14.9.19 Σάββατο του Σταυρού. 17χρονη βρέθηκε κρεμασμένη μέσα στο σπίτι της στη Λαμία. Δεν θέλω να μάθω λεπτομέρειες είναι τρομερό.
Ανήμερα της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού, ο Νικόλαος Σκουφάς, ο Εμμανουήλ Ξάνθος και ο Αθανάσιος Τσακάλωφ ιδρύουν στην Οδησσό τη «Φιλική Εταιρεία».
Σε ευχαριστώ τηλεόραση που με πας στην Κίνα και βλέπω ζωντανά τον μικρό τελικό στο παγκόσμιο μπάσκετ Αυστραλίας-Γαλλίας. Βλέποντας συνέχεια σπορ έχω συνηθίσει στους εθνικούς ύμνους, μερικούς τους έχω μάθει απέξω και τους ψάλλω κι εγώ, θα με σκοτώσει ο Τριαρίδης, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι σ’ αυτές τις χώρες έζησα επί πολύ, τις υπηρέτησα όπως και το ρωμέικο, υπερήφανος βαθμοφόρος διετέλεσα του εθνικού μας στρατού.
Πήγα το μεσημέρι στη Συγκέντρωση του αντιεξουσιαστικού χώρου στα Προπύλαια. Πολύς κόσμος, πολλή νεολαία. Η επιλογή του κράτους να θέσει ως πρωτεύον κατασταλτικό στόχο τη γειτονιά των Εξαρχείων και η πρόσφατη εισβολή στην περιοχή με σκοπό την εκκένωση τεσσάρων καταλήψεων όπου διέμεναν κυρίως πρόσφυγες και μετανάστριες, έχει κινητοποιήσει όλο τον αναρχικό κόσμο που δέχεται ολομέτωπη επίθεση. Έτσι εξηγείται η μεγάλη κινητοποίηση ενός «χώρου» που δεν φημίζεται για τη μαζικότητά του. Συγκεντρώθηκε αυτό το πλήθος γιατί διακυβεύονται πράγματα. Δεν υπάρχουν άτομα της μεσαίας ηλικίας εδώ, δεν υπάρχουν ηλικιωμένοι. Τρία μόνο αναρχικά πλατό και τίποτε άλλο. Δεν υπάρχει η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αριστεριστές και κουκουέ μουλού και και ξουξου, δεν μιλάμε απλώς για διεθνισμό αλλά για αντιεθνικό και αντι-αστυνομικό μένος, για αλληλεγγύη και ανιδιοτελή έγνοια για τους ξένους. Και ούτε λόγος για κουκουέ. Που είναι απλώς κόμμα εκτός εποχής, στην ουσία βαλές του κατεστημένου, φουλ του βαλέ. Γιατί όταν ο καπιταλιστής λέει ότι σε σέβεται εννοεί ότι εκτιμά που τον υπηρετείς πιστά.
Χιπ χοπ μουσική λοιπόν, απ’ τα μεγάφωνα εδώ, Παύλος Φύσσας και λοιπές δυνάμεις, ούτε Θεοδωράκης, ούτε Μπακαλάκος και τέτοια. Οργή, όνειρο και θλίψη. Όλα στο μαύρο, αγόρια κορίτσια, ακόμη και νύχια μαύρα και κόκκινα κραγιόν. Είμαστε οι πρώτες σταγόνες μια καταιγίδας που έρχεται το κεντρικό πανό και Στο Τίποτα του κόσμου σας δεν χωράει τίποτα δικό μας.
H μόνη σημαία που ανέμιζε για κείνον/ Και μετρούσε/ Δεν ήταν άλλη/ Από τα ρούχα που έβγαζε/ Η κάθε μεθυσμένη στο κρεβάτι του.
Πάει καιρός που βρήκαν τον Στηβ σ’ ένα δωμάτιο/ Φίσκα στα άδεια μπουκάλια/ Κι ένα Κάμελ στα δάχτυλά του/ Αργότερα έμαθα από ξένες γλώσσες/ Ότι ο Μπάντυ ακολούθησε τη σορό του Στηβ/ Γαυγίζοντας θλιβερά πίσω απ’ τη νεκροφόρα.
Ρογήρος Δέξτερ «Η μικρή ιστορία του Στηβ και του Μπάντυ».
Ποιήματα διάβαζα και διαβάζω στον Ηλεκτρικό πηγαίνοντας στη Νένη καλεσμένος για φαγητό, στη Φιλοθέη. Πέντε χιλιόμετρα περπάτημα μετά από το σταθμό Ειρήνης σε λιγότερο από μία ώρα. Κάνει ζέστη, μπερδεύομαι στην έξοδο, περνάω την Κύμης, έχω αργήσει, μόνο εγώ περνάω αυτή την καρμανιόλα που τα αυτοκίνητα τρέχουν με χίλια, περπατάω στο γνωστό Παράδεισο όπως και στην παρ-άβυσσο, περνάω στην Αλσούπολη, μετά σύρομαι κάτω από το παλιό υδραγωγείο με κατεύθυνση προς Χαλάνδρι που ζούσε η Έρικα, στο σπίτι της διάβασα το περ. πάλι το έπαιρνε ο άντρας της, εδώ γνώρισα τον Κάλας και το Νάνο στο σαλόνι, κι αυτή εξαφανισμένη σήμερα μία διανοούμενη γιαγιά, ακόμη στην παρανομία. Στρίβω δεξιά και μπαίνω στον Πολιτισμό, στην κατάφυτη οδό Ελληνικού Στρατού και βαδίζω προς την Αγία Φιλοθέη, κουβαλώντας ένα μπουκάλι vin de tableau rouge sec που περιέχει θειώδη κι είναι βαρύ. Φτάνω. Καλεσμένοι είναι ο Αργύρης, νομικός σύμβουλος στην Αρχιεπισκοπή και η Κατερίνα διευθύντρια του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στην Βασιλεία Ελβετίας. Τους μιλάω όσο μπορώ πιο «δημοσιογραφικά» για τη συγκέντρωση από την οποία έρχομαι. Με ακούν συνοφρυωμένοι με την ανάλογη δυσπιστία. Μετά ανοίγονται χάρη στη μαεστρία της Νένης να ισορροπεί τα ανισόρροπα, σερβίρεται ένας έξοχος μουσακάς συνοδευόμενος με λευκό οίνο, ο Αργύρης ενθουσιάζεται και παίρνει περίσσευμα κι ύστερα αρχίζει να λέει σόκιν ανέκδοτα, με επίκεντρο την Κεφαλονιά και τα άδυτα των παπάδων. Όλα καλά κι όλα πολύ ωραία.
Το απόγευμα συνάντηση στη Βικτώρια με Μιχάλη Δ., είναι πάλι εδώ σε κάτι επιτροπές του Υπουργείου, ψάχνει ένα σουπερμάρκετ, πάμε του λέω έχει εδώ κοντά, θέλω κι εγώ να πάρω γάλα αλλά φοβάμαι μη μου χαλάσει. Θα το δώσουμε να το βάλει στο ψυγείο του ο Καφετέριας, λέει ο Μιχάλης «Μπορείτε» του λέμε, «θα μας υποχρεώσετε». «Ευχαρίστως», μας λέει.
Μετά «Ευχαριστούμε που μας κρατήσατε το γάλα». «Έχω κρατήσει πολλά πράγματα», λέει ο μαγαζάτωρ. Μη σας δώσουν και κανα βρέφος να κρατήσετε, σκέφτομαι ή το είπα κιόλας φωναχτά. Ο Μιχάλης φεύγει, έχει ένα ραντεβού στη Θεμιστοκλέους, πιστεύω ότι θα οργανώσει την αντίσταση των Εξαρχείων. Αλλά δεν του αρέσει κι αυτουνού το πολύ πολύ αντι-εθνικό. Τι θα πεί «Εθνική Κανιβάλων». Είναι ο Αντετοκούμπο ένας κανίβαλος δηλαδή; Ας υπάρχει κι ένα πρότυπο.
Αργά το βράδυ Το μαύρο άλογο νεοζηλανδέζικη ταινία του 2014 στο κρατικό κανάλι
«Ο Τζένεσις Ποντίνι, πάσχει από διπολική διαταραχή σύμφωνα με την «ιατρική» διάγνωση. Είναι όμως και ιδιοφυΐα στο σκάκι, όσο και χαρισματικός δάσκαλος. Με την καθοδήγησή και την εποπτεία του, τα παρατημένα από την κοινωνία παιδιά της απόκληρης κοινότητάς του θα δώσουν τη μάχη να ανατρέψουν τα δεδομένα που τα έχουν καταδικάσει να βρίσκονται στο περιθώριο». Τίποτα όμως δεν εύκολο με την αρρώστια και την κοινωνία. Αληθινή ιστορία, Το μαύρο άλογο είναι μία ταινία που ο στίχος του Ποιητή με Κεφαλαίο (Οκτάβιο Παζ) «Να αγαπάς θα πει να μάχεσαι», ταιριάζει απόλυτα στη γενναιότητα και στην υπέροχη «υποκρισία» του πρωταγωνιστή.
Διότι η τέχνη πάντα ωραιοποιεί. Σκοπός της τέχνης είναι να απαλύνει τον πόνο. Στη συντριπτική πλειοψηφία των έργων έχουμε ωραίο φινάλε, και ικανοποίηση του κοινού αισθήματος για δικαιοσύνη, ενώ η πραγματικότητα είναι μάλλον διαφορετική και πρέπει να την ξορκίσουμε. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και το μόνο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος είναι να ελπίζει σε κάτι καλύτερο. Τα πράγματα είναι μερικές φορές τόσο απελπιστικά που απλώς προσποιείσαι ότι ελπίζεις.
Το κορίτσι που αυτοκτόνησε στη Λαμία δεν έκανε ούτε αυτό.
Κινούνται τα πτώματα; Δεν έχουν τι να κάνουν οι Αυστραλοί και πέρα από το καλό μπάσκετ που παίζουν στην Κίνα αυτό τον καιρό ασχολούνται και με την… κίνηση των πτωμάτων. Η Άλισον Γουίλσον τελειόφοιτη του πανεπιστημίου του Κεντρικού Κουίνσλαντ, κινηματογράφησε την αποσύνθεση ενός σώματος δότη για 30 λεπτά, για μία περίοδο 17 μηνών. Αυτό που βρήκαμε ήταν πως τα χέρια είχαν μετακινηθεί αισθητά. Άλλαξαν θέση βρε παιδί μου, είπε η Γουίλσον στο ABC News.
Οι έρευνες έγιναν σε ειδικό χώρο έξω από το Σύδνεϋ αλλά κι εγώ είμαι ένα πτώμα που κινεί τα χέρια του ασταμάτητα, μόνο στους αντίχειρες κάπως κολλάω. Κι ο Πρόεδρος έμοιαζε με πτώμα, εδώ που τα λέμε σαν κινούμενη μούμια ήτανε, κι ερχόταν καταπάνω σου. (Να προλάβει να φωτογραφηθεί, να τον παίξουν στην Τιβί και να τον ξαναπαίξουν όταν ρίχνει ως νέος Ζευς αστροπελέκια με τον πύρινο Λόγο του).
Δημήτρης Τζουμάκας