Του Παναγιώτη Δήμου.
Τέλη δεκαετίας ’90.
Τα πρώτα ποιήματα στον Κωστή. Σάλιωνα τα γραμματόσημα και τρεχάλα στο ταχυδρομείο. Και λαχτάρα. Να περιμένω την απάντηση μετά.
Κι έρχονταν.
Μια απάντηση που άνοιγε τον ουρανό στα δυό και φαίνονταν η αλμύρα της θάλασσας που ειχε κρυφτεί εκεί μέσα για να παστώνει τ’αστέρια, να φωτίζουν, συνέχεια να φωτίζουν και να γεύονται τα χείλη το φως με τσιγαράκι άφιλτρο.
Τώρα θα σαλιώνω τα γραμματόσημα και τρεχάλα στον ουρανό. Η απάντηση υπάρχει. Όχι στη μνήμη, μα στον ενεστώτα χρόνο των χειλιών που γεύονται αστέρια.
Ευχαριστώ Κωστή για την απάντηση!
*** με την ευκαιρία να θυμηθούμε την παρουσία του Κωστή Γκιμοσούλη στην Πλατεία Κλαυθμώνος στο «είμαστε εδώ με ποιήματα και μουσική» που οργανώναμε στα δίσεκτα μνημονιακά χρόνια