Μια μέρα εσωτερική αποσύνθεση, μήτε το μυαλό σαλεύει, μήτε το κορμί μπορεί να κινηθεί, οι αισθήσεις έχουν καταπέσει. Πολλές παλιότερες ημέρες, αναρίθμητες, το ίδιο ακίνητες και κούφιες μέσα σου. Η αίσθηση της ματαιοπονίας, της ματαιότητας, μόνο ξερές εφημερίδες, εκνευριστικές, φυσάει ανάστατος αέρας, ξερό μυαλό, ο χρόνος που χάνεται, όλος ο χρόνος σκουπιδιάζεται, ένας απέραντος σκουπιδότοπος…
Τάκης Σινόπουλος, Νυχτολόγιο 2
Με τα μάτια μου να καίνε αφόρητα από τις αναθυμιάσεις των αυτοσχέδιων καμινιών, τον καπνό διάχυτο και τις διοξίνες που κατακλύζουν τον Βοτανικό και φτάνουν μέχρι τον Ταύρο δημιουργώντας μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, ανεβαίνω την οδό Ορφέως αναζητώντας το πρακτορείο Ιωαννίνων. Τόνοι καλωδίων, λαμαρίνες, μέταλλα, σκελετοί σομιέδων, ξεχαρβαλωμένα καλοριφέρ, καίγονται σε παράνομα σκραπαντζίδικα στις παραγκουπόλεις της περιοχής όπου ζουν χιλιάδες αθίγγανοι κι απόκληροι μετανάστες δίχως νερό και φως. Κανείς δεν μπορεί να τους απειλήσει, μήτε Θεός, ούτε ΔΕΗ για να τους κόψει το ρεύμα.
Εκεί που άλλοτε, ξεκινώντας από το βωμό του Προμηθέα στην Ακαδημία Πλάτωνος, έτρεχαν οι ομάδες των αθλητών για να μεταφέρουν ο ένας στον άλλο, εν είδει σκυτάλης, άσβεστη τη φλόγα του δαυλού, (και για να αποτίσουν τιμή στους νεκρούς), σήμερα ράκη, οι σύγχρονοι λαμπαδηδρόμοι, σέρνουν τα ράκη τους στα καροτσάκια του σούπερ μάρκετ. Κάπου εκεί μέσα θα ’ναι κι η σχάρα ομβρίων υδάτων του Λυκείου Κολωνού –πέντε γέροι και δυο παιδιά έπεσαν ήδη στο χαντάκι–, τα καπάκια απ’ τα φρεάτια της ΕΥΔΑΠ, ένας παλιός θερμοσίφωνας, χαλκοσωλήνες που ξηλώθηκαν από μια φάντασμα-οικοδομή –γιατί ποιος αγοράζει και ποιος πουλά διαμερίσματα σήμερα;
Τελικά η καθημερινή σχέση με το θάνατο δίνει μεγαλύτερη αξία στη ζωή; ή μήπως απλώς εξοικειώνει τους μελλοθάνατους με το απόσπασμα; Κάτι ξέρουν οι κυβερνητικοί επικοινωνιολόγοι: Όσο μας κατακλύζουν με τις αλλεπάλληλες καταστροφές, τόσο αμβλύνουν τις αντιστάσεις μας, μετατρέποντας το αποκρουστικό, σε φυσικό και αναπόφευκτο επερχόμενο. (Ο μιθριδατισμός του φόβου).
Στο Βοτανικό, όπως και στην Ελλάδα, όλοι πια βράζουμε στο ίδιο καζάνι, και μάλιστα παράνομο, και ρυπογόνο. Ανάμεσα στο δικό μας «μοιραίο» και στο δικό τους «κάρμα», οι αποστάσεις είναι ανύπαρκτες και βρίσκονται μονάχα στα κεφάλια των φασιστών συνεργατών του Γιωργάκη και της μαφίας του. Πράξεις, λάθη, παραλείψεις και γεγονότα που βιώσαν σε κάποια από τις προηγούμενες ζωές τους και τα οποία τους κατατρέχουν στην τωρινή, ευθύνονται για την κατάντια των απόκληρων, όπως ορίζει το κάρμα τους. Το ίδιο κι εμείς, κατά τους ορισμούς του Πάγκαλου και του Τσίμα. Πληρώνουμε τις συνέπειες αυτών που κατασπαταλήσαμε αλόγιστα.
Προσπερνώντας το 118 της Ορφέως, εκεί που οι υπηρεσίες του δήμου εντόπισαν τα μαϊμού προϊόντα –τους διαφεύγουν οι μαϊμού ζωές, αλλά αυτό δεν είναι αρμοδιότητα του νομομανούς δημάρχου–, φτάνω στη διασταύρωση Ορφέως & Αγ. Άννης. Γύρω απ’ το σφηνωμένο στο χώμα εκκλησάκι της Αγ. Τριάδας φορτηγά τεραστίων διαστάσεων κάνουν ατελείωτες μανούβρες, ηχούν κόρνες, σηκώνεται χώμα. (Η απομάκρυνση των οχλουσών εγκαταστάσεων που προέβλεπε το διάταγμα του ’95).
Ο τραγέλαφος της ζωής μεταφέρεται στους κατ’ ευφημισμό δρόμους. Απόκληρο και το εκκλησάκι δεν έτυχε της προσοχής του εθνικού βάρδου. Ούτε μια συναυλία του Νταλάρα δεν αξιώθηκε η περιοχή. Μήτε τον Πρόεδρο Δημοκρατίας χάρηκε. Αλλά γιατί να τρέχει στις παραγκούπολεις ο Παπούλιας; Εξάντλησε το ενδιαφέρον του στα Προεδρικά διατάγματα του 1995 που θεσμοθέτησαν την ανάπλαση της περιοχής, όπως τη βλέπουμε σήμερα, δεκαέξι χρόνια μετά: πνεύμονα πράσινου για το λεκανοπέδιο, με εξυγιασμένη τη βιομηχανική παραγωγή και αναδεδειγμένα τα ιστορικά στοιχεία! Άλλωστε οι επίσημοι θα φανούν για να κόψουν την κορδέλα στο νέο γήπεδο, όταν ο Βωβός κι ο Μπόμπολας εξασφαλίσουν τις επενδύσεις τους. Που συνήθως στοιχειώνονται πάνω σε ανθρώπους
Στο 220 της Ορφέως συναντάμε την οδό Πλούτωνος. Πολιούχος άγιος της περιοχής ο θεός του Κάτω κόσμου, γνωστός και ως Άδης (Αΐδης, δηλαδή αόρατος). Όπως κι ο γύρω χώρος, αόρατος ανάμεσα στα ακίνητα νέφη των διοξειδίων και την αιώνια καρκινογόνο ομίχλη. Ένα μεγάλο σχολικό συγκρότημα οδηγεί σε ανατριχιαστικούς συσχετισμούς. Δεν ξέρω τις ενέργειες του Υπουργείου Παιδείας για τις επιπτώσεις των εγκαταστάσεων στη ζωή των νέων. Και καλά οι Ρομά, οι αλλοεθνείς εργαζόμενοι, οι μεταφορικές, οι φορτηγατζήδες –μπορεί ν’ ανοίξει αυτομάτως και το επάγγελμα με τους θανάτους μερικών χιλιάδων στην περιοχή. Αλλά τα παιδιά; Εντάσσονται στο πρόγραμμα για τον περιορισμό των σχολικών εγχειριδίων; Ποια χοιρίδια διαχειρίζονται όλα τούτα;
Η ασφυξία, τα σκουπίδια, η ανθρώπινη προσβολή, αλλά και ασέβεια απέναντι στην περιοχή που μέχρι τον 20ο αιώνα αποτελούσε μια κατάφυτη έκταση 100.000 ελαιών, φυτεμένη από την εποχή του Περικλή –την πιο εύφορη του λεκανοπεδίου, (λόγω της ιλύος του Κηφισού και των παραποτάμων του) –, πιστοποιεί το ποιόν της πολιτικής μας ζωής. Περνώντας απ’ το ρέμα του Προφήτη Δανιήλ βλέπω το μολυσμένο νερό, τα μπάζα, τ’ απόβλητα, αλλά και την παρόχθια βλάστηση που διασχίζει τον Ελαιώνα από την Πέτρου Ράλλη μέχρι λίγο πριν την Ιερά Οδό. Το τελευταίο τμήμα αθηναϊκού ρέματος που έχει διασωθεί ακάλυπτο στο κέντρο της πόλης!
Αυτοεξόριστη πρέσβειρα στο Παρίσι η κ. Μπιρμίλη δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το έργο της στο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής. Ευτυχώς που από το Νοέμβριο του 2009 έχουμε Ειδική Γραμματέα Επιθεώρησης Περιβάλλοντος και Ενέργειας! Την κ. Μαργαρίτα Καραβασίλη.
Κώστας Κρεμμύδας