Συνέχεια 23ης (2.19) Η διευκόλυνση με το Ιντερνέτ: να διαβάζεις αθηναϊκές εφημερίδες στο Σύδνεϋ, τον Θωμά Τσαλαπάτη στη «Συντακτών» που κεντάει με τον «Ουρανό πάνω από το Βερολίνο», ένα κείμενο με αφορμή το θάνατο του σπουδαίου ελβετού ηθοποιού Μπρούνο Γκαντς και την ταινία του Βιμ Βέντερς Τα φτερά του έρωτα, στην οποία ο Γκαντς πρωταγωνιστούσε «στην πιο πιστή απεικόνιση αυτού που δεν μπορεί να απεικονιστεί».
Και νάτος πάλι ο Mέγας Ποιητής στην πένα, στα μέσα συνεντευξιάζεται και φωτογραφίζεται. Κάποτε ήταν ποιητής (της ήττας). Τώρα είναι ένας πολύ-τιμημένος γέρων της Νίκης επί εξαθλιωμένων συνανθρώπων, κομψευόμενος, που τα λέει στρογγυλά κι ωραία. «Γιατί οι αρκούδες όταν γεράσουν το μόνο που ξέρουν να λένε είναι ευχαριστώ, ευχαριστώ». Ρίτσος.
Κάπου εδώ ξεφυτρώνουν και τα βραβεία σαν τα «άνθη του καλού». Διάφοροι της Φιλοδοξίας με τις απονομές αποκτούν θεσμικό ρόλο δημόσιου κριτή, επιδιώκουν την εξουσία με τις διακρίσεις (και με τις δύο έννοιες η λέξη) και τους επαίνους και οι γερο-επαινόμενοι λένε ευχαριστώ, ευχαριστώ και οι απονεμητές επιδαψιλεύουν παρακαλώ, παρακαλώ. Πάντα δύο για ταγκό.
Μόνο που σε κάποια περίπτωση ο ποιητής δεν μπορεί να χορέψει: Εκείνο τον καιρό στον κατάκοιτο κι ετοιμοθάνατο Βάρναλη η χούντα έσπευσε να του ακουμπήσει τσουπ ένα βραβείο στο στήθος. Εις μνήμην. Συμπονώ το Βάρναλη γιατί δεν ήταν σε θέση να αντιδράσει. Συμπονώ επίσης και οικτίρω τον αοιδό Μπιθικώτση που τραγούδησε με «δεύτερη» φωνή και το μαχαίρι στο λαιμό: «Να ζήσει ο Αγγελής κι όλοι οι επιτελείς».
Το τρομερό δεν είναι ο θάνατος ενός ανθρώπου, σ’ αυτό λίγο πολύ συνηθίζεις. Εκείνο που είναι τρομερό είναι ο θάνατος όλων όσων ήλπιζες, όλων όσων πίστευες, όλων αυτών που νόμιζες ότι αγαπούσες. Αντρέ Μπρινκ στο αριστουργηματικό μυθιστόρημα: Διαβάζοντας στο σκοτάδι.Η νοτιοαφρικανική σχολή στη λογοτεχνία που έχει κορυφή την Ατίμωση του Κούτσι ο οποίος έγραψε και το Ημερολόγιο ενός κακού χρόνου (2007).
24.2.19 Κυριακή προτελευταία μέρα στο Σύδνεϋ. Τέλειωσαν τα αστεία. Αλέ βουζόν. Κατεβαίνω στην πόλη. Γυρίζω στα παζάρια, κατ’ αρχήν στο βιολογικών προϊόντων του Μάρικβιλ. Το πιο γιάπικο. Βλέπουμε ένα κύριο στιλάτο, με κοντό λευκό παντελονάκι και άσπρο σκυλί με την καλοπλυμένη του συνοδό να εξέρχονται από μία Μαζεράτι. Πολλοί τέτοιοι εδώ, περισσότεροι με σκουλαρίκια. Ψιλοβρέχει, πίνω χυμό καρπούζι, ανανά, πορτοκάλι. Δεν βρίσκω τίποτα από πίνακες κι αν έβρισκα πώς να τους πάρω στην Ελλάδα; οι βαλίτσες είναι τίγκα. Παρκάρω το αυτοκίνητο στο σταθμό Σίντνεμ για να κατέβω στη μεγάλη Αγορά του Σέντραλ. Έργα παντού, είπαμε σκάβω, σκάβεις, σκάβει, για να ανεγείρω, να ανεγείρεις, κοντά στο σταθμό άστεγοι μεγάλης ηλικίας, ένας κατουρημένος απάνω του όπως στο Μεξικό, όπως στην Αθήνα. Όπου περπατώ κι ό,τι περπατώ είναι ό,τι δέχομαι. Πώς αντέχουμε να βλέπουμε καθημερινά τόση αθλιότητα μέσα στα πολιτισμένα μας πόδια; Να ένα ωραίο τσιτάτο που θα μπορούσε να γράψει στη Συντακτών ο πολύς και μέγας αποφθεγματολόγος Γ. Βέλτσος. Απ’ το Παρίσι ξεκίνησε η ανοχή μας όπου βλέπαμε, κύριε Ζορζ, τους Κλωσάρ σαν φολκλόρ. Δεν μπορεί: κάποια στιγμή το παγκοσμιοποιημένο «φολκλόρ» της εξαθλίωσης θα πνίξει τους γελοίους καταναλωτές των γελοίων προϊόντων.
Μπαίνω –τελευταία μέρα στην Αυστραλία ό,τι προλάβω να δω μετά από τα χαζά ψώνια– στο ανανεωμένο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στο λιμάνι του Σύδνεϋ. Απ’ έξω έχει στρατοπεδεύσει ένα υπερωκεάνιο 82.000 τόνων ονόματι Noordam, 300 μέτρα μήκος.
Εδώ ένας ιθαγενής καλλιτέχνης, ο Veron Ah Keetall, με τίτλο «Tall men» (2010) έχει κάνει ένα βίντεο διαρκείας 11 λεπτών το οποίο εξιστορεί το θάνατο το 2004 ενός ιθαγενούς αυστραλού που τελούσε υπό κράτηση στο αστυνομικό τμήμα του Palm Island στο Queensland. Πρόκειται για βίντεο-ντοκουμέντο που καταγράφει καρέ καρέ τις αντιδράσεις των ιθαγενών του νησιού που έβαλαν φωτιά στο αστυνομικό Τμήμα. Ο 36χρονος Cameron Doomadgee (όνομα φυλής: Mulrunji), την Παρασκευή, 19 Νοεμβρίου 2004 συνελήφθη από τις αστυνομικές αρχές και μετά από μία ώρα εξέπνευσε στο κελί του όπου βρέθηκε με σπασμένα πλευρά. Ήταν ο 147ος θάνατος ιθαγενούς σε κελί από το 1990 που συστάθηκε ειδική επιτροπή γι αυτό το θέμα. Ο θάνατος του αβορίγινα Mulrunji αποτέλεσε αντικείμενο δικαστικής πολιτικής διαμάχης περισσότερο από μία δεκαπενταετία.
25.2.19 Η Αρετή με συνοδεύει στο αεροδρόμιο του Σύδνεϋ όπου πίνουμε πικρό καφέ. H ανθρωπογεωγραφία του Σύδνεϋ έχει αλλάξει. Μιλιούνια οι Ασιάτες. Και πολλοί λιβανέζοι αυτή τη στιγμή στο τσέκιν με τα μπαούλα τα λαπ τοπ τους, τις μαντήλες και τις κότες. Παλιά πετούσαν από τον αερολιμένα του Σύδνεϋ η Ολυμπιακή, η Αlitalia, η ΑirFrance, η Lufthantsa. Σήμερα oι ευρωπαϊκές δεν πετάνε στην Αυστραλία κάθισαν, σταμάτησε ακόμη και η Qantas (τις πτήσεις για Ελλάδα) και ξεφύτρωσαν οι πετρελαιοεταιρίες των Αράβων η Έτι Χατ, το Κατάρ, τα Εμιράτα.
Ταξίδι ελέγχου και υπομονής. 15 ώρες ταξίδι μέχρι το Άμπου Ντάμπι. Έχω μαζί μου την Υπερδιέγερση, τίτλος βιβλίου του υπερκινητικού γερμανού Norman Ohler που παρεβρέθηκε τον περασμένο χρόνο και στο Φεστιβάλ συγγραφέων του Σύδνεϋ. Το βιβλίο έχει να κάνει με τα ναρκωτικά στο Γ΄ Ράιχ. Εμ δεν μπορεί να πολεμάς πέντε μερόνυχτα συνέχεια με το μάτι γαρίδα, πρέπει νάσαι τσιτωμένος, φτιαγμένος για τα καλά, φασιστάκι πρώτης γραμμής. Μήπως ήταν εξαρτημένος κι ο Αδόλφος; Σιγά μη δεν ήταν, ήταν. Έτσι είμαι κι εγώ τώρα κατεβάζω δυο ποτηράκια κόκκινο κρασί και μία βότκα να πάνε τα φαρμάκια και τα χιλιόμετρα κάτω.
Κι ύστερα τέσσερις ώρες αναμονή τράνζιτ στο Άμπου Ντάμπι με τούρκους προσκυνητές μπροστά στα πόδια μου, με τα λευκά μπουρνούζια μετακινούνται, όπως στο χαμάμ, σε πτήσεις για τη Μέκκα.
26.2.19 Φτάνουμε. Φτάσαμε. Με υποδέχεται στο αεροδρόμιο ένα μαύρο αμάξι και μία Αθήνα με χαμηλή θερμοκρασία χωρίς φύλλα στα δέντρα, ένα γυμνό, παγωμένο, τσιμεντένιο τοπίο, η εθνική οδός κι ύστερα η Αχαρνών κατ’ ευθείαν στο Μαρόκο και στη νέα Καμπούλ.
27.2.19 Ακούς φωνές. Τις νιώθεις να τσακώνονται μέσα στο κεφάλι σου. Η κάθε μία διατηρεί τα δικά της κίνητρα. Ο ψυχίατρος τις βαφτίζει σχιζοφρένεια, σύνδρομο πολλαπλής προσωπικότητας και άλλα τέτοια, η αλήθεια όμως είναι πιο απλή: Οι φωνές που ακούς είναι τα όργανά σου που τσακώνονται μεταξύ τους. Είναι το μυαλό που τσακώνεται με την καρδιά σου για το αν θα πρέπει να ερωτευτείς. Είναι οι σακατεμένοι αντίχειρες σου που τσακώνονται με την κύστη σου για το αν θα πρέπει να κατουρήσεις τώρα που βολεύτηκες στο κρεβάτι. Είναι τα μάτια και η γλώσσα που επιμένουν να φας το αριστουργηματικό γλυκό περγαμόντο που έφτιαξε η Μπουμπού, ενώ το στομάχι σου ικετεύει για οίκτο. Είναι το λαρύγγι και τα νεφρά σου που συγκινούνται όταν πίνεις μεταλλικό νερό ή την ωραία μαστίχα που έφερε ο Βέης. (Αν πάλι οι φωνές σου λένε περίεργα πράγματα παίζει να είναι όντως σχιζοφρένεια και πρέπει να το κοιτάξεις). Καταστάσεις Εκτάκτου ανάγκης. Πειραματικό θέατρο στην κατάληψη Εμπρός αγνώστου συγγραφέως. Πράγματα που μου έλειψαν στο Σύδνεϋ.
1.3.9 Δεν έχω συνέλθει καλά καλά από το jet lag και με τρώει ο κώλος μου με τα πολιτιστικά που έχασα της Αθήνας. Χτες ξενύχτησα διαβάζοντας τις εφημερίδες και τα περιοδικά που μάζεψε η Μπέμπα κι έχει ακόμη φαΐ. Σήμερα παρά την ταλαιπωρία μου πήγα στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων να παρακολουθήσω εργασίες διημέρου με τίτλο «Συνταγματική Δημοκρατία και λαϊκισμός». Όλο το αφαν γκατέ της πρωτευούσης, οι ευρωπαϊστές που ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Με κουστούμια και γραβάτες, όψεις και μεταλλαγές του λαϊκισμού. Η εισαγωγή προϊδεάζει για διεισδυτικές αναλύσεις και καταδίκη του κακού λαϊκισμού ο οποίος εν πολλοίς φλερτάρει με το φασισμό, Στο πάνελ εις εκ των ομιλητών χαϊδεύει το μουστάκι του εννοιολογικά και γνωσιολογικά. Οι ομιλίες προσεγμένες, εντελώς ακαδημαϊκές, παρουσιάζουν τον λαό σαν κενό σημαίνον, επιμένουν στην κουτοπονηριά των πολιτικών που χαϊδεύουν τα ώτα αυτού του «κενού» που τους ψηφίζει και καταλήγουν να μιλούν για πολιτικοποίηση της ηθικής. Δεν αναφέρθηκαν όμως στις θεωρίες συνωμοσίας που κερδίζουν συνεχώς έδαφος δημιουργώντας επικίνδυνους όχλους, πρόθυμους να «αποκαταστήσουν» την κοινωνική τάξη, θεωρίες συνωμοσίας που συζητιούνται ευρέως στα καφενεία αλλά και στο υπουργικό Συμβούλιο με τον πρώην Καμμένο για ψεκασμούς και Σόρους και εβραίους «που βοηθάνε στην εισβολή των λαθρομεταναστών»! Υπάρχει όμως και ομιλία έκπληξη από τον Καθηγητή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Γιάννη Σταυρακάκη που στην ανακοίνωσή του «Αντιλαϊκισμός: ανατομία ενός αντιδημοκρατικού μύθου» μίλησε, όπως βέβαια και άλλοι, για τις αιτίες που προκαλούν τον λαϊκισμό, αναφέρθηκε στις αμερικάνικες καταβολές του λαϊκισμού που ξεκίνησε πολιτικά σαν θετικό κίνημα, αλλά σήμερα κατάντησε ύβρις κι επέρριψε ευθύνες στις ελίτ που ηδονίζονται να κατακεραυνώνουν τους λαϊκιστές καταφεύγοντας έτσι σε έναν πληκτικό αντιλαϊκισμό χωρίς να βλέπουν τη δυστυχία του κόσμου, τον άνισο καταμερισμό εργασίας, τη μαζική φτωχοποίηση ολόκληρων κοινωνικών στρωμάτων. Όταν τελείωσε την ομιλία του «ενδιαφέρουσα αν και φλερτάρει με το σχετικισμό» ψιθύρισε ο προεδρεύων Δημήτρης Χαραλάμπης, Καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Έχουν πλάκα οι Έλληνες Καθηγητές, κυνηγάνε την ουρά τους για να επιβεβαιωθούν Σκεφτείτε ότι ο καλύτερος ήταν ο κ. Βαρουφάκης. Καλός και (ο) Χρυσόγονος, άμα και ο Κάσι Μάτης. Τους είχε συμπαθήσει πολύ ο αντιστασιακός κ. Παπαδάκης του Αντέννος. Όπως και τον κ. Κατρούγκαλο.
2.3.19 Βλέπουμε με την Μπέμπα το μεξικάνικο φιλμ Ρόμα στο σινέ Τριανόν. Δυνατό. Η αστική τάξη του Μεξικού μέσα από τα μάτια της καμαριέρας. «Η ομορφιά συμβαδίζει με τη φρίκη» θα πει ο Αλφόνσο Κουαρόν ο σκηνοθέτης της ταινίας. «Όσο κι αν ζούμε προστατευόμενοι θα συνειδητοποιούμε ότι η ευτυχία υπάρχει μόνο σε σχέση με τον πόνο και το ένα ορίζει το άλλο». Φοβερή η αρχή της ταινίας το αυτοκίνητο της αστικής οικογένειας που σαν θηρίο μπαίνει στο σπίτι.
Φασίστας εξολοθρεύει ζωάκια.Φασίστας ο οποίος έχει σκοτώσει 10δες γάτες και άλλα ζώα στην περιοχή της Κερατέας, προστατευόμενος από την τοπική αστυνομία δικάζεται για τους φόνους δύο γατών στο Α’ Τριμελές, κτήριο 9. «Ο συγκεκριμένος φασίστας (πρώην νταβατζής) προστατευόμενος για χρόνια από την τοπική αστυνομία η οποία απαρτιζόταν από γνωστά μέλη της χρυσής αυγής (τα περισσότερα έχουν εκδιωχθεί ύστερα από καταγγελίες στο εσωτερικών υποθέσεων για κατάχρηση εξουσίας) έχει σκοτώσει 10δες γάτες που φροντίζει φιλόζωος –αλλά και πολλά άλλα ζώα αδέσποτα και κατοίκων της περιοχής, εμπορεύεται σκυλιά, πρόβατα (σφάζει) κλπ. χωρίς άδεια, καταπατά την περιοχή, οπλοφορεί, τραμπουκίζει και κακοποιεί κατοίκους της περιοχής για χρόνια έχει τραυματίσει ηλικιωμένους και όχι μόνο, με στόχο την εκδίωξή τους από την περιοχή, έχει καταδικαστεί με ποινές χάδια, όπως ο παιδεραστής πολιτικός, αφού “αποφεύγει” το αυτόφωρο λόγω της προστασίας που του παρέχουν. Φυσικά δεν υπάρχει καμία προσδοκία και εμπιστοσύνη στην αστική δικαιοσύνη για την τιμωρία του για αυτό ζητείται η παρουσία κόσμου».
Δημήτρης Τζουμάκας