ΕΠΙΝΟΗΜΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΝΟΧΗΣ
Κι έτσι πεθαίνοντας ξανά και ξανά
σ’ αυτό το δωμάτιο από άνεμο των δασών
σκέπτομαι την μοναξιά της στιγμής που δονείται
όσους πυρακτωμένοι πέρασαν
την μεθόριο του ονείρου
λάφυρο σοφίας
δεν ξεχνά
το επινοημένο ταξίδι της ενοχής
στην αθωότητα.
Το όνομα η φωνή τα χέρια
είναι δικά μου
όμως το αίνιγμα είναι αλλού
κβαντικός κόκκος σκόνης
της χαράς και της λύπης
στιγμιαίος κύριος ενός παραλογισμού.
Η ελπίδα γεννιέται στην άβυσσο
κανείς δεν θα μείνει εκεί
να δείξει
τεντώνοντας το χέρι
μέσα στο φέγγος του άλλου
αυτό που κανείς ποτέ δεν είδε.
ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΟ ΑΠΕΙΡΟ
Ενσαρκώθηκε το άπειρο
και πήρα την θέση μου στον χρόνο
ιστορία μου η άβυσσος.
Κάθε αλήθεια αδυσώπητη πλάνη
ένα πρελούδιο η ζωή
από κάτι αδημιούργητο και απρόσιτο
είμαι αυτό που δεν είμαι
το άπιαστο βάθος μες στις λέξεις.
Ό,τι δεν ειπώθηκε δεν θα ειπωθεί ποτέ
σε κάθε ποίημα υπάρχει μια αποτυχία
κάτι που υπερβαίνει τον εαυτό του
ποντίστηκε και χάθηκε πριν καιρούς.
Όπως το άνθος
το πνεύμα στρέφεται στο φως
χάος από αγέννητες λέξεις
αδιαπέραστο από τη νοημοσύνη
ιχνηλάτης της σιωπής αιωρούμαι
στην αρχή και το τέλος ανάμεσα
ακούγοντας το κενό.
Με βαραίνει η αιωνιότητα
στιγμή που βραδυπορεί στο εφήμερο
έξω απ’ το παράθυρό μου
άχρονη ανάμνηση.
Πορεύομαι με ό,τι δεν κατανοώ.
ΤΟ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ
Ήσουν είκοσι κι ερχόσουν απ’ την θάλασσα
στον δρόμο μια ιστορία αναμονής
κάποιου που έφτασε από μακριά
να φέρει ένα όνομα να θυμάσαι.
Πνεύμα περιπλανώμενη αποβάθρα
αξίζεις περισσότερο απ’ τις ενοχές σου
περ’ από εκεί που μπορείς να δεις
υπάρχει ένα τέλος.
Μη μου θυμίζετε
ό,τι συμβαίνει
εδώ που έφτασαν όλα
πιασμένη η καρδιά σε παγίδα
κοιτάζει
εκείνο που δεν πρόλαβε
και έμεινε έξω
ό,τι δεν έχει απαντηθεί.
Θα ’ρθουν άλλοι καιροί
τελεσίγραφο στην άκρη του γκρεμού
στις όχθες του ουδέποτε
θα εγείρεται η νιότη
η ύπαρξη θα σηκώνεται λίγο ψηλότερα.
Η ύστατη άνοιξη πάντα αρχίζει την νύχτα.
Ο ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ
Από το άπειρο ως εδώ
ο χρησμός για κείνο που περνάει
κι ανθίζει πεθαίνοντας
κόσμος της πλάνης
ξεριζωμένες συνειδήσεις
επικλήσεις στο αδιαπέραστο.
Το μωρό στην μοναξιά της κούνιας
λευκή σελίδα της διαθήκης των προγόνων του
θα γνέφει πάντα στο ανύπαρκτο.
Διακύμανση της ουτοπίας
οδοιπόρε
όποιο δρόμο και αν πάρεις
κάτω απ’ τις αστρικές αποστάσεις
οδοιπόρε
στιγμιαία μετάλλαξη του χωροχρόνου
δεν ήσουν ποιητής
αλλά μια χαραμισμένη ζωή
και τίποτα δεν υπήρξε ποτέ
αντικατοπτρισμοί μόνο.
Ο Bασίλης Φαϊτάς κατάγεται από την Κέρκυρα, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει, το 1942. Σπούδασε νομικά στο Aριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάστηκε στην Τράπεζα της Eλλάδος ως το 2002. Παρουσιάστηκε πρώτη φορά στα γράμματα στο περιοδικό «Nέα Eστία» το 1966. Ποιήματά του έχουνε μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά και στα ιταλικά. Από τις εκδόσεις «Μανδραγόρας» κυκλοφορούν τα βιβλία του: Υστερόγραφα για το αύριο (2010), Συνάντηση με το σύμπαν (2011), Ρους και Ροή (2014), Ο Αλχημιστής του χάους (2015), Στο καφέ «Εντροπία» (2017) και Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018).