Ένα Ποίημα * Γεωργία Βενετσανάκη

In Ποίηση by mandragoras

 

 

O ήλιος ξημέρωνε
κι εσύ μ’ έντυνες μέσα στον ύπνο
μου έβαζες τις κάλτσες
μου άρεσε
να νιώθω τα χέρια σου
στο δέρμα
είναι που αποζητώ το χάδι
(όπως όταν)
με έπαιρνες μικρή απ’ το σχολείο
πάνω στο μηχανάκι
το μάγουλό μου
ακούμπαγε την πλάτη
η μυρωδιά μιας μαργαρίτας
χάιδευε τα μαλλιά σου
η διαδρομή δίπλα στη θάλασσα
δεν είναι αρκετή
φτάσαμε κιόλας
το βράδυ έπλεκες με το βελονάκι
κοντά στη σόμπα
ζέσταινες φλούδες πορτοκάλι
κι εγώ
σου έκλινα ρήματα
που τελειώνουν σε -ω
μαμά σ’ αγαπώ
και σε ψάχνω χρόνια
όπως τότε.