ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ
Τούτο το μαχαίρι είναι γερά μπηγμένο
Στα πλευρά μου ανάμεσα
Καμπουριάζω απ’ τον πόνο
Παραμιλώ απ’ τον πόνο
Δεν μπορώ να ρίξω ένα ρούχο πάνω μου
Δεν μπορώ να βγάλω το μαχαίρι ή
Να το σπρώξω βαθύτερα
Βολεύτηκα επί πλέον προσέχω
Πώς κάθομαι πού στέκω πώς
Κοιμάμαι μα ποιος ενδιαφέρεται;
Ο καθένας αγκαλιά με την πληγή του.
ΞΕΝΙΤΙΑ
Πέντε παιδιά κι όλα στα ξένα
Πέντε πληγές που αιμορραγούνε
Καθώς γέρνει η μέρα στο κατώι
Να μοιράσει ζαϊρέ στα ζωντανά
Στο βλέμμα τους καθυστερεί ο τόπος
Με τους κήπους τα χωράφια τα χιονισμένα
Βουνά κι ο δρόμος έρημος χωρίς
Υποψία σκιάς ξενιτεμένου.
Τάσος Πορφύρης