναλλαγών φωτεινότητας και σκότους, ορατότητας και αδιαφάνειας των ποιημάτων και της ίδιας της ποιήτριας, με την ενσυναίσθηση όχι ενός, αλλά πολλών και διαφορετικών μεταξύ τους REM!
Υπό την όψη της πολύ ειδικής αυτής προσέγγισης, εμμένω, πρωτίστως, στις υπο-δηλωμένες (χρώμενες με χαρισματικές ως χαριστικές εξ-ομολογίες) δημιουργικές γραφές της Ελένης, με στίχους αναδυόμενους μέσα από ζωές της ίδιας (ζωές, όχι εμπειρίες), οι οποίες, ανά μόνας και στο στέρεο σύνολό τους, λειτουργούν (για εμένα, επαναλαμβάνω, προσωπικά) ως δυνάμει αφειδώλευτες ανταλλαγές αποκρυπτογραφημένων νοημάτων και εκλεκτές δωρεές ρητής ταξιδεύτρας γλωσσικής δύναμης, παρα-λογικής, ώριμης και μεστωμένης τόσο, που μπορεί να ταυτιστεί με το μοιραίο, το καρμικό, το υπερμεγέθες σουρεαλιστικό ή και το απλό σύνηθες…
Είναι σκόπιμη η επιλογή μου να μην αντιγράψω, ακόμα, ποιήματα ή στίχους από την ποιητική συλλογή της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου REM, αφού κύριος στόχος μου, διευκρινίζω και πάλι, είναι το μοίρασμα της κριτικής βίωσης αυτών, εντός του δικού μου βιοθεωρητικού εαυτού. Τα REM της Ελένης, άλλωστε, έχουν μία τέτοια ψυχομετρική διάσταση που εξελίσσεται, και είμαι ανεξήγητα βέβαιη ότι θα συνεχίσει να εξελίσσεται έτσι, περιστρεφόμενη μαζί με, και όχι γύρω από, ένα αμφίρροπο και, ταυτόχρονα, σταθερότατο, σε αξία και ποιότητα, άξονα έμπνευσης και έκφρασης.
Η ποιητική συλλογή REM συνιστά σχήμα συνεκτικής –αισθηματικής και αισθητικής και σύστοιχης δεξιοτεχνίας, το οποίο απολήγει σε εγκάρσια/εγκάρδια τομή εύστοχης ευπλασίας προφητειών, αποριών και συμπερασμάτων, άνευ αρχής και τέλους. Γι’ αυτό και η συνοριακή αιχμηρότητα και τρυφερότητα των στίχων της συλλογής ανακυκλώνεται σε βάθος και με το θράσος ενός λιτού πληθωρισμού, που έχει το σθένος και τη σοφία να σμιλεύει διαρκώς το αληθές λέξεων και προσώπων, τιμώντας τη μεταφορική, σχεδόν μεταφυσική, κυριολεξία εννοιών και πραγμάτων.
Η πολυτροπία στο πώς η Ελένη κατανέμει τα δομικά στοιχεία των ποιημάτων της διέπεται από μία προβλέψιμη μέχρι ανατρεπική οξύτητα, η οποία διαπερνά επιτυχώς τη γραμμή αναγνωστικής ευδαιμονίας, είτε αυτή είναι ευθεία είτε αυτή είναι ή μετατρέπεται σε καμπύλη, λαμβάνοντας σχήμα περίπου κυκλικό: rem θα πει/ πως έχω επαφή με τη διαίσθηση «rem μάλλον θα πει/ πως έχω επαφή με την ψευδαίσθηση».
Το REM (τα REM) της Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου (άξαφνα βήμα πιο βαρύ/ πιο ασταθής η αναπνοή) είναι ζωή-ύπνος, όνειρο, όραμα-θάνατος, σε όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτό…
Δρ Ειρήνη Χατζηλουκά-Μαυρή