Κύκνειο άσμα
Σας αποχαιρετώ μ’ ένα μίσος
Στολισμένο με αστερίες και βότσαλα
Ένα μίσος-καλοκαίρι
Μαυρισμένο κι αλμυρό
Μ’ ένα χτένισμα που θυμίζει
τέντα σκισμένη απ’τον άνεμο
Μίσος-κατοικίδιο
Υπαρξιακό κι αναπαυτικά καθισμένο
Στο χαλί στο σαλόνι σας
Μίσος παντοτινά μισό
Που θα’ταν ξεπεσμός να φτάσει
Ως το μαχαίρι τη σκανδάλη ή τη βρισιά
Μίσος μίσος είσαι εδώ ;
Παρουσιάσατε αρμ
Πληγωμένο πουλάκι μέσα στη χούφτα μου
Ιδού ο Νυμφίος έρχεσαι
αν κι είσαι απλώς μια τραγωδία
που ξέσπασε στα γέλια
βλέποντας τον εαυτό της
Μίσος μου αφ’ υψηλού αλλά κοντοπίθαρο
ή μίσος-καρχαρίας μέσα στο μπόι μιας μαρίδας
Λεπρό ανάμεσα σε πιο λεπρούς
Έναν καιρό και Μια φορά
Με αποχαιρετάς
σαν κύκνος που ένοχος για τους αληθινά ενόχους
καταπίνει το τραγούδι του
Ρέκβιεμ
Είναι αυτό το θραύσμα
σφηνωμένο βαθιά στον κρόταφο
που μια μέρα θα πετάξει μπόι
λέγοντας : είμαι σφαίρα για φόνο
και ο κρότος της αχαλίνωτος Μότσαρτ
θα συνθέσει ένα αλλιώτικο ρέκβιεμ
Για την αλήθεια που έγινε
μισθοφόρος της απάτης
Για τα φαντάσματα που κήρυξαν
απεργία εν ώρα φρίκης
Για τον ουρανό που έμεινε τελικά
ουραγός
στο μεγάλο κατοστάρι της ζωής
Αμνός αμνού
Όταν με στήνουν
στο εκτελεστικό απόσπασμα
Χαρίζω στους εκτελεστές
την πιο ατόφια εκδοχή μου :
ένα αρνί που τρέμει
μήπως ξαναγίνει λύκος
Όταν πάλι μου χαρίζουν τη ζωή
τους εκτελώ
με την καλύτερη ερμηνεία λύκου
στο πετσί αρνιού
(Αν πάλι κάνουν δοκιμή να
με εκπαιδεύσουν στην εκτέλεση
άγριων λύκων
Ας περιμένουν να ακουστεί το μπαμ
απ’ το μυδραλιοβόλο μου
σε μια βερσιόν νοσταλγικού βελάσματος )
Ιερός Νιπτήρας
Ο μαθητής που τράβηξε το πόδι
απ’ τον Νιπτήρα
Ήξερε τον λόγο
Αισθάνθηκε που το νερό
δεν ήταν παρά ιδρώτας
Κόμπος μιας αγάπης
που άρχισε σιγά σιγά
να σχηματίζει αγχόνη
Που περπάτησε άφοβα
πάνω στα κύματα
Για να αποδείξει τάχα
τη φαιδρότητα του βάρους
Ήξερε από την αρχή
Η αγάπη είναι σκληρότερη θητεία
Πιο τρομερή
Από τέτοιες αγυρτείες
αυτοταπείνωσης
Αναπαράσταση πνιγμού
Κι όμως…
Η πλημμύρα δεν προχώρησε όσο έπρεπε
Όσο ένα θύμα
ή ένα απεγνωσμένο ουρλιαχτό
“Βοήθεια πνίγομαι!”
δικαιολογούν
Ακόμη εδώ είναι αισθήματα στεγνά
Αδικαιολόγητα στεγνά
που θα’πρεπε αν είχαν πάνω τους
μια στάλα ευθιξίας
αν λίγο αισθάνονταν τη μυρωδιά της μούχλας
Να βραχούν τουλάχιστο ως τη μέση
Να μη φέρνει το όλο σκηνικό
σε παρωδία ασκήσεων τεχνητής αναπνοής
Σε απλή
αναπαράσταση πνιγμού
***
Παρακάτω μπορείτε ν’ ακούσετε την απαγγελία από τον ίδιο τον ποιητή: