Προπονούμαι ανελλιπώς στην κολύμβηση
Από τότε που ο ψυχίατρος
Συνέστη ανάπαυση σε βουνό
Συγκεντρωτική ποιητική έκδοση του Κώστα Κρεμμύδα, εκδότη του περ. Mανδραγόρας και Διευθυντή των ομώνυμων εκδόσεων, που αποτελείται από παλιές, σε μεγάλο βαθμό αναθεωρημένες, εκτός εμπορίου πλέον, ποιητικές συλλογές (Ασανσέρ μια ημιτελής συνουσία, 1993; Ωδή στα τρόλεϋ 1995; Υπέρ Ηρώων, 1998 Μηνύματα σε κινητό, 2002) και από νέα ποιητικά εγχειρήματα.
Τίτλος και εξώφυλλο «θανατολάγνα». «Κάπα όπως μακάβριο» ο τίτλος και στο εξώφυλλο ένας σκελετός που αναπαράγει το περίγραμμά του καθώς κοιτιέται σε καθρέφτη. Όλα προδιαθέτουν για μια καταθλιπτική θεώρηση της ζωής.
Η ποίηση του Κώστα Κρεμμύδα όμως, ιδιαίτερη, ειλικρινής, πηγαία, ευαίσθητη, κυνική, σαρκαστική και αυτοσαρκαστική, ειρωνική, αντιφατική σαν την προσωπικότητα του δημιουργού της, παντρεύει την απαισιόδοξη οπτική με την επαναστατική, αντικομφορμιστική φύση του ποιητή που αποκαλύπτεται και παράγει ένα αποτέλεσμα επίκαιρο, ακόμα κι όταν κάποια από τα ποιήματα έχουν γραφτεί πριν δεκαετίες.
Ζω σε περισσια τετραγωνικά ευάερα και ευήλια/ (φυλλομετρώ τους χάρτες προς Βορράν και προς Νότον)/ διερευνώ τις αβύσσους /του μέλλοντος/ τις διαδρομές /στην άκρη της νύχτας/ στοιβάζω χαρτιά/ περιττά/ σε ποσότητες και παραλείψεις/ διακοσμώ τον περίγυρο/ με αντίκες/ και έτη/ φωτός// Οι διαλέξεις που ακολουθούν λένε ψέματα
(Ασανσέρ, 1993)
Ερωτικές αγωνίες, πάντα στα πρόθυρα μιας εγκατάλειψης, ηδονή στη σαρκική επαφή, πόνος στην αποδήμηση οικείων προσώπων, όλα με φόντο την πολιτική είτε ως δράση ή είτε απλώς ως επίδραση στα καθημερινά, αποτυπώνονται στην ερωτική-πολιτική-κοινωνική ποίηση του Κώστα Κρεμμύδα.
Καμιά κραυγή Μονάχα ίσκιοι/ φωτοσκιάσεις αστεριών τα σωθικά μας/ Τι να κληροδοτήσουμε από το τίποτα που απόμεινε;/ Το μέλλον μιας αυταπάτης/ κρύβεται στα θωρακισμένα μας τσίτια/ Πώς μάθαμε στις απειλές και τις φοβίες/ Κρίμα το τόσο χρώμα να ξεβάφει// Ο δρόμος από τον Φρόυντ στον Μαρξ/ μέσω του Βίλχελμ Ράιχ/ είναι εξ ορισμού
Αντεπαναστατικός/ του κερατά (Το Aσανσέρ, μια ημιτελής συνουσία, 1993)
Με εργαλεία τον υπερρεαλισμό, τον γλωσσοκεντρισμό, τις παρηχήσεις, άλλοτε την ομοικαταληξία κι άλλοτε τον ελεύθερο στίχο ο Kώστας Kρεμμύδας γεννά στίχους ανατρεπτικούς-απολαυστικούς που συγκινούν, αφυπνίζουν, προβληματίζουν, υπενθυμίζουν. Σε κάνουν να μειδιάς ή να υπομειδιάς ακόμα και να ξεσπάς σε γέλιο ή να δακρύζεις, ή απλώς να σκέφτεσαι.
Φαρμακερές διαδόσεις Λέγεται πως η ποίηση είναι δύσβατος και ενίοτε απροσπέλαστος δρόμος πάντως εγώ από του να εκθέτω τις πυορροούσες πληγές μου τα ακρωτηριασμένα μου δάχτυλα το παραμορφωμένο μου πρόσωπο τις χαίνουσες χαραμάδες τα μαυρισμένα ελλιπή μέλη τα καμένα μου χέρια τον φόβο και πάλι τον φόβο// στην αποστροφή του διπλανού μου στη φρίκη της ευπρεπούς fashion victim κυρίας στο βλέμμα του στερημένου νεαρού στη συμπόνια των νεκροπομπών στην ιδρυματοποιημένη ζωή μας στο Κράτος Προνοίας στ’ Αυτόφωρα Τριμελή Πλημμελειοδικεία στα ρεπορτάζ μαϊμούδες στις γλυκανάλατες αναμνήσεις του Πολ Άνκα στα στομφώδη λόγια των τσόγλανων// προτιμώ να κρατώ σημειώσεις ολόρθος φαινομενικά υγιής στην είσοδο πολυκαταστήματος κρύβοντας τις ρωγμές μου ανάμεσα σε κολοκυθάκια τυροκροκέτες και φρούτα εποχής αναζητώντας την έμπνευση ανάμεσα σε προσφορές και αγαθοεργίες (Yπέρ ηρώων, 1998)
H ποίηση του Kώστα Kρεμμύδα, μια ποίηση που ψυχ-αγωγεί.
Τζέλα Ασπρογέρακα