7.10.19 Δευτέρα. Δήλωση Άδωνι. «Ό,τι ήταν ο Παρθενώνας τη χρυσή εποχή θα είναι και το Ελληνικό που θα σηματοδοτεί το πέρασμα την εποχή της Σοβιετίας σε δυτική Δημοκρατία». Εντάξει έχει και η υπερβολή τα όρια της. Διότι με τέτοιες συγκρίσεις ξεπερνάς κάθε έννοια ηλιθιότητας, γελοιότητας και μαλακίας μαζί. Το να μιλάς για Σοβιετία το 2019 είναι τουλάχιστον αναχρονισμός. Τι να κάνουμε όμως, ένας Άδωνις χαρωπός και πεταχτός μας χρειαζότανε για να γίνουμε δυτικοί. Ο άνθρωπος αυτός είναι το αστέρι πλέον της νέας αποτελεσματικής μας κυβέρνησης.
Ακούω το ωραίο άσμα «Eσένα δεν σου άξιζε αγάπη, εσένα δεν σου άξιζε στοργή, έχεις στο αίμα σου την αμαρτία, είσαι ένα ψέμα χωρίς ψυχή».
Ναι, αυτό θα είναι το θέμα: πώς το ψέμα μας πρέπει να έχει Ψυχή. Αλλιώς είναι άψυχο, δεν πιάνει. Πιστεύω ότι το ψέμα είναι σημαντικότερο από την αλήθεια ως κατευναστικό, ως επιβεβαιωτικό δεν έχει καρκίνο μέσα του. Ή μάλλον τον έχει a priori για να εξελιχτεί αργά, πολύ αργά, λίγο πριν από τον αναπόφευκτο θάνατο. Στο ψέμα του παράδεισου δεν στηρίζεται άλλωστε όλη αυτή η θεϊκή λατρεία;
Δεν θέλω να ακούω την αλήθεια των άλλων, ούτε των παράλλων, μου αρκεί η δική μου φρίκη. Αποφεύγω την αλήθεια. Γενικά η αληθινή αλήθεια είναι πάντα φρικτή.
Πόσο με τσαντίζουν οι κομμουνιστές φίλοι με το τσαμπουκαδίστικο ύφος (γιατί υπάρχουν και οι Νηφάλιοι) που είναι ξερόλες, εισαγγελείς και οι ίδιοι απολαμβάνουν τα καλά του καπιταλισμού μέχρι τελευταίας κεραίας (αυτοκίνητα, σπίτια, εξοχικά, γκαρσονιέρα για τη φιλενάδα κλπ.) και μετά κόπτονται για την προλεταριακή ηθική. Πόσο δύσκολο να λες ότι είσαι κομμουνιστής μέσα στον υπερκαταναλωτισμό αγαθών και σκουπιδιών.
Στην Εφημερίδα των Συντακτών του Σ. Κυριάκου που προβάλλει τους έλληνες λογοτέχνες υπάρχει απόσπασμα από το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου Έρωτες στη Μεταπολίτευση. Δεν έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση τα κείμενα τον Χαριτόπουλου, ομολογώ όμως ότι είμαι προκατειλημμένος γιατί τον θεωρώ αντιφεμινιστή, εξυπνάκια Πειραιώτη, και φυσικά το χειρότερο: προπαγανδιστή του Oλυμπιακού. (Τρελός Ολυμπιακός είναι κι ο φίλος μου Κώστας Κρεμμύδας αλλά αυτός λογοτεχνικά βγάζει μία αυθεντικότητα, μία ανθρωπίλα). Τέλος πάντων, η δημοσίευση στην καλή εφημερίδα των Συντακτών με κεντρίζει καθώς ο Χαριτόπουλος στην εισαγωγή του λέει πως «η πιο μεγάλη από τις μεγάλες αλλαγές που έφερε (η μεταπολίτευση) ήταν ασφαλώς η γυναικεία χειραφέτηση». Η «πιο μεγάλη;», για να τη δούμε. Το απόσπασμα αρχίζει έτσι:
Ένα ακόμα αντρικό οχυρό έπεσε. Τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια αποφασίστηκε το ως τότε αδιανόητο: να γίνουν δεκτές στο στράτευμα και γυναίκες.
Μάλιστα! Υποψιαζόμαστε τα καλύτερα. Σύμφωνα με την αφήγηση λοιπόν διοργανώνεται μία καμπάνια με σχετική φωτογράφιση για την προβολή του εγχειρήματος. Οπότε:
Ένας νεαρός φωτογράφος έχει λυσσάξει:
Θέλω να πηδήξω φανταράκι
–Ποια ρε;
–Δεν με νοιάζει. Θέλω να φοράει τις σαρδέλες λοχία. Να πηδήξω λοχία με βυζιά. Είχα έναν καριόλη στο στρατό που μου άλλαξε τα φώτα (…)
Εν πάση περιπτώσει αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα είδος «ματσό» ρεαλισμού οπότε «η καμπάνια πήγε πρίμα, όμως εκείνη που ήθελε στην καμπάνια δεν πήρε μέρος. Την πέτυχε σε μοδάτο μπαρ πίσω από το Χίλτον. Μόλις την είδε είχε βρει τη μούσα του, ομορφιά ελληνική και με κατατομή αρχαίας θεάς και κορμί σπαθάτο (…) Με τέτοιο παράστημα ήταν για στολή αξιωματικού.
Μάλλον επειδή δεν την προσέγγισε ερωτικά, βρέθηκαν να τα κοπανάνε παρέα. Μίλαγαν και το μάτι της δεν ησύχαζε, έπαιζε γύρω-γύρω. Το κορίτσι ψαχνόταν. Καρφί δεν του καιγόταν με ποιον θα πηδηχτεί, το μόνο που τον απασχολούσε ήταν να την ψήσει να ποζάρει. Μετά από λίγη ώρα με ποτά και σαχλαμάρες αποφάσισε να της κάνει την πρόταση. Πήρε το σοβαρό του:
–Θέλω να σου πω κάτι…
Τον κόβει κι εκείνη σοβαρή:
–Για να σε προλάβω… Πριν πεις οτιδήποτε. Πέντε χιλιάδες, του λέει στην ψύχρα.
Πάει η φωτογράφιση. Αλλά κι η δική της πρόταση δεν ήταν κακή. Πήγε απέναντι στο Hilton της έσκασε το πεντοχίλιαρο και την υπόλοιπη νύχτα τον φωτογράφιζε εκείνη.
Σε ένα καλό soft πορνό περιοδικό το κείμενο έχει θέση. Αλλά σαν άποψη φεμινιστική, δεδομένου του ωραίου πρόλογου, ο Χαριτόπουλος τα σκατώνει. Μας λέει ότι η μεταπολίτευση έφερε την απελευθέρωση και είδαμε πώς την εννοεί στο κείμενο. Ή δεν ξέρει τι του γίνεται ή αν ειρωνεύεται είναι δύο φορές φαλλοκράτης. Ο αφηγητής του Δ.Χ αντιλαμβάνεται την «απελευθέρωση» των γυναικών μέσω της αδιαμεσολάβητης πορνείας όταν η στιλάτη κοπέλα που κάνει «για αξιωματικός» εισπράττει πεντοχίλιαρο. Κι ο αφηγητής κομπάζει που πάει μαζί της επί πληρωμή: Ωραίος για φωτογραφία ως Έλληνας. Μπωλιβάρ. Του συρμού και του Γελοίου. «Η κοινωνική πραγματικότητα» ασορτί με τη φαλλοκρατική λογική, η μαγκιά του «φωτογραφισμένου» ματσό, η θλίψη και ο σεξισμός στη λογοτεχνία μας, ο χυδαίος ρεαλισμός, ο Χαριτόπουλος.
Μυτιλήνη. Οδηγός ταξί περιέφερε σε κούρσα φοιτήτρια μέσα από τα στενά της πόλης και αυνανιζότανε.
Η Μπίμπα αποκεφαλίστηκε με τσεκούρι αφού βασανίστηκε απάνθρωπα από τους Ναζί
και οι νέοι «ήρωες» της νέας μας λογοτεχνίας θέλουν επιτέλους να πηδήξουν «λοχία με βυζιά». Pas mal.
Δημήτρης Τζουμάκας