Χωρίς ημερομηνία λέξης/λήξης
Όλο το νόημα των λέξεων περικλείεται στις εικόνες όπως τις καταγράφουν τα ανεμόπτερα πριν την καθιερωμένη πτώση της πτήσης τους, την ώρα που το χάραμα ακολουθεί εργάτριες στην είσοδο του μηχανορράφου γραφέα ατενίζοντας την ανατολή στα υπόγεια της φαντασίας. Παρά το άδικο των αναμνήσεων, γιατί είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αύριο δε θα απομείνει οτιδήποτε δικό μας να καταλύσουμε, πέρα από θύελλες και τους ανέμους, θα προσπαθήσω να απομονώσω την κραυγή των θυμάτων και να αποδελτιώσω απλώς τα ατομικά τους χαρακτηριστικά στοιχειώνοντας τα είκοσι ένα χρόνια που υπερηφανεύονται με αυθάδεια στους οχετούς. Ποιος ξέρει, και το χειρότερο πώς να θυμάται κανείς απλές ημερολογιακές συγκινήσεις, ανίκανος να καταστήσει τα γεγονότα ανίσχυρα, ατελέσφορα και άκυρα πριν το αγέρωχο άγημα των επίδοξων δρομαίων κρανοφόρων τραυματίσει θανάσιμα (έως και άχρι θανάτου) την επίσης εργάτρια, Σταματίνα Κανελλοπούλου. Ξυλοδαρμοί πολλοί πάνω από τα όρια ενός άοπλου που δεν αμύνεται για να υποκύψει αλλά για να αναστήσει την τελευταία ακτίνα πριν το σκοτάδι με το αίμα. Την ώρα που ο ήχος της σφαίρας σημαδεύει τον Ιάκωβο, το δεύτερο Κουμής –26χρονος αυτός της Νομικής– το πυροβόλο όπλο αναθυμάται τα ηρωικά κατορθώματα ανδρών με τους ημεροδείκτες να σταματούν στις 16 Νοεμβρίου του 1980. Αναιρώ τη ζωή έμψυχου όντος, φονεύω θανατώνω πατώντας πάνω σε ανεξιχνίαστους σολοικισμούς μιας γλώσσας που μαθαίνει να υποκύπτει υποταγμένη στο μεγαλείο ενός αόρατου πλήθους που αδιαφορεί και υπομένει αγύρτες. Στην ανεκτίμητη απονομή δικαίου θα προσφύγω υποχωρώντας και αγριεύοντας. Τα λέγαμε και πάλι κρυφά και πάλι βίαια με τον άλλον επίσης Κύπριο Αυγουστίνο στα 25 του να υποπίπτει επί εδάφους και αντικειμένων και πάλι αίμα και πάλι ξύλο και πάλι το ημερολόγιο στην αποφράδα Νοεμβρίου 2006 και 17η ημέρα. Και νέοι θάνατοι και άλλες απόπειρες ολέθρου που δεν μπορείς να ατενίσεις δίχως οργή και δίχως ένσταση εκδίκησης. Πρέπει να υποκύπτουν οι μαθητές, οι φοιτητές και οι εργάτριες στα βαριεστημένα κριάρια και στα πεινασμένα λιοντάρια της δύσης; Και είναι δίκαιο να υποπίπτουν σε σφαίρες 15χρονα παιδιά και 27χρονοι ηλεκτρολόγοι της Βραζιλίας; Ζαν Σαρλ ντε Μενέζες στο σταθμό του Λονδίνου με το κεφάλι γερμένο πλάι στο τζάμι. Οι σταγόνες του αίματος θα λεκιάζουν ψυχές στο πάτωμα του μετρό. Κάθε πρωί στις 6 ακριβώς, οι κουβάδες της υπηρεσίας καθαριότητος θα σφουγγίζουν το αίμα. Πίσω απ’ τις γρίλιες η Ρεζεντά ανασαίνει ζωή και σιγοψιθυρίζει στους απέναντι τοίχους που κατάφεραν να πεθάνουν υγιείς ανίατα υποτελείς και υποτιμημένοι πριν προλάβουν απόκληρους απογόνους, πέρα απ’ όσους μαθαίνουν να πυροβολούν να οπλοφορούν να θανατώνουν. Οι κατηγορίες και πάλι θα αποδειχτούν αστήριχτες όταν ένας άλλος Θανάσης την Κυριακή 17η Νοεμβρίου 1985 –για να συγκροτούμε ομάδες, επιθέσεις κι επίθετα– Στουρνάρη & Μελίστα γωνία πυροβολεί ώρα 23.45. Αθώες οι σφαίρες πέντε χρόνια αργότερα κι ο θάνατος αθώος αντι κρούει τους νεκρούς του. Ω! συ άνδρα των μεγάλων έργων Επαμεινώνδα των Εξαρχείων, εμπνευστή της λοξής πορείας στη μάχη επί των Λεύκτρων και της απλής οδού Τζαβέλα.
Το σκοτάδι εξακολουθεί να ξεπλένει το χώρο, το χιόνι να φοβίζει τη Ρεζεντά της Ρουμπίνης, τα παράθυρα να κρυφομιλούν μεταξύ τους, ο μινώταυρος να καταπίνει τους νέους, οι πλατείες να βάφονται στο κόκκινο μιας αστραπής που οφείλει κάποτε να βλαστήσει. Τα δέντρα και ελέφαντες θα παραμένουν φυλλοβόλα αργόσυρτα κι ανθεκτικότερα της βροχής.
(από τη συλλογή Σαντιγκάρ, εκδ. Μανδραγόρας Νοέμβριος 2013)
[Καλησπέρα Και να το θυμόμαστε Αυτή η Αστυνομία είναι φασιστική διαχρονικά. Ανάλογος και ο Υπουργός της Κι αυτοί που κρατούν ακόμη στη θέση του]Κώστας Κρεμμύδας