Κριτς, κριτς, κριτς. Η κουνιστή πολυθρόνα της γιαγιάς.
Η γιαγιά: θα φύγω κάποτε κι εγώ, κόρη μου, «έφυγε», θα λέτε, «η γιαγιά μας». Θα φύγω κάποτε κι εγώ, μα η σύνταξή μου θα υπάρχει. «Γιατί, κυρία μου», θα σε ρωτήσουν μια μέρα, παιδί μου, «παίρνετε τη σύνταξη της νεκρής μητέρας σας, χωρίς να τη δικαιούσθε;» Τότε, κόρη μου, θ’ αναγκαστείς να με προδώσεις. Θ’ αποκαλύψεις αυτό που λίγοι ξέρουμε: «Γιατί, κι εκείνη», θα πεις, «που έπαιρνε σύνταξη τρελής, ενώ τα είχε τετρακόσια, ήταν καλύτερη;»
Κριτς, κριτς, κριτς. Η κουνιστή πολυθρόνα της γιαγιάς.
Η γιαγιά: Έτσι όμως, κόρη μου, θα ενεργοποιήσεις τη διαδικασία, ώστε ν’ ανοιχτεί το γράμμα που έχω προνοήσει να γράψω, και που δεν είναι επιθυμία μου να διαβαστεί. «Τη σύνταξη της τρελής μού την έβγαλε ο γιος μου, επειδή γνωρίζω τις ανώμαλες ερωτικές ορέξεις του», θα λέει το γράμμα.
Κριτς, κριτς, κριτς. Η κουνιστή πολυθρόνα της γιαγιάς.
Η γιαγιά: Αλλά τότε, κόρη μου, θα εξωθήσεις τον αδελφό σου να παραδεχτεί ότι ο πατέρας σας του προμήθευε αγοράκια, για να του κλείσει το στόμα, αφού ο αδελφός σου είναι ο μόνος που γνωρίζει πώς έκανε φτερά εκείνο το τεράστιο χρηματικό ποσόν στην πολυεθνική όπου ο πατέρας σας εργαζόταν.
Κριτς, κριτς, κριτς. Η κουνιστή πολυθρόνα της γιαγιάς.
Η γιαγιά: Αχ, ο πατέρας σας, άγιος άνθρωπος. Όλοι θα αναγνωρίσουν ότι ο μακαρίτης πήρε μαζί του το μυστικό. Εκτός βέβαια από τον αδελφό του, που φορτώθηκε όλη την ιστορία, χωρίς να φταίει. Τότε, κόρη μου, ο θείος σου θα ομολογήσει ότι προτίμησε να τον χώσουν μέσα, παρά να μαθευτεί ότι τόσα χρόνια βάτευε την κόρη του, την εξαδέλφη σου.
Κριτς, κριτς, κριτς. Η κουνιστή πολυθρόνα της γιαγιάς.
Η γιαγιά: Αλλά, τότε κόρη μου, η εξαδέλφη σου θα πει ότι τόσα χρόνια τού καθόταν του θείου σου, επειδή ήταν ο μόνος που γνώριζε την ανάμιξή της στον ξαφνικό θάνατο της μητέρας της.
Κριτς, κριτς, κριτς. Η κουνιστή πολυθρόνα της γιαγιάς.
Η γιαγιά: Αλλά, τότε, κόρη μου, θα υποχρεώσεις την εξαδέλφη σου να πει ότι η μητέρα της ήταν αλκοολική, με αποτέλεσμα το φέρσιμό της στην οικογένειά της να είναι απάνθρωπο. Αχ, όμως κανείς, κόρη μου, δε θα ξέρει πως η δυστυχισμένη γυναίκα άρχισε το αλκοόλ από τότε που έμαθε ότι ο γιος της μπαίνει στα πλούσια σπίτια και τα γδύνει.
Κριτς, κριτς, κριτς. Η κουνιστή πολυθρόνα της γιαγιάς.
Η γιαγιά: Γι’ αυτό, κόρη μου, όταν σε ρωτήσουν, καλά θα κάνεις να μην ανακατέψεις την καθώς πρέπει οικογένειά σου, είναι αμαρτία. Να πεις μονάχα αυτό που όλοι ξέρουμε: ότι δηλαδή ο άντρας σου σ’ εκβίαζε να κρατήσεις τη σύνταξή μου, για να πάψει να θυμάται πως ένα φεγγάρι πληρωνόσουν για να δίνεις το κορμί σου –όχι σε αγνώστους. Δε θα είναι καλύτερα έτσι, κόρη μου; Άλλωστε, πάντα τού το κράταγες, που πριν από σένα είχε εμένα, και ποτέ δεν έπαψες μέσα σου να θέλεις να τον εκδικηθείς.
Κριτς, κριτς, κριτς. Η κουνιστή πολυθρόνα της γιαγιάς.