Ο χρόνος, οι επιθυμίες, οι ανάγκες, τα ερωτήματα, τρέχουν. Γυρίζω την πλάτη, ξαναζητάω τη χαρά, έτοιμος σαν πάντα για αναχωρήσεις, σπεύδω στο καράβι που κρατούν τα έμπειρα χέρια του κι ετοιμάζω την επόμενη δικαιολογία ύπαρξης χωρίς ίχνος ανησυχίας. Και αναλογίζομαι ότι τουλάχιστον οι κατασκευές ήταν πάντοτε δικές μου…
Πολυγραφότατος ο Γιώργος Δουατζής με 25 βιβλία στο ενεργητικό του γύρω από την ποίηση, την πεζογραφία, το θέατρο και το δοκίμιο/μελέτη (για τους Κώστα Αξελό, Γιάννη Δάλλα, περί Δημοσιογραφίας κλπ) και συμμετοχές σε συλλογικές εκδόσεις.
Το παρόν βιβλίο περιέχει κείμενα για την απώλεια, τον έρωτα, τη φθορά, τον χρόνο, τον θάνατο, την ποίηση, την τέχνη, τη ματαιοδοξία, την ευτυχία. Σκέψεις που εδράζονται στον φόβο του κενού, το αναπόφευκτο στάδιο της μη ζωής/ την ανυπαρξία εν χώρω και χρόνω. Μια προσπάθεια να αντιπαρατεθούμε στο μη περαιτέρω αφήνοντας ζωντανά τα κείμενά μας. Δηλαδή μια ωδή στη ζωή καταθέτει ο Δουατζής σαν αντιστάθμισμα στην προοπτική του θανάτου, με την αφιέρωση: «Προς όμορφους επιζώντες…» Βέβαια κι εδώ εμφιλοχωρούν συζητήσεις πάντα με την έννοια της σχετικότητας: όμορφο σε σχέση με τι; Ποιος το ορίζει; Πόσο αντικειμενικά μπορούμε να το αποτυπώσουμε; Κι αν το όμορφο για κάποιον αποδεικνύεται άσχημο για άλλον και αντιστρόφως; Πόσα φαινομενικώς οριζόμενα ως άσχημα δεν αποκαλύπτουν τη γοητεία τους ή δεν διευκολύνουν μεθόδους αναστοχασμού…
Τα κείμενα του Γ.Δ. δίνουν ένα υλικό για σκέψη, ενδεχομένως και αντίρρηση, άλλωστε είναι γενικά διατυπωμένα σαν μικρά φωτογραφικά ενσταντανέ μιας σκέψης της στιγμής.
Κώστας Α. Κρεμμύδας