Εκεί που πάντα θα σε θυμάμαι
Ξυπόλυτη στον χορταριασμένο ουρανό
Στην χορταριασμένη θάλασσα
Γιατί πενθείς με τον άνεμο;
Μέσα στο λουλουδάτο φόρεμα της νύχτας;
Η νύχτα θα φύγει κι άνεμος θα ξεραθεί
Όμως η θάλασσα κι ο ουρανός πάντα θα σε χορεύουν
Πού τρέχεις ξυπόλητη; πού πας;
Στον χορταριασμένο ουρανό
Στην χορταριασμένη θάλασσα
Στο τότε που πάντα θα σε θυμάμαι
Η σιωπή του Θεού
Θεέ που θα με πλάσεις για να με σπαράξεις
Ιβάν Γκολ
Μάθαμε να ζούμε με την σιωπή του Θεού
Να αιωρούμαστε στην σπαρακτική ερημιά
Με λαβώνει και μ’ ανασταίνει ένα σου άγγιγμα
Μεταλαβιά του ήλιου
Μαργαριταρένια αποσπερίζουν τα πουλιά
Μέσα στο σούρουπο που σιγοκαίει
Εσπερινή σιωπή μίλησε μου κι άλλο
Θάρθω να σε βρω
Την μέρα που λύνονται τα μάγια
Τις ώρες που ψιθυρίζουν τ’ άστρα στους αέρηδες.
Αυτοκτονούν τα περιστέρια
Αυτοκτονούν τα περιστέρια
Καθώς την ώρα που πετούν
Χτυπούν με φόρα τα κεφάλια τους
Στην μεγάλη τζαμαρία
Ύστερα εμείς μαζεύουμε
Τα σκόρπια φτερά τους
Και φτιάχνουμε μ’ αυτά
Χρωματιστές ονειροπαγίδες
Κι όταν ο άνεμος ηχήσει σιγανά
Κι η ονειροπαγίδα σείεται απαλά
Λες ότι κάτι μένει πάντα άτρωτο
Από τα δόντια του θανάτου
Κάτι απ’ το μαρτύριο του Αγίου Σεβαστιανού
Βρέχει ματωμένα βέλη
Απ’ το πρωί
Κι η γη μυρίζει
Σαν το γυμνό κορμί του Αγίου Σεβαστιανού
Ποιος μας σημαδεύει από κει πάνω;
Ποιος θάνατος θα φυτρώσει πάλι
Σαν σάρκινη άνοιξη;