Αγόρασα ένα μπουκάλι νερό και τσιγάρα στην Κοραή και προχώρησα αργά στο πλακόστρωτο. Τι να περιμένω αυτή τη νύχτα σε μια πλατεία που πήρε το όνομά της το 1878 από τον κλαυθμό των απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων των “Παυσανιών” όπως τους έλεγαν και έκλαιγαν παρακαλώντας για επαναπρόσληψη… Εκεί όπου ο Γέρος της Δημοκρατίας το ’63 έταξε… Εκεί που συγγενείς και άγνωστοι, οργισμένοι και σιωπηλοί, θρηνήσαμε τα θύματα στην Τράπεζα που πυρπολήθηκε… Η ιστορία επαναλαμβάνεται σκεφτόμουν, όμως απόψε είναι διαφορετικά. Η Ποίηση πάει… πλατεία και αυτό με προκαλεί.
Ο κόσμος ήταν πολύς. Καθιστοί, όρθιοι, στο γκαζόν, στα γύρω καφέ, άνθρωποι κάθε ηλικίας, υπηρέτες της τέχνης, άνθρωποι απλοί, δίπλα- δίπλα να μιλάνε, να τραγουδάνε, να σωπαίνουν όταν οι ποιητές γνωστοί και μη, επικοινωνούσαν τα όνειρά τους μαζί μας. Πιο κει, η Σταδίου συνέχιζε να εξυπηρετεί το πέρασμα παντός είδους τροχοφόρου, αλλά αυτό κανέναν δεν ενόχλησε. Τίποτα δεν έγινε ικανό να ταράξει την διάδραση ανάμεσα σε εμάς και τους δημιουργούς. Μουσική και Ποίηση!
Επιτέλους η Ποίηση βγήκε από τους αναπαυτικούς καναπέδες των θαυμαστών της και μοιράστηκε, έτσι απλά, στις καρδιές μας!
Ένα γεμάτο φεγγάρι, την ίδια στιγμή που ο Τίτος Πατρίκιος, ο Γιάννης Δάλλας, η Ρούκ, ο Γιώργος Δουατζής και άλλοι, γνωστοί αλλά και νεότεροι, μας χάριζαν κομμάτια από την ψυχή τους…και φωνές σαν αυτή του Μητσιά που τραγουδούσε τους καημούς του Γκάτσου… Δεν έχω λόγια να μεταφέρω τις στιγμές, γιατί απλά είναι βίωμα και στα βιώματα δεν αντιστοιχούν λέξεις. Χαίρομαι όμως που το έζησα.
Και ανάμεσα στις μουσικές και την Ποίηση, στις σιωπές και τα χειροκροτήματα, παρατηρούσα τα πρόσωπα. Ήρεμα, χαμογελαστά, πρόσωπα που είχαν μια έκφραση αλλιώτικη από αυτή που έχω συνηθίσει να βλέπω τον τελευταίο καιρό, μέσα και έξω από το γραφείο μου. Μια χαρά ξεχασμένη από καιρό, αποτυπώθηκε στα βλέμματα και έμεινε εκεί, να βαστάξει τα αβάσταχτα του καιρού μας.
Χριστίνα Σταματάκη
Κλινικός Ψυχολόγος
Σύμβουλος N. L. P – Coaching