Όσον αφορά τη μοναξιά
Όσον αφορά την μοναξιά,
εμένα οι φίλοι μου χάθηκαν
σε ένα πετσοκομμένο ουρανό.
Φταίει που τους τρόμαξαν τα σύννεφα,
το περασμένο φθινόπωρο.
Φταίει που δεν μπόρεσα να επικοινωνήσω
με τα δέντρα στην αυλή μου.
Αυτά σίγουρα θα μου έλεγαν τι πρέπει να κάνω.
Οι νουθεσίες της φύσης,
οι εποχικές βροχές
και οι σκέψεις μου,
που καίνε, σαν καύσωνας.
Τώρα,
όσον αφορά την απομόνωση,
δεν θέλω να μοιράζομαι,
κουράστηκα να συμμετέχω,
δεν επιθυμώ να γνωρίζω
ποιος πέρασε έξω από το σπίτι μου,
αν γύρισε να με κοιτάξει.
Το βλέμμα αυτό κάτι μου θυμίζει,
κάνω δυο βήματα προς τα πίσω,
δεν έχει άλλα παράθυρα αυτή η μέρα,
δεν έχει άλλα παράθυρα,
δεν έχει.
Άκουσα μέσα μου πως πλησιάζεις
Σήμερα όλοι κρύβονται σαν παράθυρα,
ακόμα και εγώ
στέκομαι όρθιος και κοιτάω
μια δακρυσμένη αλήθεια στα μαύρα
και ένα μικρό κουτί που με περιμένει.
Μετράω λέξεις μέχρι να ξεκινήσω,
βάζω μια απόφαση πάνω στα χέρια.
Άκουσα μέσα μου πως πλησιάζεις
και πέταξαν τρομαγμένα τα πουλιά
πάνω από τα βλέφαρα μου.
Δυο ορθάνοιχτα γυμνά μάτια.
Όχι, δεν σε κατηγορώ,
ποτέ δεν θα το έκανα αυτό.
Απλά ρωτάω με απορία
Πως μπορείς;
Να περιμένεις
τόσα χρόνια με αγωνία;