16   Ιουλίου. Κυριακή μόνο παζάρι μέσα στο λιοπύρι και καθόλου θάλασσα. Το ότι θα ανέβει ο υιός Αντώνης στο κέντρο μέσα στη βδομάδα να δει τη λογίστριά του και θα περάσει από το σπίτι να μου φτιάξει βίντεα και στερεοφωνικό, ανενεργά εδώ και δυο χρόνια, είναι από μόνο του γεγονός σημαντικό και θα τον περιμένω πως και πως όλη μέρα. Μόνο που πρέπει να μαγειρέψω ’κανα μπιφτέκι.

 

Αυτόματη απάντηση διακοπών από φίλο ακαδημαϊκό στην Αυστραλία που δεν μου είχε απαντήσει ποτέ από τότε που ήλθα στην Ελλάδα: I am currently out of the office returning 24th July 2017. I will be checking emails sporadically. Με τον τύπο, είναι αυτό που λέμε «έχουμε φάει ψωμί κι αλάτι», αλλά οι πανεπιστημιακοί μας είναι άνθρωποι πολύ μπίζι, πολύ στοχοπροσηλωμένοι και πάνω απ’ όλα, προς Θεού μη χαθεί η έρευνα, ο στόχος κι ο βαθμός. Στις υψιπετείς αναλύσεις υπάρχει πάντα ο ο Σεφέρης, δεν λείπουν οι σουρεαλιστές και ο ποιητής Φιλύρας και ανακαλύπτουν το νέο Καβάφη.

 

17 Δευτέρα. Βροχή. Γίναμε ημιτροπικοί και Σύδνεϋ. Διαβάζω κείμενο για την ψυχοπάθεια στην ηγεσία της Εκκλησίας. Της αυστραλιανής. Στην Ελλάδα ψυχοπαθείς είναι μόνο οι παλαιοημερολογίτες, που επιτίθενται με τεχνικές καράτε στα άι τι εμ των τραπεζών. Οι νορμάλ θρησκευόμενοι έχουν αρχηγό κράτους το ιερό Φως και προκυνάνε ένα κάστανο.

 

Flash back: Δεν μου αρέσαν οι παπάδες και οι φανατικοί της «Χριστιανικής Αδελφότητας Ζωής», ανώμαλοι ήταν όλοι, γραβατωμένοι, σιδερωμένοι του κουτιού, ερχόντουσαν στο σπίτι μας επί της Ψαρών 3 (σήμερα πλατεία Καραϊσκάκη, με αυτό το άθλιο μπρούτζινο άγαλμα του Ίκαρου εν πτώσει, στη μέση του ανυψωμένου γκαζόν –εκεί ήταν το δωμάτιό μου κι από κάτω ένα πρατήριο βενζίνης. Από τότε μυρίζω βενζίνη σαν τους αβορίγινες και καβλώνω). Ούτε το βιβλίο μου άρεσε «Τα Αγνά Νειάτα», του πάστορα Τάδε, που ήταν το σουξέ της μετεμφυλιακής Αθήνας των χριστιανών, εναντίον του έρωτος και του εφηβικού αυνανισμού. Όλοι οι εκκλησιαστικοί σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις κοιτάζανε λοξά, μουλωχτά, ύπουλα. «Μη δίνεις τροφή στα τσακάλια, παιδί μου διψούν αίμα, το δροσερό νεανικό σου αίμα…» έγραφε ο ασέξουαλ πάστωρ Τάδε και με είχε κατατρομάξει, δεν μου άρεσε που με έλεγε «παιδί του» ο χριστιανός παιδαγωγός και φρόντισα να τον εξαφανίσω. ( Όπως τρόμαζαν άλλωστε ο γιος μου και η κόρη μου με τον αυστραλιανό χάρο με το δρεπάνι στη μικρή οθόνη που ήταν ντυμένος AIDS. Πάντα υπήρχε ένας τρόμος έτοιμος).

Ονειρευόμουνα από παιδί έναν κόσμο, με αμαζόνες τιμωρές, που θα έριχναν τα βέλη τους στους μαύρους σάκους και στο εκκλησίασμα.

Ηρεμήστε και όλα θα πάνε ανάποδα/ μονάχα να μη φωνασκείτε και στον καθρέφτη απ’ την πίσω πόρτα να μπείτε (Σιώτης 12/5/17).

 

Το ελληνικό γένος, στην πλειοψηφία του, αποτελείται από φασίστες. Ένας από αυτούς νομίζω ότι είμαι κι εγώ. Φταίει η ελλιπής παιδεία; Η αγωγή; η καταγωγή; το φυσικό και ιστορικό περιβάλλον ; Ο άθλιος Παρθενών; H ωραιοποίηση της Ιστορίας προς ίδιον συμφέρον της ανώτερης ελληνικής φυλής; η διαστρέβλωση της Ιστορίας και η οικειοποίηση αυτής της διαστρέβλωσης; Οι πολιτικές, οικονομικές, και κοινωνικές συνθήκες που οδήγησαν κατ’ αρχήν στον εύκολο πλουτισμό και στην καταβαράθρωση μετά; Ο ξένος εισβολέας από το Τιμπουκτού που μαζεύει τις ελιές μας και τα τενεκεδάκια μας; οι δανειστές; οι σιωνιστές; Δεν ξέρω.

Τελευταία μάλιστα κάμποσοι ακαδημαϊκοί άρχισαν με συνέδρια να επιχειρούν μία προσπάθεια «κατανόησης» της χούντας των συνταγματαρχών, ωραιοποίησης δηλαδή της δικτατορίας. Κάποιοι πανεπιστημιακοί από το Νέο Κόσμο επιθύμησαν τη χούντα. «Είναι μοναδική ευκαιρία για όλους εμάς εδώ στην ακαδημαϊκή επαρχία, για να μην πω έρημο, να συνομιλήσουμε με το κέντρο, με την Αμερική», λένε και «ποιος άλλος είναι καλύτερος από τον κύριο Καλύβα»; Μάλιστα, το κέντρο η Αμερική. Όχι οι Δελφοί, το Δελχί, το Πεκίνο, οι Μυκήνες, όχι η Φαιστός, όχι η Αθήνα, η Ρώμη, το Παρίσι, η Βιέννη, το Βερολίνο, αλλά η Αμερική του συγκεκριμένου κυρίου Τραμπ. Εκεί που οι μπάτσοι σκοτώνουν τους μαύρους σαν κατσαρίδες. Έτσι είναι τα Κέντρα του κόσμου!

Ντρέπομαι και για το γένος και για μένα και για το κέντρο του καπιταλισμού

 

Δεν μπορώ να κάνω κανέναν άνθρωπο χαρούμενο και δεν μπορώ να είμαι ο ίδιος χαρούμενος.

 

Γιατί δεν πιστεύεις σε τίποτα, παλιοάθεε, λέει η μάνα Ποθητού που κατέβηκε από ένα αγωγό σαν spider woman ή σαν γυψ να ανάψει τα ενενηκοστά τρίτα κεράκια της, ερήμην του γκόμενου που κάνει αυτή την ώρα μπάι πας. Έχεις φετιχοποιήσει τη μιζέρια και τα ψευδοσυναισθήματα. Είσαι μία επικίνδυνη κατάσταση. Χρησιμοποιείς σωρηδόν τους μετανάστες, τους ζητιάνους και τους δύσμορφους, ενώ δίπλα σου έχεις τη μαχόμενη ομορφιά, μία μάνα Μπέμπα, το τόξο της και την καμπύλη της. Δεν έχεις το Θεό σου.

 

Κι όμως συγκινούμαι με το τίποτα. Αυτό κι αν είναι αρρώστια. Είδα ένα γλάρο πνιγμένο στο λιμάνι του Λαυρίου κι έβαλα τα κλάματα. Το ίδιο με ένα σπουργίτι πού ήλθε στο μπαλκόνι.

Και οι ναζί είχαν μεγάλες ευαισθησίες. Βάζαν τους εβραίους να παίζουν κλασική μουσική μπροστά στα κρεματόρια, λένε μάνα και κόρη μαζί.

 

Οι περισσότεροι, όπως αναμφίβολα ισχύει για την περίπτωσή μου, γράφουν για να χάσουν το πρόσωπό τους. Μην απαιτείτε να μάθετε ποιος είμαι και μη με συμβουλεύετε να παραμείνω ο ίδιος: αυτή είναι μία ληξιαρχική ηθική που διέπει τα δημόσια έγγραφά μας. Τάδε Φουκώ είπε.

 

Απεβίωσε ο Κώστας Μουρσελάς μάστορας του ρεαλισμού που το μυθιστόρημά το Κόκκινα μαλλιά έγινε το μπεστ σέλερ του περασμένου αιώνα. «Υπ’ αυτή την έννοια» μπορεί να θεωρείται ο πατριάρχης του ρεαλισμού και ακολούθησαν η Φακίνου (η οποία πέρα από την άθλια Γάτα με πέταλα έχει γράψει και καλά βιβλία), ο Ραφτόπουλος, ο Μιχαηλίδης και λοιποί, που περιέγραψαν την νεοελληνική κοινωνία του μαζικού εκδημοκρατισμού. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ καθόλου με την εκατοστομετρική περιγραφή του πέους του Μανωλόπουλου, ούτε με το ρεμάλι το Λούη που τον απέδωσε εξαιρετικά ο Νιονιός στην τηλεόραση. Δεν λέω ότι είναι κακός συγγραφέας ο άνθρωπος που πούλησε 200.000 αντίτυπα κι όλη η Ελλάδα καρφώθηκε στην τηλεόραση. Το ότι ταυτίστηκαν με την καπατσοσύνη, την κουτοπονηριά, την «μαγκιά» –που εν όλιγοις είναι η ζωή κατά τον Λαλιώτη– δείχνει την επιτυχία του «μάστορα». Το ιδιο καλός και μεταδοτικός, με περισσότερο στιλ, είναι ο Ταχτσής, αλλά εγώ προσωπικά δεν μπορούσα να τον ανεχτώ επειδή περιέγραφε στο Τρίτο Στεφάνι τη μάνα μου ακριβώς ως έχει! Δείγμα του καλού τεχνίτη επίσης. Με λίγα λόγια δεν μ’ αρέσει να βλέπω τον εαυτό μου και τους άλλους στον καθρέφτη και να θεοποιούνται η ανθρώπινη φτήνια και η κατάντια. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε ένα μυθιστόρημα πέρα από το ρεαλισμό των μικροαστών, γιατί αυτή την κοινωνία φτιάξαμε, αυτή την κοινωνία βλέπουν οι ρεαλιστές συγγραφείς. Δεν έχουμε μία υπέρβαση. Γιατί δεν είναι εύκολο. Κι έτσι μένει η μικρή φόρμα και η μόνη αληθινή τέχνη: η ποίηση.

 

Αλλά όταν λέμε ποίηση εννοούμε ανάταση και έκσταση, εννοούμε πρωτοτυπία, σύλληψη του ασύλληπτου, ανιδιοτελή αγάπη για τον Άλλο, όχι πάλι μικροαστισμό και Δημουλά. Όχι «σκαλοπατάκι», «κρασάκι» και «βαρελάκι» όλη τη γλώσσα του Ξενόπουλου στον 21ο αιώνα και αμπελοφιλοσοφίες που καταρρέουν όταν αποκαλύφτηκαν, με άκομψο κάπως τρόπο, κάποιες ρατσιστικές δηλώσεις της ποιήτριας για το παγκάκι (αχ αυτό το καταραμένο» « –άκι») της Φωκίωνος Νέγρη, που το έχουν καταλάβει οι κακοί ξένοι μαύροι της Κυψέλης.

Για να γυρίσω στο μακαρίτη Μουρσελά: Δεν υπάρχει ίχνος λογοτεχνικότητας στο ρεαλισμό των νεοελλήνων ρεαλιστών. Τους ενδιαφέρουν οι τρεις κάτω ζώνες του Τερζόπουλου, ο οποίος όμως κάνει τέχνη μεγάλη.

 

18 Τρίτη. Συνεχίζεται η κακοκαιρία. Ήλθε ο Αντώνης κι έφτιαξε τι στερεοφωνικό κι ακούμε την Κάρμεν. Πολλές πέτρες έχεις μαζέψει μέσα στο σπίτι πατέρα, λέει. Έλα να πάμε στο Άγιο Όρος για λίγες μέρες του λέω. Όχι μου λέει, προτιμώ τη Νάουσα με τα μπαράκια στην Πάρο.

Ο Δημήτρης Σταμούλης μου λέει ότι προσέλαβε μία καινούρια κοπέλα στον Οίκο που είναι ταχυγράφος και τον ξελάσπωσε, οπότε είναι έτοιμος να μου εκδώσει την Αμνησία. Χμμμ! Κάτσε να δούμε αν είναι έτοιμη. Νο, δεν θα είναι ποτέ.

 

22.7.17 Άρθρο στο Capital του κ. Θοδωρή Γιάνναρου που «είναι Μοριακός Βιολόγος, τ. Διοικητής του Νοσοκομείου “Ελπίς”» για την καταδικασμένη «τρομοκράτισσα» Ηριάννα που καταλήγει ούτως πως:

«Το όνομα Ηριάννα Βασιλειάδου έγινε viral και όλοι πλέον το έχουν γράψει στη μνήμη τους.

Καλή Ευρωβουλή, Ηριάννα μας. Η θέση της Κούνεβα σε περιμένει. Ηρωίδες σαν εσένα έχει ανάγκη η χώρα».

Αν διαβάζω καλά τον είρωνα κ. Θοδωρή Γιάνναρο (Μοριακός Βιολόγος, τ. Διοικητής του Νοσοκομείου “Ελπίς”) η Κούνεβα κακώς είναι ευρωβουλευτής, ο κ. τέως διοικητής θεωρεί ότι δεν έγινε τίποτα σε βάρος της γυναίκας αυτής, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα να δεχτείς στο πρόσωπό σου μια γερή δόση ακουαφόρτε και να στραβωθείς όταν μάλιστα είσαι γυναίκα, ξένη, καθαρίστρια κι από πάνω Βουλγάρα συνδικαλίστρια. Ο κ. Γιάνναρος κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, κοτζαμάν μοριακός βιολόγος, ότι ο κόσμος δεν μασάει σανό κι είναι θυμωμένος με την κακή όψη της τυφλά εκδικητικής δικαιοσύνης που βρίσκεται στο πλευρό της πάσης σαπίλας, τη στιγμή που στερεί μυωπικά τη ζωή από μία νέα επιστήμονα κι ότι η διανόηση ξύπνησε επιτέλους από το λήθαργο και δεν περνάει ο φασισμός.

 

Μα ο κ. Θοδωρής Γιάνναρος είναι και «Μέλος του Τομέα Υγείας της Νέας Δημοκρατίας» – αμ για αυτό τα γράφεις γιε μ’ ;

Μπας και ζηλεύεις το ευρωβουλευτιλίκι της Κούνεβα και θέτεις το θέμα πλαγίως; Νο worries, θα γίνεις κι εσύ ευρωβουλευτής χωρίς να υποβληθείς στη βάσανο του ακουαφόρτε, εδώ έγιναν τόσοι και τόσοι μέχρι κι ο φαντeζί φουτμπολέρ κ. Ζαγοράκης, δεν θα τιμήσουμε ένα μοριακό αντιτεροριστή «τέως διοικητή» ευαγούς Ιδρύματος; Αλλοίμονο! (δις)