Νασίμπ, Ουιντάντ και τα τέκνα.
Φαϊζάλ, Καμάρ και τα τέκνα.
Μισέλ, Κολέτ και τα τέκνα.
Χαφέζ, Ουλφά και τα τέκνα.
Ζακαριγιά, Μαρί και τα τέκνα.
Χαλίλ, Γκαντά και τα τέκνα.
Μπαντάουι, Σουλεϊμάν, Ζορζ,
Χούσνι, Σάμι, Αντίμπ, Μουτά,
Αλί, Ρενέ, Σάλα, Μαχμούντ, Ραούφ,
Νιζάρ, Ριζκαλάχ, Φρανσίς, Σατί, Χάνα…

Άκλαυτοι.
Χαμένοι αριθμοί μες στους χιλιάδες άκλαυτους.

Κι άθαφτοι.
Σοροί ξεβρασμένοι σε αιγιαλούς αλλότριους.
Οστρακισμένοι απ’ τη γενέθλια γη
που αιμορραγεί αιώνες,
τη γη που ξεδιψάει αρχαίο νερό του Ευφράτη.

Τυμβωρύχος ο πόνος μου,
αδράχνει από ναυάγια ξεχασμένα της Μεσόγειου
όστρακα ασβεστολιθικά,
τάφοι και τούτα μες στον υγρό τον τάφο τον αχόρταγο.
Ξορκίζω την άθλια πράξη.
Χαράζω στα κοχύλια ονόματα ακατάληπτα
με σμίλη ένα ρέον δάκρυ, πορθμείο για τον Αχέροντα.
Χαράζω στα χρωματισμένα βότσαλα.
Στο ρόδινο του κοβάλτιου. Και του αίματος.
Στο πράσινο του μολυβδαίνιου. Και του αλτρουισμού.
Στο κίτρινο του κάδμιου. Και της χαράς.
Στο κυανό του χαλκού. Και της ειρήνης.

Θραύσματα από βιβλικά πετρώματα.
Βασάλτης, οψιδιανός, γρανίτης,
τόφφος, σχιστόλιθος, ψαμμίτης,
σκωρία, κίσσηρη, περιδοτίτης,
γνεύσιος, μάρμαρο, χαλαζίτης.

Βότσαλα και κοχύλια
τα παραδίνω με εμβρίθεια ληξιάρχου
στην ανοχή της θάλασσας.
Μυριάδες στο βυθό τα μνήματα.
Λησμονημένα στους αιώνες.